badboy heaven (compleet)

64. Jack

'tenzij je me nu gaat vertellen dat ik eindelijk mag beslissen wat ik wil doen, heb ik geen zin in een gesprek met jou...' snauw ik naar mijn moeder.

'Jack... Luister alsjeblieft even...' smeekt ze. Ik rol met mijn ogen.

'vertel...'

'je weet natuurlijk al dat je vader is overleden aan kanker... Ik heb niets gedaan om hem te kunnen helpen. Ik liet alles over aan de dokters... Ik ging er van uit dat mijn hulp alleen maar in de weg zou staan. Toen je vader stierf, heb ik alleen mijzelf de schuld kunnen geven, omdat ik niets had gedaan. Ik heb mezelf voorgenomen om nooit meer een geliefde aan dit lot over te laten... Ook toen jij ziek werd. Weet je Jack, vanaf het eerste moment dat ik je zag leek je zo erg op je vader... Ik zag je opgroeien en je leek elke dag een beetje meer op hem. Je vader was ook dol op jou. Jullie speelden altijd de wildste spelletjes en waren beste vrienden. Toen je vader overleed was je gebroken... Ik ook... Ik wilde niet hetzelfde meemaken... Ik zou jou en Emily, kosten wat het kost, beschermen. Ik dacht dat je me later dankbaar zou zijn, maar ik besef me nu dat je mij alleen maar gaat haten en het alles alleen maar erger maakt. Dus ik heb besloten om er nu voor te zorgen dat je gelukkig bent... Het spijt me zo erg voor alles... Ik... Ik...' voordat mijn moeder haar zin kan afmaken begint ze te huilen. Ik loop naar haar toe en geef haar een knuffel.

'het is okay mama, het is okay...' zeg ik met een brok in mijn keel. Al snel voel ik ook de tranen over mijn wangen stromen.

De volgende dag
Ik wordt redelijk vroeg wakker en voel me ontzettend blij. Ondanks dat ik gister avond de hele tijd heb zitten huilen. De ruzies tussen mijn moeder en mij zijn hopelijk voor altijd over.

Ik stap uit mijn bed en loop naar de badkamer. Ik spoel mijn gezicht en kijk in de spiegel. Ik lijk op mijn vader, dat weet ik, maar ik hoop nog steeds dat ik ooit ook qua karakter op hem ga lijken...

Maar wat nou als ik al op hem lijk qua karakter? Misschien was hij inderdaad net zoals ik. Misschien begreep ik er vroeger nog niet genoeg van.

Ik ren naar beneden en zie mijn moeder met een bouquet bloemen in haar hand staan. Ze kijkt een beetje schuldig.

Ik loop rustig naar haar toe.

'goeiemorgen mam,' zeg ik. Mijn moeder kijkt op.

'oh, hey Jack. Ik kreeg net deze bloemen van Jenniffer. Met een briefje. Ze vroeg of ik iets minder streng wilde zijn,' zegt ze met een scheef lachje.

'nou, dat wordt gelukkig geen probleem. Toch mam?' vraag ik plagend. Ze kijkt me nep boos aan en ik zie al snel een glimlach op haar gezicht verschijnen.

Ik ga op de bank zitten en mijn moeder komt voorzichtig naast mij zitten.

'mama?'

'ja?'

'hoe heb jij papa eigenlijk ontmoet?'

'oh! Ik hoopte dat je dat nooit zou vragen...'

'hoezo?'

'je begrijpt het zo wel... Nou, Waar begin ik? Ik zat dus op de middelbare school. Ik had veel vriendinnen en ik was een echte kletskop. Ik was nooit echt goed op school... Op een dag kwam er een jongen, genaamd Willem oftewel Will, bij ons op school. Het was het de meest arrogante en gemene jongen die ik ooit heb gezien. Hij nam binnen een week vrijwel de hele school over. Ik had een bloedhekel aan dat joch. Alle jongens smeekten hem om vrienden te worden en alle meisjes vielen flauw zodra ze 20 meter bij hem in de buurt waren. Ik was de enige die hem haatte en ik was ook de enige waar Will geïnteresseerd in was... Ik deed er alles aan om hem te ontwijken, maar hij bleef me lastig vallen. Ik verloor al mijn vrienden, omdat zij er alles aan deden om bevriend met Will te worden en ik "zat ze in de weg". Op een dag kwam mijn kleine zusje in een ongeluk terecht en overleefde dat niet... Dat was het ergste wat mij was overkomen... Mijn "vrienden" boeide het niets, maar Will... Hij haatte het om mij verdrietig te zien. Hij was de enige die er voor mij was. Hij was altijd zorgzaam voor mij en vriendelijk. Hij werd uiteindelijk de enige die mij kon laten lachen. We werden beste vrienden en hadden de tijd van ons leven. Nadat we klaar waren met school werd ik ook verliefd op Will. Hij was zo blij om dat eindelijk te horen. We kregen verkering en zijn altijd bij elkaar gebleven. Will werd een steeds betere persoon en uiteindelijk de perfecte man en vriend. Hij vroeg me uiteindelijk ten huwelijk en ik zei natuurlijk ja. Jij was ons eerste kind en we waren zo dol op jou. We hoopten echt dat je niet zou worden zoals Will was toen hij net bij ons op school kwam... Maar dat werd je wel... Maar ik verloor nooit hoop in jou. Zodra je Jenniffer ontmoette ben je zo erg veranderd. Je bent geworden zoals papa en ik altijd gewild hadden. Hij zou nu zo trots op je zijn...' verteld mijn moeder. Ze glimlacht en geeft me een knuffel. Ik glimlach ook. Totdat mijn moeder lachend zegt, 'er was alleen wel een heel klein verschil tussen jullie... Will haatte het woord "lieverd" niet!' zegt ze en ze loopt lachend naar de keuken.