badboy heaven (compleet)

32. Jack

Ik zit thuis op de bank Jenniffer proberen te bereiken, maar ze leest mijn berichten enkel. Ze reageert niet... Ik snap het niet. Waarom negeert ze me opeens?

U
Jenniffer?

U
Jenniffer!?

U
Waarom negeer je me?!

U
Weet je wat? Ik weet waar
Je bent. Ik kom je zelf wel
Opzoeken.

U
Tot zo.

Dit slaat nergens op. Wat heb ik ooit fout kunnen doen zonder dat ik überhaupt bij haar was?! Ik sta snel op en loop richting de deur.

'Jack, je bent al uit geweest deze week.' hoor ik mijn moeder rustig zeggen.

'dat boeit me helemaal niets.' zeg ik en ik knal de deur achter me dicht. Ik ren snel naar mijn brommer en race naar het straatje waar Aslan woont. Ik voel gewoon dat Jenniffer daar is.

Zodra ik bij de straat aan kom zie ik Jenniffer op de stoep zitten met een slapende Aslan op haar schoot. Ik loop snel naar haar toe.

'Jenniffer?' zeg ik vragend.

'Jack...' zegt Jenniffer met neergeslagen ogen. Ik hurk naast haar neer en duw voorzichtig haar kin omhoog.

'wat is er toch met je? Heb ik iets fout gedaan? Zo ja, wat dan en hoe kan ik het goed maken? Ik hou van je Jenniffer! Ik kan niet zonder je! Alsjeblieft...' smeek ik haar. Ik zie Jenniffer even twijfelen, maar dan zegt ze zelfverzekerd: 'je hebt niets fout gedaan.'

'maar waarom doe je dan zo?!'

'omdat je me als een uitdaging ziet en niet als je vriendin! Daarom doe ik zo! Ik ben niet blind!'

'Jenniffer! Waar slaat dat op?! Heb je deze onzin zelf bedacht of heeft iemand anders je dat aangesmeerd?!' zeg ik boos. Ik zie Jenniffer in elkaar krimpen en ze kijkt van me weg. Ik ga naast haar zitten en zeg: 'sorry... Ik bedoelde het niet zo gemeen... Ik...'

'Ryan heeft me dat "aangesmeerd".' zegt ze geïrriteerd. Ik voelde dat mijn bloed begon met koken. Ryan dus... In plaats van dat ik een woede aanval krijg en ik Jenniffer me nog meer laat haten probeer ik rustig te doen.

'hij heeft je vast verteld dat ik een player ben... Of niet?

'ja... En dat je alleen maar zo aardig doet om mij in je bed te krijgen...'

'dat is niet waar. Ik hou van je. Waarom zou ik jou anders als enige over mijn ziekte vertellen?' zeg ik terwijl ik voorzichtig een arm om Jenniffer heen sla. Gelukkig laat ze me. 'geloof je me?' vraag ik. Jenniffer knikt.

'het spijt me. Ik had niet zo over jou mogen denken...' mompelt ze. Ik trek haar wat dichter bij mij een geef haar een kusje op haar wang.

'het is okay. Ik ben blij dat je me gelooft. Zullen we Aslan dan maar meenemen?' zeg ik. Jenniffer kijkt me de eerste keer deze hele dag aan en knikt blij. Ze pakt Aslan van haar schoot en geeft hem aan mij. We gaan samen naar mijn huis toe. Ik ben zo blij dat Jenniffer weer normaal doet...