badboy heaven (compleet)

80. Jack

Jenniffer is naar beneden gegaan om mijn moeder te vertellen dat ik naar het ziekenhuis moet.

Ongeveer een paar seconden nadat ze is weggelopen vraag ik me weer af waar ik het eigenlijk allemaal voor doe.

Ik besef me ook dat ik echt veel te veel heb gegeten... Als ik mijn best niet doe om het erin te houden, vliegt het er vanzelf weer uit.

Jenniffer komt naar boven rennen met mijn moeder achter haar aan.

Mijn moeder ziet er zo blij uit. Leuk voor haar, maar ik begrijp niet wat er zo leuk is aan deze situatie.

Ze rent naar me toe en drukt een kus op mijn wang.

'ga je maar snel omkleden, lieverd. Ik heb het ziekenhuis gebeld en we kunnen gelijk bij ze terecht!' zegt ze blij.

Daarna loopt ze weer naar beneden. Jenniffer en ik blijven samen achter.

Ik pak een broek en een sweater uit mijn kast.

'ik wacht beneden op je,' zegt Jenniffer zacht. Ze glimlacht even kort en loopt daarna mijn kamer uit.

Ik kleed me om in de broek en trek mijn pyjama shirt uit en kijk in de spiegel. Ik zie er slechter uit dan ik had verwacht. Hoeveel gewicht zou ik hebben verloren? Vast echt veel te veel... Maar wat boeit het?

Plotseling komt Emily mijn kamer binnen.

'hey Jack! Ik ben... Jack! Je bent echt veel te dun!' roept ze.

'meen je het?' vraag ik sarcastisch.

'oh... Nou, dan praten we toch niet!' zegt ze lichtelijk geïrriteerd.

'sorry... Maar je begrijpt waarschijnlijk wel dat dat echt het enige is wat iedereen me de laatste tijd verteld...'

'ja, dat begrijp ik. Sorry.'

'het is okay... Wat wilde je me vertellen?'

'niet dat het je iets boeit, maar ik ben in het selectie team van basketbal gezet... De trainers zeiden dat ik heel erg goed was...'

'natuurlijk boeit mij dat wat! Dat is geweldig Emily! Ik ben zo trots op je!' zeg ik en ik probeer te glimlachen. Emily glimlacht blij.

'Ik dacht dat dit soort dingen je nu echt niets zouden boeien nu met alles wat er aan de hand is. Ik dacht dat je eigenlijk helemaal was vergeten dat ik überhaupt op basketbal zit...'

'natuurlijk niet! Je bent mijn zusje! Alles wat je mij verteld boeit mij! Ik hou echt van je.'

'ik hou ook van jou Jack... Ik wil je niet kwijt... Blijf alsjeblieft leven!'

'ik... Ik kan niet... Dat weet je toch?'

'maar wil je het alsjeblieft proberen? Alles kan toch?'

'ik zal het proberen, maar alleen als je het feit kan accepteren dat ik waarschijnlijk toch dood ga...'

'maar dat kan ik niet! Je weet toch wel dat jij mijn enige vriend bent?'

'Emily! Zeg dat nou niet... Je hebt Gaby toch? En Anna, dat zijn je vriendinnen toch?'

'niet meer...'

'waarom?

'iedereen het nu op mij gemunt op school omdat ik altijd aan het huilen ben om jou...'

'oh, Emily... Wat erg... Het spijt me zo erg Emily...'

'het is niet jou schuld... Ik wil je gewoon niet kwijt, want wie heb ik zonder jou?'

'je kan met Jenniffer om gaan. Je hebt ook mama nog en je maakt vast nieuwe vrienden...'

'nee... Ik kan geen nieuwe vrienden maken...'

'natuurlijk wel!'

'nee, niet zonder jou...' zegt Emily en de tranen stromen over haar wangen.

De tranen springen mij ook in mijn ogen. Ik trek snel mijn sweater aan en geef Emily een knuffel.

Ik hoor iemand naar boven komen.

'ben je bijna klaar Jack?' vraagt Jenniffer.

Ik laat Emily los en druk een kus op haar wang.

Ik wend me tot Jenniffer en knik.

'laten we gaan...' mompel ik.