badboy heaven (compleet)

12. Jack

Al mopperend loop ik mijn kamer weer binnen en geef het glas met cola aan Jenniffer. Vanavond moet ik naar het ziekenhuis voor weet-ik-veel-wat. Ik weet wel dat het iets met mijn ziekte te maken heeft, maar ik heb niet echt verder geluisterd naar wat Emily mij wilde vertellen.

'is er iets?' vraagt Jenniffer.

'nee, er is niets...' zeg ik terwijl ik een neppe lach opzet. Ze fronst haar wenkbrauwen en ik kan duidelijk zien dat ze me niet gelooft. Nou ja, pech voor haar dan... Ik ga haar niets over mijn ziekte vertellen. Voorlopig... Nee... Nooit! Waarom overweeg ik heet überhaupt om het haar ooit te vertellen...

'Jack... Jack! Ben je er nog?' zegt Jenniffer en ik schrik op uit mijn gedachtes.

'wat is er?' zeg ik verward.

'ik vroeg of je morgen weer kan afspreken, maar dan bij mij thuis of zo?'

'oh... Ja, ik denk het wel...' mompel ik.

'mooi. Heb je misschien al ideeën voor de lay-out van onze poster?' vraagt ze. Ik schud mijn hoofd. Ik kan mijn gedachtes niet echt bij de poster houden. Dan begint Jenniffer haar idee uit te leggen, maar ik let niet echt op. Ik staar naar Jenniffer's geconcentreerde gezicht. Ik ben diep in gedachtes verzonken. Eerst over mijn ziekte, maar daarna over Jenniffer. Ze is anders dan andere meisjes. Ze is slim en wilde niet, zoals alle andere meisjes, meteen het bed in duiken zodra ze mijn kamer in kwam. Nee, zij gaat braaf meteen aan het huiswerk beginnen. Op zich wel jammer... Maar zij geeft me toch een andere blik op meisjes. Zij bewijst dat ze niet allemaal het zelfde zijn, zoals ik vrijwel mijn hele leven heb gedacht.

Plotseling kijkt Jenniffer me aan en vraagt: 'vind je dat een goed idee?'

'ja hoor...'

'heb je wel geluisterd?'

Ik schud eerlijk mijn hoofd.

'wat was je dan al die tijd aan het doen?!'

'je wilt echt alles weten he?'

'ja! Wat was je aan het doen?'

'denken...'

'waarover dan?! Je bent altijd aan het denken, maar ik heb geen idee waarover...'

'hoef je ook niet te weten...'

'is er iets mis met me ofzo?! Zie ik er slecht uit of zo?!'

'Jenniffer! Je bent mooi okay! Daar denk ik niet over na!'

'maar waarover dan wel? Heeft het iets met het ziekenhuis te maken? Ben je misschien...' begint Jenniffer. Ik ben bang dat als ze me nu vraagt of ik ziek ben, ik het niet meer voor haar kan verbergen.

Voordat ze haar zin af kan maken, buig ik me snel naar voren en kus haar.

Na een paar seconden trekt ze terug en kijkt me vragend aan.

'hier was ik over aan het nadenken...' zeg ik. Jenniffer begint te blozen en ik glimlach.

Plotseling komt Emily mijn kamer binnen rennen.

'Jack, we moeten bijna gaan.' zegt ze en ze loopt naar ons toe. Zodra ze me ziet begint ze opeens te lachen.

'bloos je nou?!' lacht ze. Ik frons mijn wenkbrauwen.

'natuurlijk niet! Ik bloos nooit!' roep ik uit en ik voel inderdaad mijn wangen nog warmer worden.

'Jack... Je bloost echt...' hoor ik Jenniffer naast me grinniken. Ik kijk haar boos aan en zie dat haar wangen ongeveer net zo rood zijn als een tomaat.

'en jij dan?!' lach ik mee terwijl ik naar Jenniffer wijs.

'ja, ik bloos inderdaad. Ik probeer het tenminste niet te ontkennen!' lacht ze.

Ik sta lachend op, pak Jenniffer bij haar middel en hang haar over mijn schouder terwijl ik nep boos naar beneden loop. Ze grijpt lachend mijn shirt vast, zodat ze niet valt. Ik open de voordeur en zet Jenniffer buiten neer.

'ga nu maar weg!' zeg ik nep boos, maar ik barst meteen in lachen uit. Jenniffer lacht met mij mee en geeft me dan een knuffel.

'okay...' mompelt ze. 'ik ga je wel missen hoor.'

'haha, ik jou ook...' lach ik.

Plotseling begint het buiten heel hard te regenen. Jenniffer zucht en loopt naar haar fiets. Ik krijg medelijden met haar en wil haar uitnodigen om te blijven totdat de regen over zou zijn, maar dat kan niet. Verdrietig gooi ik de deur dicht en loop naar binnen.