badboy heaven (compleet)

58. Jack

Il word wakker in het ziekenhuis. Ik herinner me dat ik net de operatie heb gehad.

Jenniffer, mijn moeder en Emily staan allemaal om me heen.

Ik zit vast aan allemaal buisjes en draden en zo.

'hoe voel je je, Jack?' vraagt mijn moeder.

'kan beter,' grap ik.

Mijn moeder kijkt me meteen aan met veel medelijden. Ik rol met mijn ogen. Ik weet dat dit best serieus is, maar waarom zou je het niet iets minder somber maken?

Ik zie dat Jenniffer wel glimlacht, maar ook zij zit me met veel medelijden aan te kijken.

Ik voel me daar zo zwak door. Ik kan het gewoon overleven hoor. Ze hoeven echt niet zo veel medelijden met me te hebben... Het is misschien inderdaad vervelend om de hele tijd in het ziekenhuis te zijn, maar zo vreselijk is het ook weer niet...

Misschien ook wel, maar ik zou het meer op prijs stellen als ze me zouden laten lachen in plaats van verdrietig zijn...

De sfeer tussen mijn moeder en mij is nog steeds erg gespannen sind onze ruzie een paar dagen geleden.

'Jack... Waarom doe je hier zo vreselijk luchtig over? Je moet dit serieus nemen! Je weet toch dat dit levensbedreigend is?' zegt ze geïrriteerd.

'nee mam! Waarom zou ik?! Als het echt zo levensbedreigend is, waarom mag ik dan geen plezier hebben in de tijd die ik over heb?! Ik ben volwassen! Besef het je eens! Ik kan doen wat ik wil!' schreeuw ik.

Ze voelt zich meteen weer schuldig, maar geeft niet op.

'je moet je echt leren te beheersen jongeman! Je bent nog steeds mijn zoon!' snauwt ze.

'misschien wil ik dat niet eens meer zijn...' mompel ik en ik kijk weg.

'Jack! Dat ben je wel! En...'

'mam! Hou op! Zie je niet dat je Jack ontzettend ongelukkig maakt?!' roept Emily dan.

Mijn moeder kijkt kwaad naar Emily.

'dit is een grote mensen gesprek, hou je erbuiten!' snauwt ze.

'nee! Ik wil niet dat Jack zo moet leven! Hij heeft het al zwaar genoeg! Dat hoef jij niet erger te maken!' roept Emily weer.

Ik kijk naar Jenniffer die er een beetje verdrietig bij staat.

Ik pak haar hand en daar schrikt ze eerst een beetje van.

Ze kijkt me vragend aan.

'help' grap ik zonder geluid te maken.

Gelukkig begint Jenniffer te lachen.
Ze legt een hand op mijn wang en het lijkt even alsof Jenniffer en ik de enige personen op aarde zijn.

Mijn moeder's en Emily's ruzie lijkt even te verdwijnen.

Ik word weer de realiteit ingetrokken door mijn moeder.

'Jack! We waren in gesprek!' zegt ze boos.

'nee mam, dat dacht je alleen,' zeg ik simpel.

Ze kijkt me kwaad aan en loopt dan kwaad de kamer uit. Emily met haar mee trekkend.

Jenniffer en ik blijven alleen achter.

'het spijt me zo erg voor die ruzies met je moeder...' mompelt ze.

'het is niet jouw schuld. Mijn moeder moet zich niet zo aanstellen,' mompel ik.

Ik voel me vreselijk. Alles doet pijn en ik ben erg verdrietig dat mijn moeder en ik geen normale conversatie kunnen voeren.

Was mijn vader er maar...

'je mist je vader he?' vraagt Jenniffer. Ik heb geen idee hoe ze dat weet, maar ze heeft in ieder geval gelijk.

'ja... Misschien is dood gaan nog niet eens zo slecht. Dat kan ik weer bij hem zijn.'

'misschien, maar iedereen gaat uiteindelijk dood, dus waarom zou je niet je tijd doorbrengen op aarde zolang het kan? Bovendien zou ik je heel erg missen...'

'ik jou ook, maar we zullen elkaar uiteindelijk ook weer zien,' zeg ik en ik geef haar een kneepje in haar hand.

Ze glimlacht.

'je ziet er moe uit. Ik zal wel weer gaan. Dan kan je rusten. Tot morgen, lieverd,' zegt ze. Ik glimlach.

'tot morgen schoonheid.'