badboy heaven (compleet)

42. Jack

Kate krimpt in elkaar zodra ik haar aanspreek.

'wat wil je van me?!' zegt ze angstig.

'oh... Een aantal dingetjes maar. Eerst wil ik dat je het uitmaakt met Ryan.'

'maar ik hou van hem!'

'maar hij niet van jou. Hij wil je alleen maar voor één ding...' zeg ik en ik gebruik dezelfde tactiek als Ryan op Jenniffer gebruikte.

'maar...'

'als je het niet doet, doe ik je wat.'

'dit ga ik aan Jenniffer vertellen! Ze moest eens weten wat voor monster je bent!'

'oh ja, moet je vooral doen! Hoor eens, ik kom er zowieso achter en dan heb jij een gigantisch probleem, ja?'

'okay...' mompelt ze en ze rent weg.

'ik vertel je later wel wat ik nog meer van je wil!' roep ik haar na. Ze kijkt even angstig om en rent verder.

Daarna ga ik netjes, zoals beloofd, naar huis.

Ik kom thuis aan en voel me meteen ontzettend misselijk en ik heb knallende koppijn.

Gaat het weer zo'n dag worden?

Ik plof neer op de bank en sluit even mijn ogen.

Plotseling denk ik na over Kate's woorden.

Jenniffer moest eens weten wat voor monster je bent!

Ik ben geen monster, toch? Of ben ik dat wel?

Waarom boeit het me überhaupt?! Sinds wanneer ben ik zo'n softie geworden?!

Plotseling voel ik iets kleins op mijn schoot klimmen. Ik kijk omlaag en zie dat het Aslan is. Hij klimt via mijn shirt op mijn schouder en begint mijn wang kopjes te geven. Ik pak hem glimlachend van mijn schouder af en leg hem weer op mijn schoot. Ik begin hem weer te aaien en na een paar minuutjes valt hij is slaap. Ik sluit ook mijn ogen en val zelf ook in slaap.

Na een paar minuten word ik gewekt door mijn moeder.

'Ryan is hier, lieverd, hij zit in je kamer,' zegt ze. Hoe kan mijn moeder precies de twee dingen zeggen die ik absoluut haat en dat nog wel in één zin?!

Geïrriteerd sta ik op en loop naar mijn kamer. Ryan kijkt me meteen bang aan.

'als je hier bent om je excuses aan te bieden mag je meteen opdonderen!' zeg ik kwaad.

'nee, daar kom ik niet voor...'

'wat moet je dan van me?!'

'Jack... Ik heb geld nodig voor...'

'BESTE RYAN, DENK JE NOU ECHT DAT IK JE OOK MAAR ÉÉN CENT GA GEVEN NA WAT JE HEBT GEDAAN?!'

'luister alsjeblieft!'

'je krijgt één minuut...'

'kijk, mijn vader is ernstig ziek en wij zitten ontzettend krap met geld... We kunnen zijn medicijnen niet meer betalen en als hij niet snel zijn medicijnen krijgt gaat hij dood... Het spijt me zo erg dat ik je hier mee lastig val maar...'

'okay. Voor je vader dan,' zeg ik geïrriteerd en ik pak een paar honderd euro en duw het in Ryan's handen. 'en nu opdonderen!'

Ryan knikt.

'dank je wel, Jack... Dit betekent zo veel voor mij...'

'ik doe het niet voor jou... Ga nu maar weg... Ik krijg koppijn van jou...' mopper ik en Ryan loopt mijn kamer uit.