badboy heaven (compleet)

66. Jack

Ik word weer wakker in het ziekenhuis en ik voel me meteen ontzettend zenuwachtig.

Dit is ten slotte wel een hele belangrijke chemo kuur. Mijn kansen worden elke dag weer kleiner.

Mijn moeder zit naast me en heeft mijn hand vast. Ze glimlacht lichtjes, maar ik weet dat ze nu liever zou huilen.

Jenniffer is er uiteraard ook. Ze ziet er verdrietig uit. Ik kijk haar aan en probeer haar een beetje op te vrolijken door overdreven breed te glimlachen.

Het lijkt alleen niets te helpen, want haar ogen vullen zich me tranen. Mijn glimlach verdwijnt en ik kijk verdrietig weg.

Na een tijdje moeten Jenniffer en mijn moeder weg en ik blijf weer alleen in de kamer liggen.

Een dokter komt binnen en hij kijkt me vol medelijden aan. Ik krijg meteen een naar vermoeden... Maar het zal wel aan mij liggen...

Ik krijg wat te eten en daarna probeer ik te slapen.

Het lukt me niet om te slapen. Allerlei gedachtes racen door mijn hoofd. Hoop en angst vechten met elkaar. Dat creëert wanhoop...

Ik pak mijn telefoon en stuur Jenniffer een bericht, maar ze antwoord niet... Waarschijnlijk slaapt ze...

Ik probeer mijn moeder te bereiken, maar zei zegt alleen dat ik moet proberen te slapen.

Emily heeft haar telefoon uitstaan en Ryan is bezig...

Uiteindelijk blijf ik dus alleen achter met mijn gedachtes en ze zien mij weer als hun zwakke doel.

Ik kan alleen nog maar denken aan mijn mogelijke dood...

Uiteindelijk word ik zo moe, dat ik mezelf toch in slaap kan krijgen.

Wanneer ik de volgende ochtend wakker word, begint de dag zoals gewoonlijk. Ik krijg mijn ontbijt en ik hou de klok in de gaten, wachtend op het moment waarop Jenniffer en mijn moeder weer komen.

Ik krijg alleen eerst een andere bezoeker. Een dokter.

Hij loopt naar me toe en ik kijk hem vragend aan.

'goeie morgen Jack...'

'goede morgen... Is er iets mis?'

'nou... Je weet natuurlijk al dat er heel weinig bekend is over dunne darm kanker en dat het al snel niet meer te genezen is?

'ik ga dood he?'

'nou... Kijk...'

'draai er alstublieft niet omheen...'

'het spijt me... We hebben alles gedaan wat we konden...'

'antwoord mijn vraag.'

'ja, Jack... Je gaat het niet halen... Je hebt nog 2 maanden tot 13 jaar...'

'okay... Bedankt...' mompel ik met een brok in mijn keel. De dokter knikt en kijkt me nog een keer aan vol medelijden.

Ik kijk weg.

Zodra ik merk dat de dokter niet meer in de kamer is, voel ik de tranen over mijn wangen stromen.

Ik word nooit meer beter... Ik ga nooit een toekomst hebben met Jenniffer... Ik zal nooit de wereld rond kunnen reizen... Ik zal nooit een eigen gelukkige familie hebben. Ik zal nooit mijn doelen in het leven kunnen behalen.

Ik knijp mijn handen samen in een vuist.

Ik hoor mensen op de gang en zie door het raampje dat Jenniffer en mijn moeder in de gang worden aangesproken door de dokter.

Ik zie hoe de dokter ze over mijn lot vertelt en Jenniffer slaat haar handen voor haar mond. Tranen beginnen uit haar ogen te stromen en ze rent de kamer binnen.

Ze rent naar me toe en slaat haar armen om mij heen terwijl ze in tranen uitbarst. Ik leg mijn handen op haar rug en hou het ook niet langer uit.

De tranen stromen over mijn wangen.

Over Jenniffer's schouder zie ik mijn moeder staan. Haar ogen zijn rood en ze heeft haar handen in haar haar terwijl zij ook hard aan het huilen is.

Ze komt naast me staan en Jenniffer laat me los. Ik slik een keer en zeg:

'wat nu?'