badboy heaven (compleet)

15. jenniffer

Ik houd hem stevig vast. Dit voelt zo vertrouwd. Ik had niet zo moeten pushen. Ik begin nu ook te huilen. Ik weet dat ik mischien wel heel lang knuffel, maar het lijkt hem ook niet uit te maken. 'sorry' zeg ik nog eens. Hij kijkt op en kust me weer. Dit keer laat ik het gaan. Ik kus terug. Dit voelt eigenlijk heel erg fijn. Na een tijd je kijk ik hem aan en ik geef hem weer een knuffel. 'Het komt goed' vertel ik hem. Ik weet nog steeds niet wat er precies is, maar ik moet er voor hem zijn. Ik kijk hem in zijn mooie ogen aan. Hij kijkt ook naar mij. Ik begin te blozen. Hij ook. Zo staan we nog een tijdje. Ik ga weer zitten en slaak een diepe zucht. Hij komt naast me zitten. 'I...ik heb k....' hij slikt nog eens 'kanker.' Ik kijk hem aan ik wil hem gerust stellen maar het enige wat ik kan zeggen is 'oh...' Ik ben blij als hij zegt dat ze het gaan behandelen en het eigenlijk bijna zeker  is dat het over gaat.  Ik kijk hem dan weer diep in de ogen aan 'Ik zal er altijd voor je zijn. Het komt weer goed.' Ik begin te huilen mijn oma is gestorven aan kanker 3 jaar geleden. Ik had het heel moeilijk die tijd. Ik besefte me na een maand pas dat ik haar echt nooit meer zou zien. Ze was wel mooi gestorven. Al haar kinderen kwamen toen ze bijna dood ging. Ze moest nog op één iemand die verweg woonde wachten. 10 minuten nadat ook hij er was was ze gestorven had ik gehoord. Ik kijk naar Jack. Ik veeg snel mijn tranen weg en ga rechtop zitten. 'het komt goed' zeg ik nog eens. Ik zie dat ook hij zijn tranen weg veegt. Ik pak voorzichtig de poster tevoorschijn. 'zullen we hier mee door?' Vraag ik dan maar. Hij knikt. We gaan bezig en we doen maar gewoon wat. Ik wordt het al snel helemaal zat. En bedenk me dat ik graag naar buiten wil. 'zullen we anders gewoon een stukje gaan wandelen, inplaats van dit doen?' 'Ja, dat lijkt me beter' geeft hij toe. We lopen naar buiten. De zon schijnt fel waardoor ik mijn ogen tot spleetjes moet knijpen. 'Laten we naaar het platte land gaan' stelt Jack voor. Ik knik, dat lijkt me wel een goed idee niet veel verderop is er een groot weiland met koeien schapen en geiten en daarnaast een leegstaande voor akkerbouw. Ik heb wel zin om te gaan. Zo fietsen we naar het platte land. We zijn heel stil en zeggen niks. Als we aan zijn gekomen zetten we onze fietsen tegen het hek. Ik loop meteen naar de dichtstbijzijnde koe en begin het te aaien. 'Smile!!' Hoor ik dan opeens. Ik kijk naar Jack en lach. Nadat hij wat foto's heeft gemaakt. Ga ik in zijn plaats en maak ik foto's van hem. Hij is zo mooi, knap en lief. Ik ga in hey gras zitten en Jack komt naar mij toe. 'Ik hou van jou' Zegt hij. Ik wordt helemaal warm van binnen. 'Ik ook van jou' zucht ik. We zitten te kletsen over vanalles en nog wat. Na een tijdje wordt het donker. 'Misschien moeten we weer eens naar huis.' Zegt Jack. Ik knik, maar sta niet op. Ik wou dat dit gewoon voor eeuwig kon duren. Jack staat wel op en kijkt me lachend aan. 'Je moet toch ooit naar huis' Zegt hij alsof hij gedachtes kan lezen. Ik kijk hem verbaast uit. Hij grijnst, maar dit keer lief. Hij steekt zijn hand uit, ik pak hem aan en hij trekt mij omhoog. Verliefd lopen we hand in hand naar huis. Met onze fietsen in onze andere hand. Bij de splitsing geeft hij me nog een kus maar dan is het echt tijd om naar mijn eigen huis te gaan. 'Tot maandag' 'tot maandag. zegt hij terug al op zijn fiets stappend. 'Doei' roep ik nog eens en fiets dan naar huis.