Femme fatale 2:the return

Επερχομενος πολεμος .

Άνοιξα διστακτικά τα μάτια μου , προσπαθούσα να προσαρμοστώ την όραση μου στο έντονο φως . Τα πάντα ήταν γύρω μου θολά . Ακόμη και η φιγούρα του Νίκολας που καθόταν ακριβώς από πάνω μου, και της οποία μπορούσα ενστικτωδώς να αναγνωρίσω το άρωμα .
« Σελινα ; , ξύπνησες καρδιά μου ;»
« ναι ...δηλαδή ... έτσι πιστεύω ...» του απάντησα μπερδεμένη . Για λίγες μόνο στιγμές είχα ξεχάσει τι είχε προηγηθεί , όσα μου είχε πει στο τηλέφωνο ο καρλ . Όμως όλα επέστρεψαν βίαια στην μνήμη μου προκαλώντας μου έναν έντονο πονοκέφαλο .
Πετάχτηκα ξαφνικά όρθια κοιτάζοντας τον Νίκολας αναστατωμένη .
« ο πατέρας μου ... π...πρέπει να φύγω ...»
« σσς Ηρεμισε .... δεν έχεις να πας πουθενά μικρή , πχι έτσι . Λυποθυμισες Σελινα , εάν δεν έρθει η γιατρός να σε δει δεν πάνε πουθενά .»
« τι λες ;! Δεν γίνεται να μείνω άλλο εδώ μπορεί ..»
«Δεν είσαι καλά μικρή ... εάν πάθεις εσυ κάτι πως ακριβώς θα βοηθήσεις τον πατέρα σου ; Μου λες ;»
Η φωνή του ήταν λογική , και ήρεμη , με πλημυρισε ασφάλεια και ζεστασιά . Όμως δεν μπορούσα να τον ακούσω όσο και εάν το ήθελα . Δεν γινόταν να αφήσω μόνο τον πατέρα μου . Ας συνέβαινε ότι ήθελε σε εμένα . Έπρεπε να φτάσω στο au fleur  μέχρι το βράδυ.
« κοίταξε με ! Είμαι μια χαρά !» Του είπα καθώς προσπάθησα μάταια βα σταθώ στα πόδια μου . Εκείνος έτρεξε απευθείας στο μέρος μου πιάνοντας με από το χέρι . Με βοήθησε να καθίσω ξανά πάνω στον καναπέ .
« ναι το είδα.» Μουρμούρισε πριν με κοιτάξει επικριτικά . Ήξερα πως είχε δίκιο όμως αυτή τηβ στιγμή δεν με ένοιαζε ο εαυτός μου . Δεν μπορούσα να χάσω τον πατέρα μου . Απλώς δεβ θα το άντεχα . Έπρεπε να είμαι δίπλα του , εξ αρχής έπρεπε να ήμουν . Ίσως τότε να μπορούσα να το αποτρέψω όλο αυτό . Να τον προστατέψω . Είχα αποτύχει για ακόμη μια φορά .
« δεν γίνεται να μείνω εδώ άλλο Νίκολας συγνώμη ... εάν δεν έρθεις εσυ μαζί μου θα φύγει μόνη μου . Δεν ρισκάρω ούτε στιγμή για να τον αφήσω μόνο του ... μπορεί να χρειάζεται αίμα , πρέπει να του δώσω ... πρέπει ...» μιλούσα λες και απευθυνόμουν περισσότερο στον εαυτό μου παρά σε εκείνον. Και ο Νίκολας το είχε καταλάβει . Με πλησίασε αγκαλιάζοντας με τρυφερά . Η αγκαλιά του ήταν ότι είχε περισσότερο ανάγκη για να παραμείνω δυνατή , μου έδειχνε την δύναμη που εγώ δεν είχα εκείνη την στιγμή .
« καλώς μικρή ... πηγαίνω να ρίξω κάτι από πάνω μου και φεύγουμε . Εντάξει ; Όμως ότι και να πεις δεν θα φύγω λεπτό από δίπλα σου , και δεν με νοιάζει εάν ο μαλακας ο άντρας σου μας δει .»
Δεν μπόρεσα να μην χαμογελάσω αχνα στα λόγια του . Νοιαζόταν για εμένα πραγματικά , το είχε πλέον καταλάβει . Όμως ήμουν ακόμη μπερδεμένη μέσα μου . Το παρελθόν με το πάτος μάχονταν σε μια άνιση μάχη . Του ενευσα καταφατικά και τον είδα να εξαφανίζεται στην στιγμή από το οπτικό μου πεδίο .
Αμέσως ένιωσα να καταρρέω στην απουσία του . Λες και εχανα τα μυαλά μου μακρυά του , οι φόβοι μου εισχωρούσαν βίαια στο μυαλό μου , κατέκλυζαν το κορμί μου και με τρελαιναν . Τα μάτια μου δεν άργησαν να δακρύσουν  και τα πρώτα δάκρυα να κυλήσουν στα μάγουλα μου . Δεν μπορούσα να το ελέγξω , ήμουν απλώς αδύναμη μακρυά του . Και το ήξερα πολύ καλά .
« έτοιμη ;» Άκουσα την φωνή του πίσω μου και έσπευσα να σκουπίσω τα δάκρυα μου πριν γυρίσω προς το μέρος του με ένα απαλό χαμόγελο .
Δεν ήθελα να με δει έτσι .
« έκλαιγες ;»
« ο..όχι πως σου ήρθε αυτό ;»
« τα μάτια σου είναι κόκκινα ..»
« από τον λιγοστό ύπνο θα είναι μην ανησυχείς ..»
δεν έδειξε να με πιστεύει , όμως δεν το συνέχισε και αυτό μου αρκούσε για την ώρα . Μου άρεσε απίστευτα πολύ που νου έδινε το περιθώριο να το ξεπεράσω μόνη μου . Ήξερε πως δεν ήθελα να εξαρτώμαι από τους άλλους συνεχώς και το σεβόταν απολύτως . Ένας ακόμη λόγος για να τον λατρεύω .
Πήρε ευλαβικά το χέρι μου ανάμεσα στο δικό του πριν με εοδηγησει προς τηβ έξοδο . Είχα σχεδόν ξεχάσει ότι φορούσα μόνο το δικό του φούτερ και τίποτα άλλο από κάτω . Όμως δεν υπήρχε καιρός για να αλλάξω .
Μπήκαμε μέσα στο αμάξι και τον είδα να ανοίγει απυθειας την θέρμανση χαμογελώντας μου γλυκά .
« προσπάθησε να κοιμηθείς λίγο . Με το χιόνι θα μας πάρει πειρσσοτερο ώρα και χρειαζεσαι δυνάμεις .»
Μου είπε καθώς ξεπάρκαρε από τους παγωμένους δρόμους του Παρισιού . Νιώθοντας εξαντλημένη του ενευσα καταφατικά και έγειρα δο κεφάλι μου πάνω στην πόρτα . Ο ύπνος με πήρε αμέσως  χωρίς να το καταλάβω .

«Σελινα ;»
« μμμμμ.»
« ξυπνά καρδιά μου φτάσαμε ..»
« πέντε λεπτά ακόμη ....» μουρμούρισα παραπονεμένα καθώς προσπάθησα να μαζευτώ πεισσσοτερο σε μαι ανθρώπινη μπάλα . Δεν ξέρω γιατί ήταν τος ο δύσκολο να ξυπνήσω , ήταν λες και ο οργανισμός μου με προστάτευε από κάτι .
Τον άκουσα να γελάει ελαφρώς . Καθώς πλησίαζε πάνω από το κορμί μου . Μπορούσα να νιώσω την ανάσα του να χτυπάει πάνω στο αριστερό μου μάγουλο και έπειτα στο ακάλυπτο σημείο του λαιμού μου , το οποίο φίλησε και δάγκωσε ελαφρώς .
Τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα και πετάχτηκα από την θέση μου . Είχα ξυπνήσει εντελως .
Γύρισα να τον κοιτάξω εκνευρισμένη από την κάψα που μου είχε ήδη δημιουργήσει . Εκείνος με κοιτούσε ήδη με ένα λάγνο και άκρως ερωτευσμο βλέμμα . Με το ζόρι κρατιόμουν για να μην του όρμηξα εκείνη ακριβώς την στιγμή , μέσα στο αμάξι αδιαφορώντας για το ποιος θα μπορούσε να μας δει .
« τι ήταν αυτό τώρα ;» Γρύλισα .
« έπρεπε να σε ξυπνήσω κάπως μικρή , μην θυμώνεις . Εσυ θέλεις να είσαι δίπλα στον πατέρα σου όσο πιο γρήγορα γίνεται .»
« έχεις δίκιο .... συγνώμη ...απλώς έχω ένα κακό προαίσθημα για όλα  αυτά ... σαν κάτι να μου καλεί να μην πάμε μέσα ...»
« μην λες βλακείες μικρή ... ο πατέρας σου θα τα καταφέρει ..»
« δεν το λέω για τον πατέρα μου ... κάτι άλλο νε ανησυχεί , απλώς δεν ξέρω ακόμη τι . Να σου ζητήσω μια χάρη ;»
« ότι θες .» Νου είπε γλυκά καθώς με βοηθούσε να κατέβω από το αμάξι . Ακόμη ήμουν κάπως ζαλισμένη όμως δεν θα του το έλεγα . Ήταν ικανός να με βάλει να ξαπλώσω χωρίς να με αφήσει να δω τον πατέρα μου .
« μπορείς να μην φύγεις ; Να μπεις μέσα μαζί μου ;»
« αυτό δνε ήταν καν ερώτηση μικρή . Δεν υπήρχε περίπτωση να σε αφήσω μόνη σου ..»
Του χαμογέλασα πλατιά , εκείνος έσκυψε να μου δώσει ένα φιλί στα χείλη . Δεν μπήκα καν στον κόπο να τον αποτρέψω . Ήταν ξεκάθαρο πλέον πως δεν άξιζε τον κόπο να προσπαθήσω να μείνω μακρυά του , ήταν κάτι που ήταν πρακτικά αδύνατον να συμβεί . Κάτι πάντα θα με καλούσε ξανά κοντά του . Απλώς δεβ θα του παραδινόμουν τόσο εύκολα .
« έλα πάμε .» Μου είπε τρυφερά , έπιασε το χέρι μου , τα δάχτυλα μας μπλέχτηκαν αρμονικά , η τέλεια επαφή . Μου πρόσφερε την ζέστη και το κουράγιο που αναζητούσα εκείνη την στιγμή . Με συμπλήρωνε με τρόπο μοναδικό .
Προχώρησα μαζί του προς την πύλη . Μερικοί από τους άντρες εκεί πέρα με αναγνώρισαν λαι αφού τους είπα πως ο Νίκολας ήταν μαζί μου μας άφησαν να περάσουμε . Ήξερα πως στα επόμενα δευτερόλεπτα ο καρλ θα ενηεμρονωταν για την άφιξη και των δυο μας ... και πως η αντίδραση του δεν θα ήταν καθόλου καλή . Αυτή την στιγμή όμως δεν με ενδιέφερε να λογομαχήσω μαζί του , έπρεπε να βεβαιωθώ πως ο πατέρας μου θα γινόταν καλά .
Ο Νίκολας νιώθοντας την ανησυχία μου μου εσφυξε το χέρι δίνοντας μου κουράγιο .
Ηεξρα πως ερχόταν ένας πόλεμος τον οποίο δεν θα μπορούσα να αποφύγω , οπως και κανένας άλλος άλλωστε .