badboy heaven (compleet)

54. Jack

Ongeveer een jaar later moet ik weer een scan doen. Gewoon voor de zekerheid, zodat we zeker weten dat de kanker niet terug is.

Normaal gesproken krijgen we altijd te horen dat er echt niets meer is en er zijn steeds minder scans gemaakt.

Misschien was dat wel een hele grote fout...

De telefoon ging en ik ren ernaartoe om op te nemen, maar ik zie dat me moeder me al voor is.

'goede middag,' hoor ik haar zeggen.

'...'

'uh... Waarom?'

'...'

'okay... We zullen er zo zijn...' zegt mijn moeder en ze hangt de telefoon op.

'we moeten naar het ziekenhuis...' zegt ze tegen mij.

'waarom?' vraag ik me hardop af.

'ik weet het niet, maar het klonk niet alsof het goed nieuws is...' mompelt ze en ik voel me meteen duizelig worden.

De kanker was toch niet terug? Of wel? Dat kan niet! Dat mag niet!

Helemaal trillend door de zenuwen ga ik samen met mijn moeder naar het ziekenhuis.

Zodra we daar zijn hoeven we niet lang te wachten voordat we geroepen worden.

De dokter verteld ons iets vreselijks...

Nadat hij het vertelde barstte mijn moeder in tranen uit.

Ik kan het gewoon niet geloven...

Ik wil meteen naar Jenniffer. Zij moet dit weten. Of toch niet?

Nee, ik kan het beter voor haar geheim houden. Ik wil niet dat ze verdrietig wordt door mij. Ik zal wachten tot het juiste moment.

Wat de dokter nou uiteindelijk gezegd heeft?

De kanker is terug. Het zit nu in mijn dunne darm. Er is heel weinig bekend over dunne darm kanker, omdat het ontzettend zeldzaam is. Ik kan het technisch gezien wel overleven, maar de kanker wordt al snel ongeneeslijk. Als dat gebeurt, zullen ze mijn lichaam volproppen met chemo om enkel de tijd die ik over heb te verlengen. 2 maanden tot 13 jaar is de tijd die je over hebt zodra je niet meer te genezen bent.

Het leven leek eindelijk perfect te worden, maar niets duurt voor altijd...

Ondanks dat ik Jenniffer nog niets wil vertellen, wil ik wel naar haar toe.

'ik wil naar Jenniffer...' is het enige dat ik tegen mijn huilende moeder zeg wanneer we buiten staan.

Mijn moeder knikt langzaam en brengt me dan naar Jenniffer.

Ik bel aan en na een tijdje doet Jenniffer glimlachend open.

'hey Jack!' zegt ze vrolijk. Ik glimlach met veel moeite.

'hey,' probeer ik zo vrolijk mogelijk te zeggen.

Jenniffer laat me binnen en we lopen naar haar kamer.

Jenniffer ploft neer op haar bed en ik ga voorzichtig naast haar zitten.

'hoe gaat het met je, schoonheid?' probeer ik te grappen.

'goed hoor, lieverd. Hoe gaat het met jou?'

'prima,' lieg ik. Jenniffer schuift dichter bij mij en pakt mijn handen. Ik kijk haar even aan en wend mijn blik dan weer af.

'je liegt Jack,' zegt ze. 'is het Ryan weer?'

'nee, er is niets. Echt niet. Ryan en ik zijn nu prima vrienden.'

'maar wat is er dan wel?'

'niets! Ik voel me helemaal perfect! Alles gaat helemaal hoe het moet gaan! Alles is helemaal perfect!' roep ik gefrustreerd.

'oh... Als je er niet over wilt praten met mij...'

'nee... Zo is het niet... Ik wil je gewoon niet druk maken...' mompel ik. Ik krijg meteen spijt van wat ik zei.

'Jack... Ik moet het nu echt weten... Ik maak me nu al druk, dus het zal niet meer verschil maken als je het me wel verteld...'