Love Suicide

LXXVI

DECEMBER 20: Sunday

Umatras ako at ngumiti sa kaniya bago buksan ang pinto ng sasakyan saka bumaba.

Huminga ako ng malalim at napapikit nang bigla akong salubungin ng malakas na ihip ng hangin.

Nakangiti akong napatingin sa kaniya nang maramdaman ko ang kaniyang presensya. "Ano? Tara na!" Pagbibiro ko sa kaniya.

Seryoso lang ang kaniyang mukha habang nakatingin sa Christmas lights na nakapalibot sa railings ng tulay ng river.

"Sa'n?" Wala sa sarili niyang tanong sa'kin. Lumapit ako sa kaniya at kinuha ang kaniyang braso papunta sa malapit sa may railings.

"Dito." Ngumiti ako sa kaniya. Umupo ako do'n at ipinasok ang aking paa sa pagitan ng mga railings. Napatingala ako sa kaniya at nakatingin lang siya sa'kin. "Tara."

Umiling-iling muna siya bago siya umupo sa'king tabi. "Parang masaya ka pa na--"

"Yeah, I should be." Napa-iwas ako sa kaniya ng tingin at napatingin sa taas. "Seeing those stars up there and knowing that after we die, we're going to be one of them is really cool."

Napatingin ako sa kaniya at nakita ko naman na nakatingin sa langit.

"You're a star." Napatingin ako sa kaniya. "Don't you know that?"

"No I'm not." I said while chuckling a bit. I slightly bit my lower lip and smile. "You are."

"We're both stars." He said, smiling. "But you're the brightest."

"Nah." I said while a bit laughing. "But we're unseen when the rain started to pour, right?" I asked him, smiling.

"But we can still see our selves shining so bright if we're looking at the mirror." Tumawa ako ng bahagya sa kaniyang sinabi.

"I'm not even looking at a mirror." Tumingin ako sa kaniya no'ng nakita ko siya sa peripheral vision ko na tumayo siya at tumakbo papunta ng sasakyan.

Sa'n naman kaya 'yon pupunta?

"Oh," nakatingin ako sa kaniya habang nakakunot ang aking noo. Napatjngin ako sa ibinaba niya ang hawak niya at nakita ko ang isang salamin na--

"Hala kang baliw ka!" Sigaw ko sa kaniya.

Tumawa naman siya habang nakalahad pa din ang kaniyang hawak na salamin sa'kin. Umupo siya sa tabi ko at huminga ng malalim habang nakatingin sa ibaba--sa rumaragasang ilog na magdadala sa'min sa kamatayan.

"Bakit?"

Itinuro ko ang kaniyang hawak na salamin na alam kong inalis niya sa side mirror ng kaniyang kotse. "Eh ba't mo 'yan inalis?" Pagtatanong ko sa kaniya kaya natawa na naman siya.

Ewan ko ba sa kaniya. Parang tanga.

"Eh ikaw kasi."

"Oh, ako na naman 'yong sisisihin mo." Umiwas ako sa kaniya ng tingin at huminga ng malalim.

"Sabagay, kahit naman ano'ng mangyari, kitang-kita pa din naman kita." Umiling ako sa narinig ko at tumingin sa kaniya, hinihintay ang kaniyang susunod na sasabihin. "Kasi kahit malayo ka, o kahit malapit ka, alam kong hindi pa din naman kita maabot."

Napangiti ako ng kaunti sa kaniyang sinabi at huminga ng malalim. "Wag ka ngang mangarap ng mataas."

"Kaya nga eh." He huckled a bit and smiled sadly.