XVIII

18 2 0
                                    

NOVEMBER 25: Wednesday

The hell.

I reached for my phone and look at it for just a second and answer the call.

"What?" I asked in a groggy voice. But instead of answering me, I heard a sudden chuckle. "The hell." I said, whispering.

["Seems like... You're not still up from your fairy land, huh?"] He said after he chuckle, but then again, he chuckle.

I heaved out a heavy sigh as I sit up straight from lying down on my bed. "It's still early," I yawn, covering my mouth with my free hand. "What do you want?"

Then again, I've heard a sudden chuckle. ["Ms. Jacq Nav, you'll never going to change."] He said and I even imagine him shaking his head.

"What?" I asked again in a groggy tone, still my eyes are closed.

Again, I've heard a chuckle. ["I just miss you."]

Napatigil ako at napamulat ng mata. Hawak ko ang phone at nakadikit saaking tainga. Panaginip? E-ewan?

"H-huh?" Pagtatanong ko pero hindi ako nakarinig ng kahit anong sagot kaya tiningnan ko lang ang aking phone at nakitang wala naman palang tumatawag.

Pero, bakit naka-upo na ako?

"Shoot, this is crazy." I said with an emphasize.

Sinabunutan ko ang aking sarili at napasigaw.

"Shit!" Sigaw ko, pero limitado lang.

Napabitiw ako sa pagsabunot saaking sarili at tiningnan kung ano'ng oras na.

"Damn." Banggit ko at napahawak ulit saaking ulo. "5:57?"

Agad naman akong napabuhat at nag-ayos dahil may gagawin ako. Napakarami.

Nang matapos na ako sa pag-aayos ng sarili ko, napa-upo naman ako sa upuan kaharap ng table ko.

Napahinga ako ng malalim at napapikit. Nang napamulat ako, nakita ko ang kurtina na nakatakip ko kaharap lang ng table ko.

Tumayo ako at hinawi ang kurtina na nakatakip sa may kuwarto ko.

Nanlaki ang mga mata ko nang makita ko kung gaano kaganda ang nakikita ko ngayon.

"D-damn, I should call him." I whispered.

Kinuha ko ang phone ko at inilagay sa kanang tainga. Nakakailang ring palang sinagot na niya agad.

["Hello?"]

"Why do you have to say 'hello' if you already know that it's just me?" Sabi ko sa kaniya habang nakangiting nakatingin sa sunrise.

I heard him chuckle. ["That's what you call manners and you don't have those."] He said playfully.

I roll my eyes as if he can see me. "Anyway, I call because I want to give an idea for the topic."

["Uh, okay?"] He just reply. I tilted my head to right and see the rays of the sun.

"What if... Sunrise?" I asked.

I heard him sigh on the other line. Then a moment of silence.

"Quin? Are you still there?" I asked.

["No."] He replied causing my eyebrows knit.

"Huh? What 'no'?" I asked.

I heard him sigh again. ["No, not sunrise. It's all about sunset."] He said seriously.

Love SuicideWhere stories live. Discover now