Femme fatale 2:the return

Τι δουλεια εχεις εσυ εδω ;

Ήταν χάλια . Πραγματικά ένιωθε χάλια . Δεν είχε ξανανιώσει έτσι . Δεν τόλμησε να προσπαθησει να κοιμηθεί ξανά μετά από εκείνο το όνειρο , έτρεμε πως θα το ξαναδεί . Ο Γκρεγκορι μπορεί να ήθελε να την καθησυχάσει όμως δεν το είχε πετύχει . Αμέσως μόλις την άφησε μόνη της , οι σκέψεις τις έτρεξαν σε εκείνη την ηλίθια σκηνή που παίζονταν σαν κασέτα στο μυαλό της . Αυτό που τηβ τρόμαζε ακόμη περισσότερο ήταν ότι κάτι είχε αλλάξει σε όλο το όνειρο . Κάτι που τηβ έκανε να τρέμει ολόκληρη . Ο άντρας που μέχρι έχεις κρυβόταν στις σκιές και δεν μπορούσε να διακρίνει τα χαρακτηριστικά του , τώρα είχε πάρει μορφή , πρόσωπο , όνομα , όλα ήταν πλέον ξεκάθαρα και αυτό την τρόμαζε τόσο πολύ που δεν ήξερε πως έπρεπε να αντιδράσει .
Αναρωτιωταν γιατί εκείνος ο άντρας την είχε πλησιάσει εχθές στην γιορτή , ποιος ήταν ο σκοπος του , ήταν σίγουρα 10 χρόνια μεγαλύτερος της , και η ίδια αμφέβαλε εάν τον είχε γοητεύσει από την πρώτη μάτια που της έριξε . Είτε ήθελε να παίξει με κάποια που προφανώς θεωρούσε αφελή ή είχε κάτι άλλο στο μυαλό του . Αυτό το άλλο ήταν που είχε τρυπώσει στο μυαλό της και δεν την άφηνε να ηρεμίσει .
Έμεινε ξαπλωμένη ανάσκελα για όλο το υπόλοιπο της νύχτα μέχρι να δει τος πρώτες αχτίδες του ηλίου να κάνουν την εμφάνιση τους μέσα από τα κλειστά παραθυρόφυλλα . Μόνο τότε ένιωσε λίγο περισστερη ασφάλεια , και κατάφερε να σκεφτεί λίγο πιο λογικά . Τα όνειρα ήταν απλώς αποκτήματα της φαντασίας των ανθρώπων . Φανέρωνε ενδόμυχες σκέψεις και ανησυχείς , κρυμμένους φόβους που δεν τολμούσαν να βγουν στην επιφάνεια . Δεν έπρεπε να βασανίζει το μυαλό της με τέτοια . Όμως αυτό το νεκρό έμοιαζε διαοφρετικο . Ήταν λες και στην πραγματικότητα μπορούσε να αισθανθεί τηβ ανάσα του πάνω της , να νιώσει το άγγιγμα του .
Κούνησε βιαστικά το κεφάλι της . Ήταν τρελο όλο αυτό . Κανένας κανονικός άνθρωπος δεν έμεινε τόσο πολύ στην ιδέα ενός εφιάλτη . Έπρεπε να το βγάλει από μέσα της .
Ξεφυσώντας δυνατά σηκώθηκε ά ότι κρεβάτι ψάχνοντας κάτι να βάλει . Έριξε μια μάτια στο λευκό φόρεμα που ήταν προσεκτικά διπλωμένο σε μια από τις καρέκλες . Ήταν κρίμα που δνε θα το φορούσε ποτέ ξανά . Της άρεσε.
Ντύθηκε με τα του απ ου φορούσε όταν είχε προπόνηση και στήθηκε μπροστά από τον όοσωμο καθρέφτη . Το πρόσωπο της έμοιαζε ταλαιπωρημένο , ήταν σχεδόν ξεκάθαρα φανερό ότι δεν είχε κοιμηθεί . Όμως θα έκανε ότι μπορούσε για να μην το καταλάβουν οι γονείς της , και ήλπιζε πως ο Γκρεγκορι θα τηρουσε την υπόσχεση του και δεν θα τους έλεγε τίποτα .
Έπιασε τα μακρυά μαλλιά της σε μια ψιλή κοτσίδα πριν βγει από το δωμάτιο της .
Κατέβηκε βιαστικά στο κάτω όροφο μπαίνοντας μέσα στην τραπεζαρία . Προς έκπληξη της οι γονείς της βρισκόταν ακόμη εκεί . Είχε συνηθίσει να έχουν ήδη φύγει για τις υποχρεώσεις τους .
«Μαμά .... μπαμπά..» χαμογέλασε θερμά καθώς δεχόταν τις αγκαλιές και των δυο . Της είχαν λειψει τέτοιες στιγμές . Ένιωθε μεγαλύτερη ασφάλεια κοντά τους . Μια ξαφνική επιθυμία να μην μείνει μόνη της καρφώθηκε στο μυαλό της .
«Καλημέρα Σελινα . Κάθισε .»
Ο πατέρας της γρήγορα πήρε το σοβαρό βλέμμα του . Μικρότερη τον φοβόταν , όμως πάντα ήξερε ποσό την αγαπούσε και πως θα έκανε τα πάντα για να είναι ασφαλής . Τώρα είχε συνηθίσει αυτή την απότομη συμπεριφορά του . Η μητέρα της ήταν αλλιώς . Πάντα προσπαθούσε να της δώσει όλη της την αγάπη . Σε υπερβολικό βαθμό μερικές φορές . Όσες φορές όμως την ρώτησε γιατί το έκανε δεν πήρε απάντηση . Ήξερε καλά πως το παρελθόν της οικογένειας της είχε θαφτεί και πως όλοι επιθυμούσαν να παραμείνει έτσι . Μετά από μερικές ακόμη προσπάθειες σταμάτησε να ρωτάει .
Ενευσε και κάθισε σε μια από τις καρέκλες . Προσπάθησε να κρύψει το κεφάλι της κρατώντας το σκυμμένο . Το πρωινό έγινε σε απόλυτη σιωπή . Λες και οι γονεις της είχαν διαισθανθεί πως δεν είχε καμία αποκυτως όρεξη για να μιλήσει . Η κατάσταση της ήταν πολύ ευαίσθητη . Νόμιζε πως θα ξεσπούσε σε κλάμματα από στιγμή σε στιγμή . Το σκηνικό από το όνειρο της επέστρεψε ξανά στο μυαλό της . Δεν έφαγε κάτι , περισσότερο έπαιζε με ότι βρισκόταν στο πιάτο της . Ήπιες δυο τρεις γουλιές καφέ για να βγάλει την ημέρα και έπειτα έκανε να σηκωθεί .
«Δεν θα φας κάτι καλή μου ;» σταμάτησε και κοίταξε την μητέρα της . Προσπάθησε πραγματικά πολύ για να χαμογελάσει .
«Δεν έχω πολύ όρεξη για πρωινό μαμά . Θα τσιμπήσω κάτι μετά την προπόνηση . Ήδη έχω αργήσει.»
Είπε όσο πιο πειστικά μπρορουσε . Ο πατέρας της την κοίταξε καχύποπτα . Δεν ήταν εύκολο να τον πείσει . Είχε την ικανότητα να διαισθάνεται το ψεμμα της κάθε φορά . Όμως τώρα έμοιαζε να μην τον νοιάζει πραγματικά . Το πρόσωπο του έμοιαζε πιο συννεφιασμένο από ότι συνήθως , το ίδιο και της μητέρας της . Το κατάλαβε μόλις τώρα . Τι στο καλό έτρεχε . Έκανε να τους ρωτήσει όμως το μετάνιωσε αμεσως μετά . Ποτέ δεν της έλεγαν τα προβλήματα . Την κρατούσαν έξω από κάθε τι που αφορούσε την οικογένεια . Λες και δνε ήταν μέλος της . Και συνέχεια της έλεγαν σαν δικαιολογία πως όσα λιγότερα γνώριζε τόσο πιο ασφαλής θα ήταν στο μέλλον .
Για την ίδια αυτό ήταν γελοίο . Εάν κάποια στιγμή είχε σκοπό να αναλάβει τα ινια της συμμορίας έπρεπε να ξέρει τα πάντα για τους εχθρούς και τους συμμάχους τους . Όμως εκείνη δεν ήξερε απολύτως τίποτα . Εκτός από δυο τρία άτομα που ερχόταν τακτικά στο σπίτι τους και ήξερε πως ήταν φίλοι των γονιών της .
Η μητέρα της απλώς ενευσε καταφατικά και η κοπέλα έφυγε από το δωμάτιο δίχως δεύτερη σκέψη .
Κατέβηκε τις σκάλες μέχρι το υπόγειο , Χαιρετώντας μερικούς από τους φρουρούς . Μπορούσε να ακούσει φασαρία απ ο τον χώρο που προπονούνταν . Ο Γκρεγκορι πρέπει να είχε ήδη φτάσει .
Και δεν είχε άδικο τον είδε να χτυπάει με δύναμη τον σάκο του μποξ . Δνε είχε καν αντιληφθεί τηβ παρουσία της . Πλησίασε προς τον ξύλινο πάγκο βάζοντας τα γάντια της .
«Ελπίζω να μην άργησα πολύ .»
Η φωνή της φάνηκε να τον ξαφνιάζει , αφού σχεδόν άφησε τον σάκο να τον χτυπήσει στο πρόσωπο . Γύρισε να την κοιτάξει παραξενεμενος .
«Τι κανεις εδώ μικρή ;»
«Έχουμε προπόνηση . Δεν θυμάσαι ;»
«Το ξέρω αυτό . Όμως κοίταξε λίγο τον εαυτό σου . Φαίνεσαι κουρέλι Σελινα . Τι ειδους προπόνηση περιμένεις να σου κάνω εάν σέρνεσαι ; Δεν κοιμήθηκες καθόλου ;»
«Όχι ... δεν ...δεν κατάφερα . Σκεφτόμουν .»
«Σου είπα να μην δώσεις πολύ σημασία . Ένα όνειρο ήταν μικρή . Όλοι βλέπουμε εφιάλτες . Μην τους αφήνεις να σε αποσπούν από τον στόχο σου . Γίνεσαι ευάλωτη έτσι . Και τι σου έχω πει ;»
«Πως έτσι θα καταλήξω νεκρή , σε κανένα χαντάκι , στην καλύτερη περίπτωση μη διαμελισμένη .»
«Καλώς . Πήγαινε να ξεκουραστείς τώρα . Θα κάνουμε διπλή δουλειά αύριο .»
«Μα αύριο έχω αποστολή . Πρέπει να είμαι έτοιμη .»
«Ήταν εντολή Σελινα . Μην με αναγκάσεις να το ξαναπώ .»
«Και εγώ σου είπα πως θέλω να είμαι έτοιμη για αύριο ! Είναι σημαντική δουλειά και δνε σκοπεύω να απογοητεύσω τους γονείς μου ! Ούτε εσένα ! Η προπόνηση θα γίνει ! Τέρμα !»
Τον είδε. Α βγάζει τα γάντια του πετώντας τα στο πάτωμα με δύναμη . Έπιασε τους κροτάφους του πιέζοντας τους ελαφρώς .
«Τόσο πεισματάρα ! Καλώς , όμως εάν κανεις το παραμικρό λάθος η προπόνηση τελείωσε ! Και το εννοώ Σελινα .»
«Δνε θα κάνω κανένα λάθος . Στο υπόσχομαι .»
«Θα το δω εγώ αυτό . Κανε την προθέρμανση σου . Θα είμαι πίσω σε μισή ώρα . Φρόντισε να είσαι έτοιμη .»
Η κοπέλα του ενευσε . Τον παρακολούθησε με το βλέμμα της να βγαίνει από το δωμάτιο , πριν επικεντρωθεί στα χτυπήματα που έριχνε στον σάκο . Τζάμπα κόπος . Δεν κατάφερε ε να συγκεντρωθεί με αποτέλεσμα να αστοχεί συνέχεια . Η κούραση της έβγαινε στην επιφάνεια , το ίδιο και ο φόβος της . Ο Γκρεγκορι δεν ήταν χαζός θα την καταλάβαινε απευθείας και θα τηβ έστελνε πάνω .
Δεν τα παράτησε . Συνέχισε να χτυπάει τον σάκο , ατσούμπαλα, με καμία τακτική , λες και ήθελε απλώς να ξεδώσει .
«Κράτησε τους αγκώνες σου ψηλά . Θα σε βοηθήσει να έχεις καλύτερο στόχο .»
Η φωνή του την έκανε να παγώσει . Δεν κατάλαβε ποτε ο σάκος την χτύπησε εκτοξεύοντας την στο πάτωμα στην άλλη άκρη του δωματίου . Έβγαλε μια κραυγή πόνου . Όταν σήκωσε το βλέμμα της τον είδε να στέκεται από πάνω της Τεινοτας της το χέρι .
Ήταν ντυμένος με κουστούμι .
Το πρόσωπο της σκλήρυνε αμέσως . Τι σκατα συνέβαινε ; Αυτή ήλπιζε να μην τον ξαναδεί ποτέ ξανά , και να ήταν τώρα μπροστά της μόλις λίγες ώρες μετά τον γάμο .
«Τι δουλειά έχεις εσυ εδώ ;» Μουγκρισε καθώς τον έβλεπε να χαμογελάει πλατιά .