badboy heaven (compleet)

48. Jack

Ik zit verveeld thuis op de bank naar de tv aan het kijken. Mijn moeder houdt me de hele tijd in de gaten. Ik mag niet eens van de bank opstaan zonder dat ze me komt "helpen"...

De deurbel gaat en mijn moeder rent zowat naar de deur zodat ik er niet naartoe kan. Ik rol met mijn ogen.

Even later komt Jenniffer de kamer binnen. Ze ziet er boos uit.

'waarom heb je Kate lastig gevallen?' sist ze. Ik knijp mijn hand samen in een vuist. Kate heeft het dus verteld... Hier gaat ze voor boeten... Ze heeft het me letterlijk nog gevraagd en ik heb "nee" gezegd. Was ik niet duidelijk genoeg?

Ik luister geduldig naar de preek die Jenniffer me opdraagt. Ik ben alleen niet in een al te best humeur vandaag...

Ik ben erg blij met Jenniffer's aanwezigheid, daar niet van, maar ik heb gewoon geen zin in ruzie met haar.

Ik pak Jenniffer's hand en trek haar naast me op de bank. Ik kus haar en ze houdt meteen haar mond.

Na een paar seconden trekt Jenniffer zich terug.

'Jack...'

'alsjeblieft niet nu... Ik heb vandaag niets anders gedaan dan stilzitten en in de gaten gehouden worden...' zeg ik. Jenniffer zucht en knikt dan. Ik glimlach en doe een lok haar achter Jenniffer's oor.

'hoe voel je je over die scan die je over 2 weken hebt?' vraagt ze.

'ik heb er een redelijk goed gevoel over. Wat denk jij?'

'ik hoop natuurlijk dat alles beter is geworden, maar ik weet het niet...'

'mijn moeder is helemaal gestressed over dit. Echt niet normaal,' fluister ik.

Jenniffer grinnikt en drukt een kus op mijn wang.

'Laten we maar gewoon hopen,' zegt ze.

2 weken later

Ik heb een tijdje geleden een chemo kuur en een scan gehad en ik zit nu samen met Jenniffer, Emily en mijn moeder aan het wachten op het telefoontje van het ziekenhuis.

De spanning is om te snijden.

Plotseling gaat de telefoon. Ik voel me meteen licht worden in mijn hoofd en uit ervaring weet ik dat ik bijna ga flauwvallen, ook al weet ik niet eens wat het ziekenhuis te vertellen heeft.

Ik hou mijn hoofd tussen mijn knieën zodat er wat bloed naar kan stromen en ik hoor hoe mijn moeder de telefoon opneemt. Jenniffer legt en hand op mijn rug. Ik voel dat ze trilt.

'hallo.'

'...'

'echt?!'

'...'

'dat is geweldig nieuws!'

'...'

'okay! Hartstikke bedankt!'

'...'

'tot ziens!' hoor ik mijn moeder enthusiasts zeggen. Ik ga voorzichtig rechtop zitten en krijg meteen van iedereen een grote knuffel.

'nog maar één chemo kuur lieverd,' zegt mijn moeder. 'daarna ben je klaar.'

Deze keer is mijn blijheid zelfs groter dan mijn haat voor het woord "lieverd" en geef ik iedereen een grote knuffel terug.