SPARKS from RED

SR : part 38

Nasa kwarto ako ng bigla akong makaramdam ng pananakit ng dibdib ko.

Which I'd never felt for a longest time.

Ngayon lang ulit.

I calmed myself.

I decided na magpunta na agad sa hospital kinabukasa para malaman ko kung bakit muling sumakit ang dibdib ko.

I'm more scared..this time.

Scared that what if....bumalik muli ang sakit ko.

And what if...this time ay hindi ko na ito malabanan pa.

What if...wala na akong chance.

-

While on my way sa hospital ay samut sari ang tumatakbo sa isipan ko.

Ang mga magulang ko na higit sa lahat ay pinaka maaapektuhan kung sakaling ang kintatakutan ko ay totoo.

Si Fe na naging karamay ko sa lahat ng bagay. Na naging higit pa kami sa pagkakaibigan. She's like a real sister to me.

Si Red...Alam kong hindi naman siya maaapektuhan kung sakaling mawala ako.

At para sa akin....Kung ito na talaga. Wala na akong magagawa.

I am going to accept it, open arms.

Kahit marami pa sana akong pangarap.

-

I wanted to tell them that truth pero hindi ko pa kaya especially sa mga magulang ko.

Hahanap muna ako ng right time.

Dumiretso ako sa bahay nila mama at Papa dahil nakabalik na ang mga ito. And I missed them so much.

"Kamusta na ang paa mo anak?" pangungumusta ni mama.

"Ok na ma. Sprained lang naman " sagot ko habang kumakain ng dessert na gawa nito.

"Bakit hindi mo sinama si Red?" Si Papa.

"Nasa trabaho po siya. Weekends lang po siya walang trabaho. Minsan nga po kahit Saturday nagtatrabaho parin" sagot ko naman dito.

"Responsible man pero dapat may time siya sayo. Hindi ba niya sinunod ang payo ko?" muling tanong ni papa.

"Pa---naiintindihan ko naman po ang trabaho ni Red. Bu-bumabawi naman po siya pag wala siyang trabaho" sagot ko yes lately, may nagbabago na kay Red.

"Buti naman kung ganon. Mas panatag ang loob namin" Si mama.

I just smiled.

"Abay himala. Napadpad ang aking pretty friend" si Fe.

"Oh bakit nandito ka. Wala kang duty?" It's Thursday kaya dapat ay nasa hospital ito.

"Meron pero nag absent muna ko. Medyo masama ang pakiramdam ni nanay eh"

"Nasan nga pala siya? Pupuntahan ko muna ma, pa" pagpapaalam ko.

"Nasa kwarto niya" sagot ni Fe.

"Sige puntahan mo na muna at tiyak na mis na mis ka na din ng nanay Pinang mo" Si mama.

"Nay" tawag ko dito. Nakapikit ito na tila ba natutulog.

"Kamusta na po kayo?"

Dahan dahan itong nagmulat ng mga mata at sumilay ang ngiti sa mga labi nito ng makita niya ako.

"Ang anak ko. Mabuti naman at napadalaw ka"

"Sorry nay ha. Ngayon lang ulit ako nakapunta. Hayaan niyo po, mula ngayon, dadalasan ko na po ang pag punta dito" nakangiting sagot ko.

"Aasahan ko yan. Kamusta ka naman doon sa bahay niyo anak"

"Ok lang nay"

"Okay lang ba talaga?" narinig kong sabi ni Fe na nakaupo malapit sa amin ni nanay Pinang.

"May hindi ka ba sinasabi anak?" muling tanong ni nanay.

"Wala po nay. Wag kayong makinig diyan kay Fe. KSP kasi yan" tumatawang sabi ko.

"Tara sa labas at ng makasama mo ng matagal tagal ang mga magulang mo" suhestiyon ni nanay.

"Eh masama po pakiramdam niyo nay. Dito nalang po tayo"

"Ok na ako nak. Nakita na kasi kita" paglalambing nito kaya naman niyakap ko ito ng mahigpit.

"Kayo din nay. Mis na mis ko kayo. Si Fe, wag na yan" saka ako tumawa.

"Ah ganon" tumayo ito at kiniliti ako ng kiniliti hanggang sa magtumba na kaming dalawa sa sahig.

Siya namang pagpasok ni mama at Papa sa kwarto ni nanay.

"Oh anong nangyayari dito?" takang tanong ni mama.

"Nako edi hayan. Balik bata na naman ang dalawang yan" natutuwang sagot ni nanay.

"Kayo talaga. Ang lalaki niyo na. Tara na at nang makapag merienda din ang nanay" Si Papa.

Sumunod na din kami dito at masayang nag kwentuhan.

I missed this place.

This is my home.

My only home where I know the real meaning of happiness.

The real meaning of having a family.

At ngayon palang....

Natatakot na ako...paano kung mawala sila sakin...

To be continued...

:'(