Femme fatale 2:the return

Σπασμενα φτερα

Μιλανο 15 χρόνια πριν
Ξύπνησε από τις δυνατές φωνές γύρω του . Το κεφάλι του πονούσε απίστευτα , λες και κάποιος τον είχε χτυπήσει γερά σε εκείνο το σημείο . Το ίδιο και το δεξί του χέρι . Δεν θυμόταν καλά τι είχε συμβεί .
Μόνο ότι ήταν μαζί της για αποστολή , και μετά ... κενό . Όλα ήταν θολά και όσο και εάν πίεζε τον εαυτό του δεν μπορούσε να θυμηθεί .
Προσπάθησε να σταθεί στα πόδια του , όμως ένιωθε τόσο αδύναμος που έπεσε απευθείας πάλι πίσω . Έκανε έναν έντονο μορφασμό πόνου καθώς το χέρι του τον έκανε να υποφέρει .
Αφού ηρεμισε λίγο επιχείρησε να επεξεργαστεί τον χώρο γύρω του . Το δωμάτιο ήταν πολύ διαφορετικό από εκείνα που είχε συνηθίσει . Οι τοίχοι δεν ήταν μουχλιασμενοι ούτε μισογκρεμισμενοι , αλλά βαμμένοι με ένα απαλό μπεζ χρωμα . Το πάτωμα ήταν στρωμένο με ξύλο και ένα χαλί που έμοιαζε ζεστό , ενώ το κρεβάτι στο οποίο ήταν ξαπλωμένος ήταν αναπαυτικό . Ίσως το πιο αναπαυτικό κρεβάτι που είχε κοιμηθεί στη ζωή του . Αυτό όμως που το έκανε την περισσότερη εντύπωση ήταν τα μεγάλα παράθυρα , που έτσι ανοιχτά σου επέτρεπαν να δεις ολόκληρη την πόλη . Τα μάτια του κόλλησαν εκεί για μερικά δευτερόλεπτα . Δεν θυμόταν από ποτέ είχε να δει την ομορφιά της ημέρας , να γευτεί το δροσερό αέρα και να χαζέψει το απέραντο γαλάζιο . Όχι πως η νύχτα δεν του άρεσε . Αντιθέτω της είχε πεοσαρμωσει στην ζωή του . Ένιωθε οικεία μέσα στη νύχτα , λες και το σκοτάδι κάλυπτε κάθε ψυχικό και σωματικό του πόνο , καθε αδυναμία που άφηνε έκδηλη . Του άρεσε να χαζεύει τα άστρα , όποτε είχε την ευκαρια , και να αναζητεί τους γονείς του και τον αδερφό του μέσα σε αυτά . Λες και θα του έδειχναν ένα σημάδι πως δεν ήταν μόνο στο κόσμο . Και όμως κάθε νύχτα έμενε με το ίδιο παράπονο . Φοβόταν την μοναξιά , πίστευε πως κάποια στιγμή θα τον τρελαίνει . Όμως είχε εκείνη . Εκείνη έδιωχνε την μιζέρια από πάνω του . Εκείνη ήταν ένας λόγος για να παλέψει και να επιβιώσει . Εκείνη ήταν τα πάντα και ας μην το συνειδητοποιούσε αυτό ακόμη . Και τότε ξαφνικά το πρόσωπο ότου σκοτείνιασε . Το αχνό χαμόγελο που είχε σχηματιστεί σβήστηκε με μιας από τα χείλη του .
Θυμόταν . θυμόταν τι του είχε προκαλέσει τον τραυματισμό στο χέρι του . Αμέσως ψηλάφιζε το σημείο . Ήταν δεμένο με μια λευκή Γάζα , σφιχτά δεμένη γύρω από το παιδικό του μπράτσο . Αναρωτιωταν εάν η σφαίρα είχε μείνει μέσα στον οργανισμό του, σκοτώνοντας τον αργά ή εάν κάποιος , δνε ήξερε ποιος, την είχε αφαιρέσει σώζοντας του την ζωή .
Εκείνη . Τα δυο γαλάζια μάτια της ακόμη τον στοίχειωναν . Και εκείνη την νύχτα τον κοιτούσε με εκείνο το βλέμμα . Εκείνο το βλέμμα που τον σκότωνε , που έριχνε κάθε άμυνα του , που τον έκανε ένα χαζο παιδί . Του μίλησε γλυκά , τόσο όσο καμία άλλη φορά . Έκλαιγε . Θεωρούσε πως εκείνοι πάλι της είχαν φερθεί απάνθρωπα . Ήθελε να την καθησυχάσει , να την προστατέψει , να γίνει ασπίδα για το κορμί της . Ας έτρωγε εκείνος κάθε σφαίρα , κάθε μαστίγωμα , κάθε ξύλο . Εκείνη να ξταν ασφαλής .
Κι όμως . Τώρα θυμόταν ξεκάθαρα εκείνη να έχει υψώσει το όπλο εναντίων του . Να κλαίει περισσότερο , να του ζητάει συγνώμη . Να ψελλίζει κάτι φθηνές δικαιολογίες . Τον είχε προδώσει ! Πήγε με το μέρος τους ! Θα τον σκότωνε με μια τους εντολή χωρίς να υπολόγιζε τίποτα . Τόσος πόνος του έμοιαζε αβάσταχτος. Η καρδιά του πονούσε . Ασυναίσθητα δάκρυα μαζεύτηκαν στο πρόσωπο του , και γρήγορα κύλησαν στα μάγουλα του , μουσκεύοντας τα απαλά σεντόνια . Γιατί του το είχε κάνει αυτό ; Δεν την προστυεψε αρκετά ; Άφησε τους δαίμονες να την αλλάξουν , να την μετατρέψουν και εκείνη σε ένα τέρας . Ήταν δικό του το λάθος ; Γιατί δεν μπορούσε να κρατήσει τίποτα κοντά του ; Εκείνος έφταιγε ή απλώς ήταν γραφτό να μείνει μόνος του μια ζωή;
Για το μόνο πράγμα για το οποίο ήταν σίγουρος ήταν πως δεν είχε πεθάνει . Ήταν κάτι που μπορούσε να επιβεβαιώσει . Τα πάντα γύρω του , αν και ανήκαν στις πιο τρελές του φαντασιώσεις έμοιαζαν αληθινά , μπορούσε να αισθανθεί πόνο , και  ψυχικό και σωματικό . Ήταν ζωντανός . Λαι καταριωταν την στιγμή γι αυτό .
Εμεινε έτσι για λίγα λεπτά μέχρι που άκουσε ξανά τις φωνές που τον είχαν ξυπνήσει . Ερχόταν ακριβώς έξω από το δωμάτιο του . Το μυαλό του συνήλθε και μπήκε σε διαδικασία επιβίωσης . Τι ξταν αυτό το μέρος ; Ποιος τον είχε βρει και γιατί τον κρατούσε πλέον ; Ήθελε και εκείνος το κακό του ; Να τον εκμεταλλευτεί . Σίγουρα κάτι τέτοιο ήθελε .
Το χερούλι της πόρτας λύγισε . Ο Νίκολας κράτησε για μια στιγμή την αναπνοή του. Δεν ήξερε τι μπορούσε να περιμένει . Μόνο τα χειρότερα σενάρια περνούσαν από το μυαλό του . Από παιδικη πορνεια μέχρι και παράνομο εμπόριο οργάνων. Ξαφνικά άρχισε να θεωρεί καλύτερη την προηγούμενη κατάσταση του . Τουλάχιστον εκεί θα παρέμενε ζωντανός . Ή έτσι πίστευε μέχρι που μια σφαίρα είχε σφηνωθεί στο μπράτσο του. Δεν είχε κανέναν για να στηριχθεί πάνω του . Ήταν μόνος . Για πρώτη φορά μετά από αρκετά χρόνια ένιωθε πάλι μόνος . Μην θέλοντας να αντικρυσει την μοίρα του έκλεισε σφιχτά τα μάτια του .
Μπορούσε να ακούσει τα βαριά βήματα ενός πιθανώς άντρα να μπαίνουν στον χώρο πλησιάζοντας το κρεβάτι του . Μέχρι που ξαφνικά σταμάτησαν .
«Ξέρω πως έχεις ξυπνήσει Νίκολας .» Μια βαριά άγνωστη φωνή με εξαιρετική βόρεια προφορά ακούστηκε στα αυτιά του . Σίγουρα ήταν κάποιος που δεν είχε γνωρίσει ποτέ ξανά στην ζωή του . Ενώ έπρεπε να είχε φοβηθεί , η φωνή του τον έκανε να νιώσει περισστερη ασφάλεια . Έτσι αποφάσισε να ανοίξει διστακτικά τα μάτια της και να τον αντικρυσει .
Ο άντρας δνε έμοιαζε τοσμαχτικος . Τον κοιτούσε με ένα πλατύ ζεστό χαμόγελο . Κάτι που ο Νίκολας δεν είχε συνηθίσει στην ζωή του και τον έκανε να παραξενευτεί .
«Πολύ καλύτερα τώρα .» Συνέχισε ο άγνωστος άντρας .
«Που ... που βρίσκομαι ; Πως βρέθηκα εδώ ;» Έσπευσε να ρωτήσει ελπίζοντας πως δνε θα τον κάνει να θυμώσει .
«Βρίσκεσαι στο μιλανο . Στο σπίτι μου . Μερικοί άντρες μου σε βρήκαν χτυπημένο και σε έφεραν σε εμένα . Κάναμε ότι χρειαζόταν για να βγάλουμε την σφαίρα από το χέρι σου και να το περιθάλψουμε για να μην μολυνθεί . Σε λίγες μέρες θα είσαι μια χαρά ίσως καλύτερα από πριν .»
«Θα...θα μου κανεις κακό ;»
Ο άντρας γέλασε ελαφρώς .
«Όχι μόνο κακό δεν θα σου κάνω Νίκολας . Είμαι εδώ για να σε βοηθήσω . Ξέχασε τα τραύματα του παρελθόντος σου . Όσο είσαι κοντά μου θα είσαι και ασφαλής .»
«Τι .. τι ακριβώς εννοείτε ;»
«Σε έχουν κοροϊδέψει μικρέ.  Σε κράτησαν σε μια άθλια ζωή για να σε χρησιμοποιήσουν και να δε ξεφροτωθουν μετά . Ο μόνος άνθρωπος που εμπιστεύτηκες σε πούλησε και πήγε να σε σκοτώσει . Ακόμη και για τον θάνατο του πατέρα σου σου έχουν πει ψέμματα .»
«Πως ... ;»
«Θα τα μάθεις όλα Νίκολας . Με τον καιρό θα τα μάθεις όλα . Θα σε βοηθήσω να γίνεις  ισχυρός , τόσο απροσπέλαστος που κανένας δνε θα μπορέσει να σου φέρει αντίρρηση . Θα καλλιεργήσω το μίσος μέσα σου . Μην το βλέπεις σαν κάτι κακό . Θα σου δίνει κίνητρο για να είσαι πιο δυνατός . Κανένας δνε θα σε αγγίζει .»
«Και... και εγώ τι πρέπει να κάνω ;»
« να μείνεις δίπλα μου , όταν μεγαλώσεις να δουλέψεις για εμένα , θα σπουδάσεις , και μετά εγώ θα σου δώσω όλα τα εφόδια για να φτάσεις στην λύτρωση .»
Ο Νίκολας ένιωθε το αίμα του να βράζει . Ήταν πληγωμένος, προδομένος από το τελευταίο άτομο που θεωρούσε οικογένεια του , η καρδιά του είχε διαλυθεί . Ήταν ένα πουλί με σπασμένα φτερά , που τώρα κάποιος του πρόσφερε σωτηρία .
«Θα το κάνω !» Είπε ξαφνικά εισπραττωντας ένα πλατύ χαμόγελο από τον άντρα .
«Θα σε αφήσω να ξεκουραστείς τώρα μικρέ . Το χρειαζεσαι .» Σηκώθηκε όρθιος έτοιμος να φύγει όταν η φωνή του μικρού αγοριού τον σταμάτησε για και μην θα φορά .
«Πως σας λένε κύριε ;»
«Τζιαν μικρέ ... και μπορείς να μου μιλας στον ενικό . Είμαστε οικογένεια πλέον .»

I am baaaaack . Τι κάνετε φάτσες μου μου λείψατε αυτές τις μέρες τόσο πολύ . Και το βιβλίο μου έλειψε το ομολογώ . Γύρισα πίσω με τόση όρεξη για να γράψω και ας είμαι πτώμα από το ταξίδι . Έτσι σας ανεβάζω από απόψε κεφάλαιο και αύριο θα ανεβεί διπλό  😍😍
Πως ήταν το τριήμερο σας ; Κάνατε κάτι ουαου ; Εγώ πήρα μια μικρή δώσω απ ο την φοιτητική ζωή της Πάτρας (πολύ ωραία το ομολογώ)
Απολαύστε το κεφάλαιο και θα τα πούμε αύριο 💕😉