Love Suicide

VI

NOVEMBER 13: Friday

Napaatras ako nang makita ko siya. Sobrang lapit ng mukha niya sa mukha ko.

Nakatingin siya ng diretso sa aking mga mata. At nararamdaman ko ang kaniyang paghinga.

Lumapit ulit siya at tila ba gumagapang siya dahil nakaluhod siya habang ako naman ay naka-upo.

Umatras ulit ako pero lumalapit ulit siya. 'Yong mata niyang nakatingin saakin ng napakaseryoso, hindi ko maintindihan kung ano'ng gusto niyang sabihin.

Umatras ulit ako pero huli na nang malaman kong na-corner na niya ako. Natama na ang likod ko sa kotse na nakaparada.

Damn. What are he thinking?!

I saw him smirk. At dahil maggagabi na, at malapit nang bumaba ang araw, hindi ko alam kung ano na'ng gagawin ko.

Dahan-dahan niyang nilalapit ang kaniyang mukha saakin. Habang papalapit ang mukha niya, hindi ko mapigilan ang bilis ng tibok ng puso ko at ang mabilis na paghinga ko.

What the--! Ngayon pa ba titibok ang puso ko nang mabilis? At nang malapit na malapit na ang mukha niya sa mukha ko, ngumisi siya. Then he tilted his head to his right, while I can't breathe in a normal way. I can feel his breathe on my ears, putting shivers down to my spine.

"Do you have any idea how I love her?" He whispered with his serious tone. Then the silence surrounds us accompanied by our slow breathes.

Inilayo niya na saakin ang mukha niya pero malapit pa din at nakatingin na naman siya saakin. He put his left hand to my right cheek then motion it to be placed on his shoulders. I became stiff at that moment. I don't know but, I can feel my heart beating fast.

Aghr. Fool.

I heard him sigh and he motioned himself to face what I am facing right now. The sunset and the town. He rested his back against the car.

Tatayo na sana ako kaso bigla niya akong inakbayan.

"Dito ka lang, 'wag kang aalis." Madiin niyang sabi.

I sighed while rolling my eyes. Then we were about silent in a moment.

Nang mapatingin naman ako sa kaniya nakapikit siya at hinahayaang tangayin ng hangin ang kaniyang buhok.

Hindi ko naman talaga siya kilala pero bakit ang gaan-gaan ng loob ko sa kaniya? Hindi ko alam kung bakit gusto niyang mamatay pero bakit parang ang sinasabi ng isip ko na 'wag ko siyang isama sa pagpa-plano ko na mag-suicide?

"Sabihin mo lang kung gusto mo ng litrato ko, bibigyan nalang kita." Sabi niya.

Hindi ko naman namalayan na nakatitig na pala ako sa kaniya ng matagal at napamulat na siya ng kaniyang mata at nahuli ako. Napa-iwas naman ako ng tingin sa kaniya.

"W-wala akong sinasabing gano'n." Depensa ko saaking sarili. "Tss. Sadyang assuming ka lang." Bulong ko pa saaking sarili at ang tinutukoy ay siya.

"Assuming..." Narinig ko ding bulong niya na para bang sinasabi niya na 'ah gano'n pala ah?'