badboy heaven (compleet)

99. Jenniffer

Ik kijk Jack huilend aan. Hij is dood. Hij zal nooit meer terug komen. Ik zou zo graag hebben gewild een leven met hem op te bouwen, maar dat zal nooit meer kunnen. Ik ga op een stoel zitten waarom moet mij dit overkomen?

Lynn loopt naar de telefoon en belt de dokter. En die gaat het dan verder regelen. Ik kijk voorzichtig weer naar Jack. Hij is lijk bleek. Ik mis hem. Ik mis hem nu al. Ik wou hem niet kwijt. Ik barst meteen weer in tranen uit. Emily komt dan ook huilend naar me toe en springt in m'n armen Ik geef haar een dikke knuffel en probeer me groot te houden. Normaal zou ik iets zeggen van ''het komt goed'' maar nu kan ik geen geruststellende woorden bedenken. Het lukt me gewoon niet. Ik barst weer in tranen uit. Ik ben moe. Ik wil gewoon slapen en hopen, dat Jack de volgende dag gewoon weer leeft en bij ons is.

Er belt iemand aan. Ik loop naar Lynn en zeg dat ik wel open doe. Ze knikt en gaat op de bank zitten. Ik doe de deur open en laat de dokter binnen. Hij is niet alleen, hij heeft een mortuarium medewerker bij zich. Die zal het lichaam verzorgen. De dokter loopt meteen naar Jack en die andere man schud ons de hand en verteld wat de bedoeling is komende dagen. En wij luisteren huilend mee

Er is besloten dat het lichaam over 2 uur wordt op gehaald en ze gaan weer weg. De moeder van Jack loopt naar Jack toe en pakt zijn hand vast. En Emily is wat voor zich uit aan het staren. Na een tijdje zegt Emily 'Ik wil slapen.' Ik pak haar hand vast. 'Kom ik breng je wel naar bed.' Ze knikt en loopt met me mee naar boven. Ze kleed zich om en gaat op bed liggen. 'Ik geloof het gewoon niet. Het lukt me niet het te geloven. Voor mijn gevoel is hij nog niet dood. Ik ben mezelf voor de gek aan 't houden ofzo.' Zegt ze verward. Ik snap dat helemaal. Ik heb precies hetzelfde. Het is zo raar als iemand niet meer in je leven zit. Het is alsof hij nog vrolijk aan het slapen is. Je weet dat hij er nooit meer zal zijn, maar je zult het pas echt merken na een paar dagen. 'Ga maar slapen' zeg ik zachtjes ik geef haar een knuffel en loop de deur uit naar beneden.

De dag van de begrafenis

Ik hoor m'n wekker gaan en doe m'n ogen open. Vandaag wordt hij begraven. Ik heb gisteren met Emily een brief naar hem geschreven die komt op zijn kist als die de grondt in gaat. Iedereen die wou heeft een brief voor hem geschreven en mag die op de kist leggen. Afgelopen dagen konden we ook bij hem langs gaan. Ik durfde alleen niet naar hem toe terwijl hij dood is. Ik barst meteen weer in tranen uit. Nu kan ik hem nooit meer zien. Ik kan alleen hem nog herinneren. Ik kijk met betraande ogen naar m'n kleren voor vandaag. Het zijn mooie kleren maar wel helemaal in zwart.

Ik trek m'n kleren aan en loop naar Emily's kamer. Zij heeft haar kleren ook al aan. En zit verdrietig naar een foto van haar en Jack te staren. Ik loop naar haar toe en geef haar een knuffel. 'Kom je? dan gaan we kijken of je moeder al wakker is.' Ze pakt m'n hand vast en we lopen samen naar Lynn's kamer. We doen de deur open, maar zien haar niet. We lopen naar beneden waar ze op de bank zit.

'gaat het een beetje?' Vraag ik. Ze knikt en antwoord 'Ja hoor' met een brok in haar keel. 'gaan julie wat eten? Over een uur komen ze.' Ik knik en loop naar de keuken. Al jack's zijn familieleden en mijn ouders komen straks om de kist naar de begrafenis auto te dragen en mee te rijden naar de kerk. Ik heb totaal geen zin in die drukte, maar dat moet ook gebeuren. Ik maak 2 bakjes yoghurt met muesli voor mij en Emily.

Emily staart er even naar en schuift het dan weg. 'Geen trek.' Zegt ze zo normaal mogelijk. Dit doet ze nu al de hele tijd sinds Jack dood is. Ik geef haar een knuffel. 'Emily, ook deze keer zal je gewoon moeten eten. Ik weet zeker dat Jack dat ook wilt.' Zeg ik met een glimlachje terwijl ik bijna in huilen uitbarst. Ik pak m'n bakje er bij en begin langzaam wat te eten en ben blij om te zien dat Emily ook wat begint te eten...