𝙋𝘼𝙄𝙉𝙁𝙐𝙇 𝘽𝙀𝘼𝙐𝙏𝙔 𝘷𝘮𝘪𝘯 ✓

48《22 maja》środa

Nasza wycieczka opierała się głównie o punkty widokowe, ale nie żałowałem. 

Taejongdae i trasa były umieszczone na klifie, podobnie jak szlak Igidae Park, jednak teraz naszym celem była latarnia morska, która dawno temu zapewne w pełni pełniła swoją rolę. 

Przez te trzy dni morze było moją miłością. 

Na klifem Taejongdae rozciągała się kamienista plaża, a fale były pięknie błękitne. Dokładnie tam, poza tą linią horyzontu, znajdowała się Japonia. Przewodniczka powiedziała także, że jeśli wysili się wzrok, zobaczy się niewielkie ciemniejsze plamy na widnokręgu, które będą jednymi z wysp Japonii, jednak ja nic nie zauważyłem. 

Zgaduję, że Japonię pokochałbym równie mocno, co Busan. Ah, pokochałbym wszystko, co nie było domem. Czy po prostu Seulem. 

Zapatrzyłem się na fale, uderzające w skały plaży pod nami. Były gwałtowne i mocne, zapewne mogłyby być także przyczyną śmierci, ale nie chciałem dalej i tym myśleć. Spojrzałem także na latarnię, teraz była już nieczynna. Pomyślałem o tym, jaka musiała być tych, którzy dbali o to, by światło odpowiednio się zapalało, by statki mogły trafić do portu. 

Jak dla mnie było to niezwykłe. Być odpowiedzialnym za to, by ktoś trafił do domu za pomocą światła. 

Po zwiedzeniu Taejongdae, naszą ostatnią atrakcją było Busan Tower, gdzie poza podziwianiem widoków, mieliśmy trochę wolnego. 

Tak więc teraz, będąc na ostatnim piętrze wieży widokowej, podziwiałem panoramę miasta, co było niezwykle pięknie. Widziałem port, gdzie przypływały promy, jednocześnie kątem oka widząc góry, otaczające Busan.  

Morze było moim przyjacielem, być może także miłością i marzeniem, ale wspominać je będę szczęśliwie. 

Chciałbym tutaj zostać wiecznie. Zostać i nie przejmować się zupełnie niczym. Nie martwić się o nadchodzące jutro.

Powroty zawsze były ciężkie. Jednak ten już zacząłem wspominać, uśmiechając się jak wariat do szyby, za którą rozciągała się moja mała historia.