Femme fatale 2:the return

Τρεις μερες .

2 εβδομάδες αργότερα . Παλιές αποθήκες -λίγο έξω από το Παρίσι .
Άνοιξε για ακόμη μια  φορά τα βλέφαρα της διστακτικά . Η γνωστή μυρωδιά υγρασίας τρύπωσε στα ρουθούνια της . Πλέον δεν της έφερνε αποστροφή , το είχε συνηθίσει .
Τα χέρια της ήταν πλέον ελεύθερα όμως δεν είχε που να πάει . Μετά την τελευταία εβδομάδα την είχαν μεταφέρει σε άλλο δωμάτιο , όπου δεν υπήρχε ούτε ένας τρόπος διαφυγής , εκτός από την πόρτα που ήταν 24 ώρες το 24ωρο φρουρούμενη από τους άντρες του καρλ . Ένιωθε το σώμα της να πονάει ενώ μελανιές είχα σχηματιστεί πάνω στο λευκό της δέρμα . Ο καρλ ήξερε να ξεσπάει πάνω της , και τις τελευταίες μέρες έδειχνε ιδιαίτερα θυμωμένος , χωρίς η ίδια να γνωρίζει τον λόγο .
Ερχόταν αρκετά συχνά στο δωμάτιο που την κρατούσαν , την έδενε και την χτυπούσε ή την πήδαγε . Όμως η ίδια παρέμενε εντελως ανέκφραστη σε όσα της έκανε . Ο καρλ δνε μπορούσε να την αγγίξει , να την πληγώσει , γιατί απλώς δεν είχε αγγίξει ποτέ την καρδιά της . Δεν μπορούσε να της κάνει ότι της είχε κάνει ο Νίκολας , όμως δεν θα του συγχωρούσε ποτέ που τόλμησε να απλώσει χέρι πάνω της . Έπρεπε απλώς να κάνει υπομονή . Δεν την επερνε να κάνει σπασμωδικές κινσεις . Ο καρλ είχε το πάνω χέρι στην κατάσταση και αυτό ήταν απολύτως ξεκάθαρο.  Θα ήταν σκέτη αυτοκτονία να προσπαθησει άοπλη και τραυματισμένη να τα βάλει με ολόκληρη συμμορία . Όσο καλή και να ήταν , το τραύμα από την μαχαίρια που της είχε χώσει ο Νταβίντ τρεις μέρες πριν την είχε καθηλώσει στο κρεβάτι που της είχαν παραχωρήσει .
Προσπάθησε να ανακαθισει πάνω στο σκληρό στρώμα μορφάζοντας από τον πόνο . Κοίταξε το τραυματισμένο σημείο πάνω από την μπλούζα της . Ένα κόκκινο σημάδι είχε λερώσει το ύφασμα . Έβρισε σιωπηλά από μέσα της . Έπρεπε ήδη να είχε χάσει αρκετό αίμα . Όμως αυτό ήταν το μικρότερο πρόβλημα της αυτή την στιγμή . Ο χρόνος της στένευε . Ήξερε πως ο καρλ είχε επαφές με τον Νίκολας όλο αυτό τον καιρό , και πως κάτι ετοίμαζε , κάτι που έφτανε στο τελος του .
Η πόρτα άνοιξε μπροστά της και το ύφος της σοβάρεψε απευθείας . Ήξερε πως ένας από τους  άντρες του καρλ θα ερχόταν να της αφήσει  πρωινό , όμως δνε χρειαζόταν να δείχνει την αδυναμία της μπροστά τους .
« σου έφερα να φας .» Η βραχνή φωνή της φαινόταν απίστευτα γνωστή . Τόσο πολύ που σήκωσε αντανακλαστικά το κεφάλι της για να τον παρατηρήσει . Φορούσε μαύρα βαριά ρούχα , αυτά που φορούσαν όλοι οι άντρες του καρλ , όμως κάτι της έλεγε πως δεν ανήκε εκεί .
« δεν θέλω ... παρτο πίσω και πες στο αφεντικό σου πως δεν πρόκειται να βάλω μπουκιά στο στόμα μου από ότι μου προσφέρει εκείνος .»
Δήλωσε μιλώντας βλοσυρά . Ένας απότομος βήχας έκοψε τς λόγια της στην μέση .
Άκουσε τον μεταλλικό δίσκο να πέφτει στο πάτωμα και την αντρική φιγούρα να γονατίζει δίπλα της .
Σήκωσε παραξενεμενη το βλέμμα της , μόνο και μόνο για να αντικρυσει το πρόσωπο του Τομας . Με το ζόρι κατάπιε μια κραυγή που έκανε να βγει από το στόμα της .
« τι στο καλό κανεις εσυ εδώ ; Ο Νίκολας ;»
« δεν είναι μαζί μου ...είναι μέρος του σχεδίου ηρεμισε ..»
« τι να ηρεμήσω; Εάν σε καταλάβει κανένας είσαι νεκρός ! Τι βλακείες  κάνετε ;»
« ο Νίκολας μαζί με τον Γκρεγκορι τα έχουν κανονίσει όλα , μην σε ανησυχεί αυτό ..»
« σκατα έχετε κανονίσει ... ο καρλ ...»
« ξέρω κάθε κίνηση του τις τελευταίες δυο εβδομάδες . Μπορεί να μου πήρε λίγο παραπάνω όμως βρήκα και εσένα ... είσαι καλά ;»
« εγώ ... δηλαδή ναι ... περίπου .»
« γιατί εσυ και ο άλλο πρέπει να απαντάτε πάντα μπερδεμένα ;»
Η κοπέλα ξεφυσιξε . Με δισταγμό απομάκρυνε τα χέρια της από το τραύμα , αποκαλύπτοντας το κόκκινο σημάδι πάνω στην μπλούζα της . Τα μάτια του Τομας άνοιξαν διάπλατα . Τον παρατήρησε να σφίγγει τις γροθιές του
« τι είναι αυτό ;  Ποιος σου το έκανε ; Ο καρλ ;»
Η Σελινα κούνησε αρνητικά το κεφάλι της .
« όχι ... ο Νταβίντ ... αυτος που είναι συνεχώς δίπλα του ..»
« το κάθαρμα ... στο Νίκολας δεν θα αρέσει καθόλου αυτό μικρή ..»
«Το ξέρω ... γι αυτό δεν θα του πεις τίποτα ..»
« ξέρεις πως αυτό δεν γίνεται ..ξέρει πως θα ερχόμουν να σε βρω σήμερα , θα με ρωτήσει πως είσαι και δεν είμαι καλός στα ψέμματα σε προειδοποειω από τώρα .»
« δεν θα πεις ψέμματα .... απλώς θα κρύψεις την αλήθεια , θα το αποφύγεις ...»
« γαμωτο σου Σελινα θα με σκοτώσει εάν μάθει ότι του είπα ψέμματα ..»
« θα το πάρω πάνω μου  όταν ολα αυτά τελειώσουν .»
« είναι βαθύ ;»
« αρκετά ... προσπάθησα να σταματήσω μόνη μου την αιμορραγία όμως συνεχώς η πληγή ανοίγει ξανά .»
« δεν γίνεται με πανί ... χρειαζεσαι γάζες και ράμματα .»
« ναι σίγουρα ... πιστεύεις πως κάποιος από αυτούς θα μου τα φέρουν ;»
« θα σου φέρω εγώ ... σήμερα έχω την ευθύνη για όλα σου τα γεύματα .. με το μεσημεριανό θα φέρω και γάζες ... προσπάθησε βα μην κανεις πολλές κινήσεις .»
« μην μου κες πραγματα που ξέρω ... πρέπει να πηγαίνεις , κάποιος θα σε υποψιαστεί εάν αργήσεις τόσο . Κανένας δεν κάθεται πάνω από πέντε λεπτά .»
« θα είσαι εντάξει ;»
Η κοπέλα χαμογέλασε ειρωνικά .
« μην ανησυχείς έχω αντέξει και χειρότερα .» Του είπε κλείνοντας του το μάτι , θυμίζοντας του το παρελθόν . Το πρόσωπο ότου σκοτείνιασε στιγμιαία όμως δεν άφησε την διάθεση του να χαλάσει . Της χαμογέλασε .
« μείνε  ζωντανή μικρή .»
«Και εσυ ..» του είπε απαλά πριν τον δει να χάνεται από το οπτικ οτης πεδίο .
Ξεφτίστηκε ανακουφισμένη και φοβισμένη την ίδια στιγμή . Δεν ήξερε τι ακριβώς είχε στο μυαλό του ο Νίκολας , φοβόταν όμως πως ο καρλ θα βρισκόταν πάντα ένα βήμα μπροστά... φοβόταν για την στιγμή της σύγκρουσης , που ήξερε ότι ήταν κοντά . Δνε είχε σκοπό να τον χάσει .. δεν άντεχε ακόμη μαι απώλειες στη ζωή της . Και θα έκανε τα πάντα για να αποτρέψει τον δικό του θάνατο . Ακόμη και εάν χρειαζόταν να πεθάνει η ίδια .

Δεν πέρασε πολλή ώρα μέχρι η προτα να να ανοίξει ξανά . Αναγνώριζε την φωνή του καρλ απ έξω , που μιλούσε εύθυμα με τους φυλακές του δωματίου της .
Μπήκε μέσα στο δωμάτιο έχοντας ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη του .
« καλημέρα όμορφη γυναίκα μου .»
« Άι γαμησου ..»
« πολύ ευχαρίστως να το κάνω αυτό , αργότερα όμως .... τώρα έχω να σου μιλήσω .»
« δεν θέλω να ακούσω κάτι από εσένα...» μετακινήθηκε προσεκτικά από τηβ θέση της κρατώντας με πίεση το τραύμα της . Μια ξαφνική ζαλάδα την έκανε να στηριχθεί στον τοίχο .
Το βλέμμα του άντρα απέναντι της έπεσε πάνω στο τραύμα της . Για μαι στιγμή το βλέμμα του έγινε ανήσυχο.
« ποτέ έγινε αυτό ;»
« φυσικά όταν με πηδάς δεν το παρατηρείς ... ο φίλος σου ο Νταβίντ το έκανε ..»
« χρειαζεσαι ράμματα .» Της είπε παγερά σφίγγοντας τις γροθιές του .
« από εσένα δεν χρειάζομαι τίποτα .»
« μην είσαι πεισματάρα ... μην παλεύεις άδικα . Κάποια στιγμή θα κουραστείς , ολόκληρη της ζωη σου θα περάσεις δίπλα νου .»
« στα όνειρα σου!»
« πιστεύεις ακόμη πως ο αγαπημένος σου θα έρθει να σε σώσει ; Είναι σημαντικό ο εμπόδιο για εμένα δεν λέω όμως θα ξεμπερδεψω μαζί του σύντομα .»
« τ...τι εννοείς ;»
« ήρθε η ώρα να κάνει το ρουά ματ μου μικρή μου ... και εσυ θα είσαι μάρτυρας στον θάνατο του .... μετά θα μπορέσουμε να ζήσουμε τον έρωτα μας .»
« τι έρωτες και μαλακιες λες ; Πιστεύεις πως θα βγεις κερδισμένος από όλο αυτό;»
Έκανε μερικά βήματα προς το μέρος της πιάνοντας το σαγόνι της με δύναμη .
« αυτό ακριβώς πιστεύω μικρή .. και εσυ θα γίνεις δίκη μου για πάντα ..»
« μην τολμήσεις να τον αγγίξεις...»
« ωωω μα δεν το θέλω πραγματικά πίστεψε με ..  όμως αποτελεί εμπόδιο στον έρωτα μας .. πρέπει να κανεις θυσίες για τον έρωτα ...»
« κάθαρμα !»
« τς τσ τς ... τι λόγια είναι αυτά ; Δεν μιλας έτσι στον συζηγο σου ... σε αφήνω τώρα .. θα στείλω καπιον να δει το τραύμα σου . Σε τρεις μέρες ετοιμάσου να πεις αντίο στον μαλακα σου . Εμείς θα τα πούμε το βράδυ αγάπη μου .» Της είπε ειρωνικά κλείνοντας της το μάτι , πριν βγει έξω .
Τρεις μέρες ... είχε τρεις μέρες για να καταφέρει να βρει έναν τρόπο να τελειώσουν αναίμακτα όλα αυτά