badboy heaven (compleet)

56. Jack

Ik heb het gevoel dat Jenniffer voor geen cent gelooft dat dat mijn hele verhaal was... En terecht, want dat is ook maar een klein gedeelte van het verhaal...

Ryan en Kate zijn er intussen ook bij gekomen en Jenniffer heeft ze verteld dat ik het ze zou vertellen wanneer ik er klaar voor was, maar ik twijfel of ik er ooit klaar voor zou zijn...

Misschien wanneer het al vrijwel zeker is dat ik het ga overleven?

Nee... Die kans is te klein... Dat voel ik gewoon...

Misschien waneer ik te horen krijg dat chemo kuren de enige zijn die mij tot leven zullen houden tot mijn gegarandeerde dood binnen 13 jaar?

Ik voel tranen achter mijn ogen branden. Ik wil eigenlijk alleen zijn met Jenniffer, zonder Ryan en Kate.

Er glijdt één traan naar beneden en ik veeg hem zo snel mogelijk weg.

Jammer genoeg heeft Ryan dat gezien.

'Jack, gaat het met je?' vraagt hij bezorgd.

'ja...' zeg ik met een brok in mijn keel.

Na een paar seconden barst ik in tranen uit.

Ik krijg meteen een grote knuffel van Ryan en Kate.

Ik haat het dat ik zo veel moet huilen. Dat is niets voor mij...

Ik hoor de deur open gaan en zie dat Jenniffer binnen komt. Ze legt snel het dienblad met de drankjes op haar bureau en rent naar me toe en geeft me ook een knuffel. Ze laat me even los en kijkt Kate en Ryan even aan. Ze knikken en lopen de kamer uit.

Jenniffer legt haar handen op mijn wangen en kijkt in mijn rode en betraande ogen.

Ik sluit mijn ogen en kijk weg.

Ze slaat snel haar handen om me heen en ik merk aan haar schokkerige bewegingen dat ze ook aan het huilen is.

Ik sla snikkend mijn armen om Jenniffer's middel.

'het komt wel weer goed he?' snikt ze.

'ja,' zeg ik zo zelfverzekerd mogelijk, maar ik weet dat het eigenlijk niet eens zo zeker is of alles goed gaat komen.

'je weet het niet zeker he?' snikt ze alsof ze mijn gedachten kan lezen.

'nee... Maar niets is zeker in het leven... Toch?' probeer ik.

'de kans is zeker heel klein he?'

'nee! Natuurlijk niet! Anders had ik het je toch wel verteld?' lieg ik.

'natuurlijk Jack. Ik vertrouw je. Ik had dat niet mogen zeggen... Sorry,' mompelt ze.

Ik haat het om te liegen tegen Jenniffer, maar ik wil haar echt niet verdrietig maken...

Plotseling gaat mijn telefoon.

Het is mijn moeder. Ik moet weer naar huis. Ze staat voor de deur.

'ik moet naar huis, Jenniffer,' zeg ik.

Jenniffer knikt en we lopen samen naar beneden. Daar staat mijn moeder al te wachten.

Ik geef Jenniffer een kus op haar wang en ik loop met mijn moeder mee naar de auto.

Zodra ik thuis ben, begint mijn moeder meteen weer met haar regeltjes.

'Jack, je mag één keer per week uit. Niet naar Jenniffer's huis en waneer ze bij ons is blijft Emily bij jullie.'

'mam! Ben je serieus?! Ik ben inmiddels al 18 he?! Ik ben volwassen! Ik kan mijn eigen beslissingen maken!' val ik uit naar haar.

'Jack...' zegt mijn moeder waarschuwend.

'nee! Ik wil het niet horen! Ik doe wat ik wil!'

'wil je soms eerder je graf in?!' schreeuwt ze dan kwaad. Ik zie dat ze er meteen spijt van krijgt en ze slaat een hand voor haar mond.

'nou... Als dat betekent dat ik niet meer met jou hoef te leven, ja. Graag zelfs,' snauw ik en ik ren naar mijn kamer.

Zodra ik op mijn kamer ben ga ik in mijn bed liggen om een poging te doen om te slapen.

Ik hoor mijn moeder beneden huilen.

Ik draai me op mijn zij en leg mijn kussen op mijn oor.

Misschien was ik toch een beetje te gemeen tegen haar geweest...