Daha beş yaşındayken uykusunda evini yakan bir kız. Bir uyurgezer.
Beş yıl sonra eve dönen genç bir adam.
Ege. Zeytin bahçeleri. Lise hayatı. AŞK. AŞK. AŞK. Arkadaşlar. Dostlar. Düşmanlar. Büyük bir sır. Korkunç bir entrika. Kırılan kalpler ve kırı...
Söyle ona yakıp yıksın her şeyi, koparsın tüm iplerimi ki sonuza dek düşeyim...
******
Tell my love to wreck it all Cut out all the ropes and let me fall
******
"Sen delirdin mi?" diye bağırdı Toprak. "Cemre bizi neyle suçladığının farkında mısın sen?" Toprak elini kolunu nereye koyacağını şaşırmış, parmakları yolacakmış gibi kendi saçlarını kavramıştı. Bir kez daha hastanenin bahçesinde ileri geri yürüdü. "Bunu... bunu düşünüyor olman bile..."
Cemre az ötesindeki bankta sessizce oturmuş anlamsız bir noktaya bakıyordu. Söylediklerinden sonra Toprak'la göz göze gelmek bile istemez gibiydi. Ya karşısında çırpınan adamın çığlıklarını duymuyordu ya da onun yakarışlarına kulak asmayacak kadar öfkeden gözü kararmıştı. Her koşulda Toprak içten içe yok oluyordu. Kızın ona yakıştırdığı günahları düşünürken organları en basit işlevleri bile gerçekleştirmekten vazgeçmiş gibiydi.
"Bak..." dedi sakinleşmek için derin bir nefes alıp. "Abine her kim zarar vermek istediyse onu bulacağız. Bulacağız ve sonra ben..." Doğru sözcükleri bulamıyordu bile. Kendini Cemre'nin oturduğu banka bırakıp başını geri attı. O gece yıldızlar bile parlamıyor gibiydi. "Nasıl böyle bir şey düşünebilirsin?" diye mırıldandı kendi kendine. "Nasıl sana ya da ailene böyle bir zarar verebileceğimizi düşünebilirsin?" Cemre bir bıçak alıp bedenini boydan boya yarsa canı daha fazla acıyabilir miydi Toprak'ın? "Bir şey söyle lütfen Cemre. Yanlış anladığımı söyle. Aslında bunu ima etmediğini söyle. Konuş benimle."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Ne söyleyeceğimi bilmiyorum." dedi Cemre. "Kafam çok karışık Toprak. Tek bildiğim birilerinin abimin canına kastettiği. Onu öldürmek için peşine adam taktığı... Benim abimin..."
Cemre ağlamaya başladığından sözü son zamanlarda hep olduğu gibi yine yarıda kesildi. "Cemre..." dedi Toprak onu kendine çevirip. "Anlıyorum, canın yanıyor. Anlıyorum, acını çıkartacak bir suçlu arıyorsun, ama..."
"Biri onları öldürmek istedi!" diye bağırdı Cemre. "Biri benim ailemi yok etmek istedi Toprak. Kim yapar bunu ha? Bir çıkarı olmasa kim neden yapar bunu?"
Toprak kızı kendine çekip göğsüne bastırdı. Cemre öyle titriyordu ki ona karşı koyamamıştı, ama Toprak kızın her saniye biraz daha ellerinden kaydığını hissediyordu. Cemre'nin aklına bir kez sızan kuşkular bundan böyle hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını söylüyordu ya Toprak yine de sıkıca ona sarılmış direniyordu.
"Suçluyu bulacağız." dedi. "Sana söz veriyorum. Onu bulup her şeyi ortaya çıkartacağız."
Cemre elbette ikna olmamıştı, ama Toprak'tan uzaklaşıp hıçkırıklarını yutkunarak bastırdı. Mantığıyla duyguları arasında bir yerde çırpındığı çatık kaşlarından belli oluyordu. "Ne düşüneceğimi bilmiyorum." diye itiraf etti. "Her şey öyle saçma, öyle yanlış ki... Bir yanım nasıl diye soruyor. Öteki yanım mantıklı düşününce..."
