badboy heaven (compleet)

24. Jack

Het voelde niet goed om Jenniffer te blijven lastig vallen alleen om mijn vrienden te houden... Ik zou iets anders moeten verzinnen, maar daar had ik tijd voor nodig. Ik zou het ze ook gewoon kunnen vertellen... Ik hoor Ryan naast me grinniken.

'Jenniffer zit je de hele tijd boos aan te staren. Wat heb je nu weer gedaan?' fluistert hij.

'weet ik veel.' zeg ik schouderophalend. De bel gaat en iedereen loopt de klas uit. Ik pak mijn spullen langzaam in en wacht totdat Jenniffer en ik als enige overblijven in het lokaal. Jenniffer werpt me een geïrriteerde blik toe en loopt zo snel mogelijk het lokaal uit en ik ren haar achterna. Ik leg mijn hand op haar schouder en ze draait zich boos om.

'laat me gewoon met rust okay?!' schreeuwt ze.

'waarom ben je ineens zo boos?'

'je vindt je vrienden blijkbaar veel belangrijker dan mij!'

'natuurlijk niet! Je bent belangrijker dan wie dan ook voor mij!'

'bewijs het.'

'hoe?'

'vertel je vrienden dat ik je vriendin ben en hou op met me lastig vallen alleen omdat je anders je vrienden zou kwijtraken...'

'okay. Komt in orde!' zeg ik en ik ren naar het volgende lokaal. Ik werp nog een blik over mijn schouder en zie Jenniffer me verbaasd aankijken.

Zodra ik in het lokaal aan kom ga ik snel weer naast Ryan zitten. Jenniffer loopt even later het lokaal binnen en ik stoot Ryan aan.

'dat is mijn vriendin.' zeg ik. Ryan begint te lachen. Ik wacht geduldig tot hij uitgelachen is. Ryan kijkt me verward aan.

'je bent serieus?!' zegt hij dan en ik knik. 'ik ben trots op je! Je wordt eindelijk een beetje volwassen!' voegt hij daar lachend aan toe. Ik begin nu ook te lachen en ik zie dat Jenniffer me vragend aankijkt. Ik zwaai naar haar en knipoog. Ze begint meteen te glimlachen. Ik glimlach terug en ik zie meteen wat meisjes uit de klas jaloers maar Jenniffer kijken. Ik open lachend mijn boeken en begin met het werk.

Aan het einde van de schooldag loop ik naar mijn kluis. Ik hoop dat ik snel genoeg ben om Jenniffer nog te zien. Gelukkig staat ze daar wat bij haar kluisje te doen. Ik kom dichterbij en zie dat ze op haar telefoon met iemand aan het appen is. Ik grijns en pak de telefoon uit haar handen. Ze schrikt op. Ik doe de telefoon uit en ren een paar meter verder weg. Jenniffer komt achter mij aan rennen en ik hou de telefoon plagend in de lucht zodat Jenniffer er niet bij kan. Ze springt en doet een poging om haar telefoon terug te pakken, maar ze is iets te klein. Ik doe een paar stappen naar achteren. Jenniffer springt weer. Ik struikel plotseling en val naar achteren. Jenniffer struikelt over mij en komt bovenop me terecht. Ze begint te glimlachen. Dat is echt mijn zwakke plek... Haar glimlach maakt me zwak... Als standaard reactie begin ik ook te glimlachen en ontspan ik. Hier kan ik wel aan wennen... Plotseling grijpt ze haar telefoon en staat op. Grijnzend rent ze terug naar haar kluis en verstopt haar telefoon. Lachend sta ik op en ren achter Jenniffer aan. Voordat ik het doorheb rent Jenniffer om me heen en grijpt mijn telefoon uit mijn broekzak. Ze rent ermee weg en ik ren haar achterna, maar ik wordt al snel moe. Dat komt vast door de chemo... Ik stop met rennen en leun hijgend tegen de muur.

'ik... Geef... Op...' hijg ik. Jenniffer begint te lachen. Ze zet mijn telefoon aan. Ze kijkt me grijnzend aan.

'je krijgt je telefoon terug in ruil voor een foto samen, die je natuurlijk ook naar mij moet sturen.' zegt ze en ze loopt naar mij toe. Ze opent de selfie camera en maakt een paar foto's van ons. Ik ga express heel akward lachen en knijp mijn ogen tot spleetjes. Jenniffer begint hard te lachen en maakt nog een paar foto's. Later kiest ze de "leukste" uit en stuurt die naar haarzelf.

'deze foto is goud waard...' mompelt ze glimlachend. Ik kijk. Ik zie er niet uit... Maar Jenniffer ziet er prachtig uit, dus ik ben het met haar eens. Deze foto is goud waard...