badboy heaven (compleet)

96. Jack

Ik haal diep adem en neem een pil die de huis arts aan me geeft.

Welkom waarschijnlijk laatste week van mijn leven...

De pijn is bijna onuitstaanbaar geworden en ik kan toch al nauwelijks iets.

Jenniffer zit naast me op bed en kijkt me met betraande ogen aan. Ze buigt zich snel naar me toe en slaat haar armen om mij heen en begint te huilen.

Ze doet me pijn, maar ik laat het niet merken. Ik heb veel liever dat Jenniffer me pijn doet dan dat ze me geen knuffel zou geven.

Ik heb het nodig namelijk...

De uren die volgen zijn de beste uren die ik de laatste tijd heb meegemaakt. De pijn ebt langzaam weg, maar ik word wel heel snel slaperig.

Uiteindelijk lig ik rustig in mijn bed. De pijn is veel minder dan eerst en ik voel mijn ogen langzaam sluiten.

Dit is dus hoe mijn laatste dagen eruit gaan zien: vooral slapen en luisteren... gelukkig heb ik nog wel een paar dagen waar in ik nog wel eens wakker ben.

Beter dan pijn hebben en wakker liggen, maar het besef dat ik nog maar heel kort te leven heb bederft de pret een beetje...

De volgende dag heb ik vrijwel geen pijn meer, maar ik ben maar heel kort wakker. 'S avonds krijg ik weer een pil. Ik had vanmiddag nog wat afscheid genomen van vrienden en familie, maar de meeste tijd was ik toch aan het slapen.

De dag daarna blijf ik gewoon de hele dag in bed liggen. Ik besef me dat nu ik nog normaal kan praten, ik mijn laatste gesprekken met iedereen moet hebben...

Gelukkig is Ryan al bij ons om mijn moeder te helpen met alles, net zoals Jenniffer, omdat het emotioneel echt heel slecht gaat met mijn moeder.

'Ryan...' mompel ik en Ryan kijkt op van de afwas die hij op dit moment aan het doen is.

'Jack?' zegt hij en hij droogt zijn handen af en loopt naar me toe. 'is er iets mis?'

'nee, ik wil gewoon met je praten. Voor de laatste keer een echt gesprek voeren...'

'Jack... Ik ben hier niet emotioneel op voorbereid...'

'dan heb je pech. Luister, ondanks dat je vorig jaar echt een klootzak was, ben je nog steeds mijn beste vriend. Je bent een van de belangrijkste personen in mijn leven en ik wil dat je door gaat met je leven nadat ik er niet meer ben. Wees er alsjeblieft voor Jenniffer, Emily en mijn moeder als het nodig is...' zeg ik en Ryan knikt langzaam.

'waarom moet je per se weg Jack...'

'Ryan... Je weet heus wel dat ik niemand het antwoord op die vraag weet...'

'ja... Inderdaad... Sorry...'

'het is okay... Wil je alsjeblieft Emily even halen? Ik wil ook met haar praten,' vraag ik en Ryan knikt.

Even later komt Emily al huilend naar me toe gelopen.

'Jack...' snikt ze.

'het is okay Emily... Luister alsjeblieft naar me. Ik ga je echt missen. Ik heb geen beter zusje kunnen wensen...'

'ik ga je ook missen...'

'ja. Ik wil dat je weet dat Ryan en Jenniffer er voor je zullen zijn wanneer je ze nodig hebt...'

'dat weet ik...'

'goed...' zeg ik en ik pak Emily's hand en geef er een zacht kneepje in. 'roep je mama alsjeblieft even?'

Emily knikt en even later staat mijn moeder naast me. Ze heeft grote wallen onder haar ogen en ik kan duidelijk zien dat ze niet veel meer heeft gedaan dan de hele tijd huilen...

'mam... Dank je wel voor alles. Ik hou van je...'

'ik ook van jou...'

'maar mam, ik wil je nog om iets vragen...'

'wat is er?'

'ik wil dat je sterk blijft en dat je er zult zijn voor Emily. Ze heeft je nodig...'

'ik zal het proberen...'

'nee, ik wil dat je me belooft dat je er altijd voor haar zult zijn...'

'okay, ik beloof het...' zegt ze en de tranen stromen over haar wangen.

'dank je wel. Ik hou van je...' zeg ik.

'ik ook van jou...'

'wil je alsjeblieft Jenniffer voor me roepen?'

'is goed...' zegt ze en na enkele minuten staat Jenniffer bij me.

'Jack...'

'Jenniffer...'