FALL OR FLY?

CHAPTER LXXVII

MIKA: NOOOOOOOOO!!!! *sigaw nya kasabay nang pagbagsak ng bola sa side nila.*

Natapos ang laban sa kamay ni Mika, nakahandusay sya ngayong umiiyak sa gitna ng court, habang sa kabilang side ay nagsasaya ang kalabang koponan. Agad na lumapit sa kanya si Ara na basang basa na rin ng luha ang mga mata.

ARA: *yumakap kay Mika.* I’m sorry Mika it’s all my fault. *sobs* if only I exerted more effort, hindi tayo matatalo. *sob, sob, sob*

Lumapit na rin ang buong team kay Mika, para i-comfort ito. Pare-pareho silang umiiyak, at hindi malaman kung anong sasabihin sa kaibigan.

KIM: Miks, feel free to slap my face, hindi ako magagalit. *tumulo na rin ang luha.*We promised you and we fail.

ARA: Wala kaming kwentang kaibigan, hindi kami marunong tumupad ng pangako. Huhuhu, MIkaaaa. We’re so sorry.

MIKA: It’s okay guys, wala kayong kasalanan. Sakin ang huling bola, ako ang dapat sisihin, ako ang dapat mag sorry sa inyo, dahil sakin naagaw satin ang korona.  Kasalanan kong lahat ‘to, hindi ako magaling, or maybe malas lang ako. I’m sorry to drag you down, and sorry for letting you carry my burdens.

Tatakbo na sana si Mika palabas ng court, pero naharangan sya ng mga photographers at media na nagcocover ng event kaya wala syang nagawa kundi bumalik sa gitna ng court. Duon nilapitan sya ni coach Ramil.

COACH: In every game may natatalo at may nanalo, pero hindi porke ikaw na ang nangunguna, siguradong ikaw na ang mananalo. Sabi nga nila bilog ang bola, that’s why it can’t stand stable, pwedeng gumulong ito sa lugar na hindi mo inaasahan, tulad ng nangyari kanina. What happens now, was written already written in the book of destiny, we are destined to lose today, but it doesn’t mean we have to stay.  

MIKA: Nakasulat din po ba sa libro na yan, na I don’t deserve to be happy? ‘coz right now, parang natapos na ang life ko. I don’t want to live like this forever. I don’t want to be a walking failure.  Maybe you’re right, I don’t have to stay. *hinga ng malalim kasabay ng pagpupunas ng luha.* Coach thank you for everything, thank you for being a good father for the team, but I think I don’t deserve to be part of it anymore, I quit.

COACH: Only the losers quit, alam mo yan.

MIKA: I knew it clear, coach. And I admit I am one. So please let me leave the team. They don’t deserve me, and I don’t deserve them.

COACH: Don’t make decisions when you’re sad Mika, dahil mataas ang possibility na pagsisihan mo ito.

MIKA: Lahat nang ginawa ko simula pa lang pinagsisisihan ko coach, pinagsisisihan kong ipinganak ako, pinagsisihan kong nakilala ko kayo, pinagsisihan kong napasama ako sa team na ‘to, pinagsisihan kong nakilala ko si Jessey, at higit sa lahat pinagsisisihan kong minahal ko sya. *humagulgol ng iyak.*