Love Suicide

LXXV

DECEMBER 20: Sunday

Nakatingin lang ako sa kaniya. Kanina pa siya nakatulala sa kawalan habang naka-upo sa kanilang sofa.

"Oh." Huminga ako ng malalim.

"Ano 'yan?" Mahina niyang tanong habang nakatulala pa din.

"E-eh kung tingnan mo kaya?" Pagtatanong ko sa kaniya.

"Ayoko." Huminga siya ng malalim at ipinikit ang kaniyang mga mata. Humiga siya sa kanilang sofa at tinakpan ang kaniyang mukha ng throw pillow.

Huminga naman ako ng malalim. "Y-yumiko b-bakit nga pala..." Hindi ko na itinuloy ang aking itatanong dapat sa kaniya kasi alam ko naman na hindi naman niya ito sasagutin.

"Bakit ano? Ba't 'di mo ituloy ang itatanong mo?" Pagtatanong nito habang nakatakip pa din ang kaniyang mukha.

"Bakit mo ipina-pulis si Tita--"

"Because I have to." Huminga siya ng malalim st umupo t'yaka humarap sa'kin. Tiningnan niya ako ng seryoso. "They say, truth will set you free." He genuinely smile at me. "And now I'm definitely free." Huminnga siya ng malalim.

"Pero bakit?"

"Bakit?" Tumawa siya ng bahagya nang ulitin niya ang aking tanong. "Kasi masisira ang pamilya ko."

"P-pamilya?"

Ngumiti siya. "Yeah, you and all the DeathPort Authorities." Napabagsak ang aking balikat sa aking narinig.

Huminga ako ng malalim habang papa-upo. "Pero..."

"Pero naging masama ako sa'yo," nakangiti nitong sabi pero ang ngiti niyang 'yon, hindi umaabot sa kaniyang mga mata. "But no, I'm not mad to you. I'm just afraid."

"Afraid of what?"

"Of whom, Jacq." Huminga siya ng malalim at ipinikit ang kaniyang mata matapos isandal ang kaniyang ulo sa pader. "Of course I'm afraid of her. Your Tita Jessy. Sinabi niya kasi na kailangan magalit ako sa'yo. Kung hindi naman, baka gawin niya sa'kin 'yong mga ginawa niya sa pamilya mo. Tinakot niya din ako na kapag nagsalita ako ng mga nalalaman ko, papatayin niya ako."

"But then you choose to join the DeathPort." He chuckled.

"Yeah, I do. But because of them, I choose to stay. I choose to not be afraid of dying." Huminga siya ng malalim st napayuko. "I'm sorry Jacq, ngayon ko lang nagawa 'to. Pasensya na, naging duwag ako."

Hindi ko na napigilan ang aking sarili at lunapit sa kaniya. Tumabi ako sa kaniya at inilagay ang aking kamay sa kaniyang likod. Hinaplos ko ito at alam ko naman na umiiyak siya.

"Thank you, Yumiko." Nakangiti kong pahayag.

"But you know, it's hard for me to accept the fact na siya 'yong tumulong sa'kin no'ng walang-wala ako." Huminga siya ng malalim. "Pero hindi ba? Tama naman ang ginawa ko?"

Tumango ako. "Tama ka," mahina kong sabi. "Dahil sa'yo, hindi na kailangang magtago ng mga Death Authorities."

"Yeah because they protect me before and now, ako naman ang po-protekta sa kanila." Humarap siya sa'kin habang nagpupunas ng kaniyang luha at ngumiti. "So I play pretend."

"Thank you, Yumiko."

Ilang minuto pa ako nag-stay kila Yumiko pero pinapaalis na niya ako. "Pero mag-isa ka lang naman dito ah? Hindi ka ba natatakot?"