Love Suicide

XIX

NOVEMBER 25: Wednesday

Wala akong mahanap na salitang p'wede kong i-dahilan. Bakit gano'n, akala ko madali lang akong makakapag-explain sa kaniya pero bakit ganito?

Hindi ko ata alam kung ano'ng isasagot ko sa tanong niya.

Dahil wala akong maisagot, napayuko nalang ako at napatingin sa kamay niyang nakahawak ng mahigpit sa aking braso.

"I won't let you go." He said causing me to look at him. "Unless you tell me your reason why would you have to leave me."

Inalis ko ang pagkakahawak niya saakin. Umiwas ako sa kaniya ng tingin. "Uh," huminga ako ng malalim. "Sorry." 'Yan lang ang nasabi ko sa kaniya.

Maglalakad na sana ako pabalik sa may swing at kukunin ang mga gamit ko pero napatigil ako sa sinabi niya. "You know 'sorry' doesn't work if the damage has been done."

Huminga nalang ako ng malalim at ipinagpatuloy ang aking paglalakad papunta sa may swing. Nang maabot ko na ang swing, inayos ko na ang mga gamit ko. Handa nang umalis. Napatingin ako sakaniya at nakita ko na sinundan niya ako papunta sa may swing. Umupo siya do'n.

Napalunok ako ng hindi siya umiimik na napatingin sa'kin at hindi man lang niya ako pinipigilan. Napahinga ako ng malalim at napa-iling.

Bakit ko ba 'yun iniisip? Shit, I must be crazy. I started walking.

"Good byes are sad but they are necessary." He said that makes me stop from walking, away. He sigh. "But what if the person didn't even say good bye? Where's the justice? What's necessary with that? Should I be happy because they didn't even say 'good bye'? Or sad, because they left without even telling us they'll leave us. They'll leave us hanging, not knowing where they're going. Not knowing why they have to leave us."

Napatingin ako sa kaniya. Nakatingin siya sa'kin kasabay ng paglubog ng araw. Nakatingin lang siya diretso sa aking mata.

"Do you know the feeling of being left alone? Not knowing what's the reason why they leave you?"

I sigh. I motioned myself to face him, sitting on the swing.

"Do you know the feeling that you don't know?" I asked looking at his face, confused.

Napatahimik kami ng ilang saglit at napa-tingin lang kami sa isa't isa.

"You don't know, right?" I asked him, looking straight to his eyes. I sigh heavily. Handa na sana akong umalis agad nang hatakin niya ako sa braso ko.

Nagulat nalang ako nang bigla niya na akong yakap-yakap, na agad namang ikinabilis ng pagtibok nitong puso ko. "Jacq, I miss you." Mahina niyang sabi sa'kin. At kahit na sobrang hina nito at binulong nalang niya sa'kin, rinig na rinig ko ito.

It somehow gave me shivers from my ears down to my spines.

Hindi ako makakibo. Wala akong magawa, bakit? Ano ba ang dapat na gawin ko?

He hugged me more tightly, holding my head with his left hand.

"Don't leave me again." He again whisper.

I close my eyes. Absorbing what he just said. Wouldn't I leave him when we die?

"Don't leave me again." Pag-uulit ng sinabi niya sa'king isipan.

Dahan-dahan ko siyang niyakap pabalik. Nanginginig pa ang aking kamay sa hindi malamang dahilan habang niyayakap ko siya.

I can also feel his heart, beating fast and loud. I wonder if he also hear and feel my heart.