badboy heaven (compleet)

74. Jack

Ik voel me echt heel slecht. Mijn moeder zit naast me op de bank en ze heeft mijn hand vast terwijl ze me bezorgd aankijkt.

'probeer een beetje te slapen,' zegt mijn moeder en ze staat op. Ze legt het dekentje nog iets verder over mij en geeft me een kus op mijn voorhoofd.

Ik sluit mijn ogen en probeer te slapen.

Gelukkig lukt me dat.

De volgende dag voel ik me weer wat beter. Ik ga rechtop zitten en rek me uit. Even lijkt alles heel vredig.

Totdat ik ineens een steek van hoofdpijn voel en snel weer ga liggen.

Toch niet helemaal beter?

Nou ja... Helemaal beter ga ik toch nooit meer worden.

Mijn moeder en Emily slapen nog.

Plotseling gaat de deurbel en vol tegenzin sta ik op en kijk uit het raam wie het is.

Ik laat me meteen op de grond vallen zodra ik zie dat het Clara is.

'Jack! Ik heb je al gezien! Wil je alsjeblieft open doen?' roept ze van buiten.

Ik blijf doodstil liggen.

'Jack... Alsjeblieft...' hoor ik haar mompelen. Nadat ik nog steeds niets doe hoor ik haar snikken en loopt ze weg. 'het spijt me zo erg...' mompelt ze nog.

Ik krijg echt medelijden met haar. Ik weet dat dat onterecht is, omdat zij de enige is die medelijden met iemand moet hebben...

Ik loop naar de deur en open hem.

'Clara!' roep ik en ze draait zich met betraande ogen om. Ze rent naar me toe en springt in mijn armen.

'het spijt me zo erg Jack! Ik ben zo dom geweest! Ik...'

'Clara... Even diep adem halen... Even kalmeren,' mompel ik terwijl ik de deur achter haar dicht doe.

'ja, sorry Jack. Je hebt gelijk,' zegt ze en ze laat me los. Ze kijkt me aan en glimlacht licht.

We lopen naar de woonkamer en Clara gaat op de bank zitten, terwijl ik wat te drinken pak.

Ik ga naast haar zitten en geef haar het drankje.

'dus... Hoe gaat het met jou?' vraagt ze voorzichtig.

'niet goed.'

'hoezo?'

'wat denk je?'

'het spijt me echt... Ik ben zo ontzettend dom geweest om vreemd te gaan op de meest geweldige man op de aarde. Ik heb me zo schuldig gevoeld...'

'dat is moeilijk te geloven... Bovendien is dat nog niet eens het ergste.'

'wat is er dan nog meer?'

'ik heb kanker... En ik ga niet meer genezen...' mompel ik. Ik weet niet waarom ik haar alles vertel, maar het voelt gewoon zo bekend om met haar te praten en het is een oude gewoonte om alles met haar te delen. Ik heb haar nog steeds niet vergeven, maar de woorden vlogen mijn mond gewoon uit.

'oh nee Jack!' roept ze uit en haar ogen vullen zich met tranen.

'niet huilen.' smeek ik haar, want ik weet dat haar tranen mijn zwakke plek zijn.

Ik denk aan Jenniffer. Ze zou me haten voor dit. Dat ik met Clara praat achter haar rug om. Niet dat er iets gaat gebeuren, maar toch...

'toch ben ik echt heel blij om je weer te zien...' zegt Clara en ze begint weer te glimlachen.

Ik moet toegeven. Haar glimlach is nog steeds zo prachtig als vroeger en even voel ik vlinders in mijn buik.

Ik kijk snel weg. Ik kan niet dezelfde fout maken als Clara. Ik hou van Jenniffer... Ik hou van Jenniffer... Ik jou van Jenniffer... Ik... Ik...

Ik kijk Clara weer aan en zie het vrolijke meisje dat ze altijd is geweest.

'ik hoopte eigenlijk dat we gewoon weer opnieuw kunnen beginnen...' mompelt ze en ze kijkt naar mijn lippen.

Ik kan mijn blik niet van haar ogen afhouden wanneer ze me weer flirterig aankijkt.

Ik hou van Jenniffer! Jenniffer... Jenniffer... Jenniffer...

Het lukt me weer om weg te kijken, maar ik voel Clara's hand mijn gezicht weer naar haar toe draaien en ik smelt even weg bij haar aanraking.

Jenniffer... Jenniffer... Jenniffer... Jenniffer... Jenniffer...

Ik kijk Clara weer aan en ze sluit haar ogen terwijl ze langzaam dichterbij komt.

Jenniffer... Jenniffer... Jenniffer... Jen... J...