badboy heaven (compleet)

18. Jack

Ik open mijn ogen en zie meteen de felle lichten van het ziekenhuis in mijn ogen schijnen. Ik voel me ontzettend duizelig.

'wat is er gebeurd?' zeg ik. Ik probeer rechtop te zitten, maar ik merk dat ik tegengehouden wordt door allerlei buisjes die aan mij vastzitten.

'hij is wakker!' hoor ik Emily zeggen. Ik zie meteen mijn moeder naar me toe rennen. Ze duwt me voorzichtig terug op het ziekenhuisbed.

'zodra je sterk genoeg bent beginnen we met de chemo...' zegt ze. Ik sluit mijn ogen en zucht. Ik wist niet heel veel van die chemo, maar ik wist dat je er niet erg vrolijk van werd... Ik hoor een berichtje op mijn telefoon binnen komen. Ik zie dat Emily kijkt voor me.

'het is Jenniffer... Ze zegt dat ze niet kan slapen en ze vraagt of je nog wakker bent.'

'jup, ik ben wakker...'

'ik leg het haar wel uit...'

'thanks Em... Je bent de beste...'

'weet ik.' zegt ze en ze glimlacht vriendelijk naar me. Ik wend me weer tot mijn moeder. Ze zit me met tranen in haar ogen San te kijken.

'je lijkt zo erg op je vader... Niet alleen qua uiterlijk...'

'ook qua ziekte...'

'nee Jack! Ik heb het over karakter!'

'maar ik heb wel gelijk...' ik krijg meteen spijt van wat ik zei. De tranen stromen over mijn moeder's wangen. Ze staat op en loopt de kamer uit.

'dat had je niet moeten zeggen...' hoor ik Emily zeggen.

'pech... Ze moet zich niet gedragen sof zij het slachtoffer is...'

'Jack! Ze is gewoon verdrietig! Dat begrijp je toch wel?!'

'ja, maar zij begrijpt niet dat ik misschien nog iets in mijn leven wil bereiken voordat ik mogelijk dood ga!'

'je gaat niet dood Jack! Hou daarover op!'

'waar is je bewijs?!'

'Jack! Hou op!' huilt Emily en ze rent ook de kamer uit. Ik blijf alleen achter. Ik voel me plotseling alsof alle energie uit me wordt gezogen en ik sluit mijn ogen. Voor ik het weet val ik in slaap.

De volgende dag wanneer ik wakker word, zie ik mijn moeder, zusje en nog iemand om mijn bed heen zitten. Ik kijk nog een keer goed en zie dat het Jenniffer is.

'volgens mij is hij wakker...' hoor ik haar zoete stem zeggen. Ik begin spontaan te glimlachen. Ik zie Jenniffer opstaan en dichter bij mij komen. Ze legt haar hand op de mijne en kijkt me vol medelijden aan. Mijn glimlach verdwijnt meteen. Ik wil haar medelijden niet... Dat maakt het alleen maar erger. Er komt een dokter binnen.

'hoe voel je je, Jack?' vraagt hij.

'wel okay... Een beetje hoofdpijn, maar verder gaat het wel...'

'mooi. Zullen we morgen maar aan de chemo beginnen dan?'

Ik maak een vuist van mijn hand bij het horen van het woord "chemo"... Ik wil helemaal geen chemo! Mag dat ook?!

'okay...' mompel ik.

'goed. Zouden jullie dan Jack even met rust willen laten? Dan kan hij zijn energie sparen voor morgen.' zegt hij tegen mijn moeder, Emily en Jenniffer. Hij draait zich om en loopt de kamer uit. Ik zie dat Jenniffer zich ook omdraait om weg te gaan, maar ik pak snel haar hand.

'ben je er morgen alsjeblieft weer?' vraag ik haar. Ze knikt en glimlacht.

'tot morgen.' zegt ze en ze loopt de kamer uit.