badboy heaven (compleet)

88. Jack

Ik word wakker in het ziekenhuis. Mijn moeder zit zoals gewoonlijk naast me, maar Jenniffer is nergens te bekennen.

'waar is Jenniffer?' is het eerste wat ik vraag.

'Jack... Er is nu even iets belangrijkers dan Jenniffer...' zegt mijn moeder en de tranen beginnen over haar wangen te stromen.

'wat is er volgens jou dan belangrijker dan Jenniffer?' vraag ik.

'de dokters zeiden me net dat je waarschijnlijk nog maar twee maanden te leven hebt...'

'twee maanden?!' roep ik uit. Nog maar twee maanden... Daarna is mijn korte leventje afgelopen...

Mijn moeder pakt mijn hand en kijkt me met betraande ogen aan.

'we gaan hier de leukste twee maanden ooit van maken...'

'maar ik kan toch nauwelijks iets? Ik ben al dood op na een uurtje wandelen... Wat is er leuk aan twee maanden leven terwijl je einde in zicht is en je eigenlijk alleen nog maar aan het aftellen bent hoelang je nog blijft?'

'ik weet het, Jack, ik weet het... Maar we kunnen het proberen...'

'misschien...' mompel ik, 'ik weet alleen niet of ik het kan...'

'natuurlijk wel... Maar hey, je hoeft in ieder geval nooit meer terug naar het ziekenhuis voor behandelingen...' probeert mijn moeder me een beetje op te vrolijken.

Nooit meer...

De woorden blijven door mijn hoofd zwerven. Ik zal nooit meer een behandeling moeten, maar ik zal binnenkort ook nooit meer naar school gaan, nooit meer normaal zijn, nooit meer Jenniffer zien en uiteindelijk ook nooit meer ademen...

Ik kan toch niet 2 maanden met deze gedachten blijven leven?

Ik haal diep adem.

Plotseling komt Jenniffer binnen lopen. Ze rent naar me toe en slaat haar armen om mij heen.

'het spijt me zo erg!' huilt ze, 'gaat het een beetje met je?'

'het maakt niet uit, iedereen maakt wel eens fouten... En nee, het gaat niet... Ik heb nog maar ongeveer twee maanden...'

'twee maanden?!' roept Jenniffer uit en ze kijkt me geschokt aan.

'ja, maar laten we daar nu alsjeblieft over stoppen... Vertel me alsjeblieft wat er gisteren is gebeurd toen je mee werd genomen...'

'jij zag het?'

'ja, maar ik voelde me niet goed genoeg om iets te doen... Het spijt me...'

'het maakt niet uit... Het was mijn schuld... Die bar jongen heeft me dus meegenomen naar zijn huis. Hij heeft me op de bank laten slapen en heeft me vanochtend weer thuis gebracht. Hij heette Rowin.'

'was hij aardig tegen je?'

'ja...'

'gelukkig...'

'wanneer mag je weer naar huis?' vraagt Jenniffer. Ik kijk mijn moeder vragend aan.

'volgens de dokters is het beter als je nog een nachtje blijft. Morgen mag je volgens mij weer naar huis,' zegt ze.

Ik kijk Jenniffer weer aan.

'morgen mag ik weer naar huis,' zeg ik tegen haar en ik probeer de sfeer wat lichter te maken door overdreven breed te glimlachen.

Jenniffer grinnikt en drukt een kus op mijn wang.