Femme fatale 2:the return

Ειμαι εδω καρδια μου

Το κρύο τρυπούσε το κορμί της όμως δεν την ένοιαζε ζ περπατούσε χωρίς να έχει συναίσθηση του κόσμου γύρω της . Ήξερε πως έπρεπε να φτάσει στο σπίτι της όμως δεν είχε ιδέα πως θα το έκανε αυτό . Δεν ήταν σίγουρη εάν ήθελε να βρεθεί εκεί ξανά . Με όλες τις αναμνήσεις να γεμίζουν το μυαλό της , να την καταστρέφουν . Ήταν τόσο δύσκολο να δεχθεί πως δεν θα έβλεπε ξανά την μητέρα της , πως δεν θα είχε κανέναν που να μπορούσε να δει τον ευαίσθητο χαρακτήρα της . Πάντα ένιωθε πως έπρεπε μα δείχνει σκληρή μπροστά στον πατέρα της και στην Γκρεγκορι . Και αυτό έκανε . Έπαιζε έναν ρόλο που δεν της ταίριαζε για να μπορέσει να επιβιώσει . Όμως όταν ήταν μόνη με την μητέρα της κατάφερνε να φερθεί αληθινά , να δείξει πως πίσω από όλα ήταν απλώς ένα κορίτσι με κομμένα φτερά , που έβλεπε το καλό στα πιο κακα μονοπάτια της ζωης , που έδειχνε ελπίδα εκεί που ολα έμοιαζαν ζοφερά . Και τώρα όλα είχαν χαθεί ... το μοναδικό της καταφύγιο είχε χαθεί . Ήταν σκληρό , απότομο . Έτσι όμως ήταν και η ζωή . Απλώς η ίδια δεν το είχε συνειδητοποιήσει μέχρι εκείνη την στιγμή . Και η ζωή φρόντισε να της το μάθει με τον πιο σκληρό τρόπο .
Τύλιξε με τα χέρια της τον εαυτό της . Το κορμί της έτρεμε , δεν έβλεπε καθαρά μπροστά της . Είχε χάσει τον δρόμο της μέσα στην πόλη που μεγάλωσε . Ο κρύος καιρός σε σνυδυασμο με την ψυχολογική της κατάσταση την είχαν ισοπεδώσει . Ήταν σίγουρη πως δεν θα μπορούσε να φτάσει στο σπίτι έτσι .
Περπάτησε μέχρι το πλησιέστερο πάρκο και κάθισε σε ένα παγκάκι αγκαλιάζοντας τον εαυτό της . Είχε μείνει μόνη . Πιο μόνη από ποτέ . Μέσα σε ένα κοπάδι από άντρες που έσπευδαν να την θεωρήσουν κατώτερη , και τώρα θα είχαν ελεύθερο πεδίο . Εύχονταν να μπορούσε να εξαφανιστεί εκείνη την στιγμή . Να πάει οπουδήποτε άλλου πέρα από το σημείο που βρισκόταν . Ήξερε πως μπορούσε να ζητήσει από τον θείο της να την πάρει μαζί του στο Παλέρμο , όμως δεν ήταν σίγουρη εάν αυτό θα έκανε καλύτερη ή χειρότερη την κατάσταση .
Η μοναδική επιλογή της ήταν να ζητήσει από τον πατέρα της να την στείλει στην βάση τους στην Ισπανία . Είχε ανάγκη από λίγο χρόνο με τον εαυτό της , μέχρι να καταφέρνει να αποδεχθεί τον θάνατο της μητέρας της , μέχρι να νιώσει δυνατή ξανά . Θα του το ζητούσε το συντομότερο δυνατόν , αμέσως μετά την κηδεία .
Δεν ήξερε τι την είχε πιάσει εχθές και έτρεξε κατευθείαν στην αγκαλιά του Νίκολας . Τελικά όλοι οι δρόμοι την οδηγούσαν σε εκείνον . Είχε χωθεί για τα καλά μέσα στο μυαλό της και οπως πολύ φοβόταν άρχισε να μπαίνει και στην καρδιά της . Όλα σκατα . Ήταν η πιο κατάλληλη στιγμή για να αρχίσει να έχει συναισθήματα για κάποιον . Η ψυχολογική της αστάθεια δεν την άφηνε να σκεφτεί λογικά , θα ήταν πολύ εύκολο να υποκύψει .
Ξεφυσιξε απογοητευμένη . Τελικά η ζωή της μόνο χειρότερη μπορούσε να γίνει . Έκανε να σηκωθεί από το παγκάκι όταν μια γνώριμη φωνή την έκανε να παγώσει στην θέση της .
Ο μόνος άνθρωπος που δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει αυτή την στιγμή στεκόταν από πίσω της , μπορούσε να νιώσει το χέρι του να αγγίζει τον ώμο της με δύναμη , εμποδίζοντας την από το να φύγει χωρίς μα ασκήσει σημαντική δύναμη , κάτι που σίγουρα δεν διέθετε .
«Πως και μόνη σου μικρή ; Ο μπαμπάκας σου σε αφήνει ετις απροστάτευτη μετά από όσα έγιναν ;»
Η ειρωνία στην φωνή του τη έκανε να θυμώνει , όμως δεν έβρισκε την δύναμη να του αντιμιλήσει .
«Τι θες Νταβίντ ; Δεν έχω όρεξη να ασχοληθώ μαζί σου αυτή την στιγμή .»
Ένιωθε την ανάσα του να χτυπάει στον λαιμο της και σύντομα τα χείλη του βρέθηκαν πάνω στο δέρμα της αφηνοτας της μικρά φιλία . Προσπάθησε να ξεφύγει από το κρατημα του μάταια .
«Μου ελειψες Σελινα .»
«Σταματά ...»
«Εγώ δεν σου έλειψα μικρή ;» Συνέχισε να σκορπίζει μικροσκοπικά φιλία κατά μήκος του λαιμού της μέχρι τον ακάλυπτο ώμο της . Εκτελεί σε σφιχτά τα μάτια της φια να μην νιώθει .
«Σήκω και φύγε αυτή την στιγμή . Δνε είναι ώρα για τις ανήθικες σκέψεις σου !» Προσπάθησε να του πει μια τελευταία φορά όμως ο άντρας δεν έλεγε να ξεκολλήσει το σώμα του από το δικό της .
«Όχι ... είναι η πιο κατάλληλη ώρα Σελινα ... η τέλεια ώρα ! Θες ο πατέρας σου να μάθει κάτι ακόμη που θα τον στεναχωρήσει ;»
«Πάψε ! Γίνεσαι γελοίος ! Σεβασου τον πένθος μας !»
«Μα το κάνω μικρή μου ... γι αυτό δεν θέλω να επιβαρύνω τον Έντουαρτ με αλλά προβλήματα ... νομίζω πως ούτε εσυ το θες .»
«Το μου ζητάς Νταβίντ ;»
Τον άκουσε να γελάει απαλά . Εύχονταν να βρισκόταν στην θέση να του κόψει αυτό το ενοχλητικό του χαμόγελο . Τον μισούσε τόσο πολύ !
«Να γίνεις δίκη μου . Τώρα . Να μου δώσεις το κορμί σου .»
«Ξέχασε το ! Δεν υπάρχει περίπτωση να συμβεί κάτι τέτοιο και ειδικά τώρα !» Του φώναξε έξαλλη , τραβώντας απότομα τον εαυτό της μακρυά του . Δεν ήξερε που βρήκε την αντοχή να το κάνει όμως έπρεπε να φύγει μακρυά από αυτόν τον άντρα όσο πιο γρήγορα ήταν δυνατόν .
«Δεν σε ρώτησα βρώμα !» Γρυλισε και με μεγάλα βήματα έφτασε ξανά κοντά της πιάνοντας την βίαια από το μπράτσο .
«Αφού το θες έτσι ... έτσι θα γίνει .» Έφτυσε τις λέξεις στο πρόσωπο της καιως την τραβούσε με δύναμη σε ένα έρημο στενό κοντά στο πάρκο . Προσπάθησε να φωνάξει όμως το ελεύθερο χέρι του βρέθηκε απευθείας στο στόμα της κλείνοντας το , εμποδίζοντας την να καλέσει για βοήθεια .
Καυτά δάκρυα άρχισαν να κυλούν από τα μάτια της καιως κολλούσε το κορμί της στον τοίχο μιας πολυκατοικίας πριν το πλακώσει με το δικό του .
«Έχεις γίνει σκέτη κόλαση μικρή . Δεν μπορείς να καταλάβεις πως κανένας άντρας δεν θα μπορούσε να σου αντισταθεί . Και εσυ αντί να μοιραστείς αυτό το κορμί σαν καλό κορίτσι το παίζεις και δύσκολη . Μην ανησυχείς ... θα αλλάξει σύντομα αυτό .» Ψιθύρισε στο αυτί της γλείφοντας παράλληλα τον λοβό της . Οι κινήσεις του μόνο αηδία μπορούσαν  να φέρουν στο μυαλό της . Έκλεισε σφιχτά τα μάτια της . Ήταν εφιάλτης όλο αυτό . Μπορούσε να ακούσει τον ήχο από την ζωή η του που έπεφτε στο πάτωμα και έπειτα το φερμουάρ απ Ότο παντελόνι του να ανοίγει .
Προσπάθησε να ουρλιαξει όμως εκείνος με γρήγορες κινήσεις έκοψε ένα κομμάτι από την μπλούζα της κλείνοντας της το στόμα με αυτό . Με ευκολία εγκλώβισε τα χέρια της πάνω απο το κεφάλι της , αρχίζοντας να χαρίζει  χυδαία φιλία σε όλο της το κορμί .
Ένιωθε τις αισθήσεις της να την εγκαταλείπουν , πιστευότας πως όλα είχαν πλέον τελειώσει , όταν το βάρος του σώματος του έφυγε ξαφνικά από πάνω της . Έπεσε στο κρύο δάπεδο κλαίγοντας με αναφιλητά να δραπετεύουν αβίαστα από το στόμα της . Η όραση της ήταν θολή όμως κατάφερε να διακρίνει την φιγούρα του Νίκολας να βρίσκεται πάνω απο τον Νταβίντ και να τον χτυπάει με μανία .
Έτσι οπως το πήγαινε θα τον σκότωνε . Δεν μπορούσε να τον αφήσει να το κάνει αυτό . Έβαλε όση δύναμη η της είχε απομένει για να στηριχθεί στα πόδια της και πλησίαζε προς το μέρος τους . Στάθηκε έλα οστά πιο πίσω από το σώμα του .
«Νίκολας ...» είπε αρχικά αχνα , πενω έδειχνε να μην την ακούει .
«Νίκολας σταματά θα τον σκοτώσεις !» Φώναξε ξεψυχισμενα τελικά , και κατάφερε να κερδίσει την προσοχή του . Ο Νίκολας άφησε τον άντρα που χτυπούσε να πέσει με δύναμη στο έδαφος και γύρισε να την κοιτάξει . Η κατάσταση της ήταν άσχημη . Λίγο ακόμη να καθυστερούσε και θα την είχε βιάσει . Και μόνο η σκέψη πυροφδοτουσε θυμό μέσα του . Δίχως να χάσει περισσότερο καιρό την έσφιξε στην αγκαλιά του χαϊδεύοντας στοργικά τα μαλλιά της . Δεν υπήρχε κρυμμένο μίσος μέσα στην κίνηση του . Ένιωθε απλώς την ανάγκη να την καθησυχάσει , να ξέρει πως εκείνος ήταν εδώ για εκείνη .
«Είμαι εγώ εδώ τώρα καρδιά μου ... σε παρακαλώ άντεξε λίγο ακόμη , θα σε πάω σπίτι σου .»
«Όχι ... μην ...μην με πας εκεί ... δεν θέλω.» Του απάντησε αδύναμα καθώς  πλέον στηρίζονταν αποκλειστικά πάνω του .
Ο Νίκολας  ξεφυσιξε αγανακτισμένος και ρίχνοντας μια τελευταία μάτια στον χτυπημένο άντρα  πίσω του την σήκωσε στα χέρια του . Ένιωσε το κεφάλι της να ακουμπάει κουρασμένα πάνω στο στέρνο του , και εκειν η να κλείνει τα μάτια της . Την τύλιξε με το σακάκι του για να μην την δει κανεις ετις και την κάνει να νιώσει άσχημα και την έβαλε στην θέση του συνοδηγού . Θα την πήγαινε στο σπίτι του και α θα φρόντισε μέχρι να γίνει καλά . Μπορούσε να την μισήσει ξανά από αύριο .