Femme fatale 2:the return

δείξε ελεος !

Ένιωθε να ακουμπάει σε κάτι κρύο και υγρό , σιγά σιγά καιως οι αισθήσεις της επέστρεφαν στο κορμί της .
Μπορούσε να ακούσει ένα ελαφρύ κλαμμα και βαριές ανάσες , χέρια να χτυπάνε σάρκα . Δεν ήθελε να ξυπνήσει , να αντικρυσει αυτόν τον εφιάλτη ξανά . Προσπάθησε με κάθε της δύναμη να κρατήσει κλειστά τα μάτια της , όμως η βαριά φωνή του την έκανε να ανατριχιάσει , προδίδοντας το ότι έχει ξυπνήσει .
«Άνοιξε τα μάτια σου Σελινα . Στο ορκίζομαι πως όσο αργείς τα πράγματα θα γίνονται μόνο χειρότερα .»
Έσκυψε πάνω από το κεφάλι της ψιθυρίζοντας στο αυτί της .
Δεν άντεξε άλλο , άνοιξε διάπλατα τα μάτια της μόνο και μόνο για να έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με τον Νίκολας . Τα μάτια της δίχως να το καταλάβει γέμισαν ξανά δάκρυα , όμως το πρόσωπο της έδειχνε σκληρό . Έπρεπε να τον μισεί , να θέλει να τον βλάψει , όμως τίποτα από αυτά δεν εμφανίζονταν μέσα της . Μπορούσε να δει και τον δικό του πόνο στα μάτια του , και δεν ήξερε τον λόγο όμως ένιωθε την ανάγκη να τον βοηθήσει να ξεπεράσει όλο αυτό τον πόνο , να βγει από το σκοτάδι που τον είχε πνίξει .
Η όραση της ήταν θολή αρχικά , όμως σιγά σιγά κατάφερε να δει τον χώρο γύρο της
Ήταν ένα σκοτεινό μουχλιασμένο δωμάτιο , η έντονη μυρωδιά της υγρασίας τρυπούσε τα ρουθούνια της προκαλώντας της ασφυξία . Εβηξε ηχηρά σε μια προσπάθεια να συνηθίσει στην νέα ατμόσφαιρα . Και μόλις τότε συνειδητοποίησε την κατάσταση στηβ οποία βρισκόταν .
Στο πάτωμα , με τα χέρια της δεμένα γύρω από μια μεταλλική κολόνα . Ο Νίκολας ικανοποιημένος με την αντίδραση της μετακινήθηκε δίπλα της , για να την αφήσει να δει ολοκληρωμένη την εικόνα .
Η κοπέλα κοίταξε μπροστά της μόνο και μόνο για να μείνει με το στόμα της ανοιχτό . Καθώς όλες οι αισθήσεις της επέστρεφαν , ο έντονος πόνος στα πλευρά και τα πόδια της επέστρεψε κάνοντας την να μορφασει έντονα . Ήταν πραγματικά αβάσταχτος . Ποσό έπρεπε να την είχαν χτυπήσει ;
Προσπαθσηε να διώξει αυτό το άσχημο συναίσθημα από το μυαλό της , και να επικεντρωθεί σε ότι έβλεπε μπροστά στα μάτια της .
Τρεις κοπέλες λίγο μεγαλύτερα της ήταν αλυσοδεμένες στην άκρη του δωματίου κλαίγοντας και παρακαλώντας να της αφήσουν να φύγουν , ενώ μερικοί άντρες περίμεναν από πάνω του φωνάζοντας τους ή χτυπώντας τους που και που για να τις κάνουν να σιωπήσουν .
Μην μπορώντας να βλέπει το θέαμα απέστρεψε το βλέμμα της κλείνοντας σφιχτά τα μάτια της . Μερικά δάκρυα κατάφερνα να κυλήσουν στο πρόσωπο της . Πλέον δεν την ένοιαζε ο πόνος στο σώμα της . Νοιαζόταν για εκείνες τις κοπέλες , που η μοίρα τους ήταν προφανής .
Σύντομα ένιωσε το χέρι του Νίκολας , ήξερε πως ήταν αυτού ,να πιάνει το σαγόνι της αναγκάζοντας τη να στρέψει το βλέμμα της ξανά πάνω στα κορίτσια .
«Τι έγινε τίγρη ; Δεν σου αρέσει αυτό που βλέπεις ;»
«Α...αφησε τες να φύγουν .» Κατάφερε να ψελλίσει , όμως κάθε λέξη που έβγαινε από μέσα της ένιωθε πως θα έσπαγε τα Κόκκαλα της από τον πο ο .
«Τς...τς τς ..., εγώ ετοίμασα το θέαμα για εσένα . Δεν θες να παρακολουθήσεις αυτό που που εκανα εγώ σε εσένα να γίνεται σε άλλες ;»
Της είπε σιγανά σχεδόν πάνω στο πρόσωπο της , έτσι ώστε η ζέστη του ανάσα να πέφτει πάνω στο πρόσωπο της .
Η Σελινα ούρλιαξε γελώντας να διώξει τις λέξεις του μακρυά . Δεν ήθελε να πιστέψει ποσό λάθος είδε κάνει γι αυτόν τον άντρα . Πως την είχε ξεγελάσει τόσο πολύ ώστε να τηβ κάνει να τον ερωτευτεί τόσο πολύ . Πως ήταν τόσο τέρας ;»
«Σ...σταματά .. σταματά το διάολε !» Δεν ήξερε που βρήκε την δύναμη να του φωνάξει , πως κατάφερε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να απαιτήσει κάτι από αυτόν . Ένας οξυς πόνος στα πνευμονία της τηβ έκανε να αρχίσει να βήχει δυνατά . Δεν ήταν καλά , το ήξερε αυτό . Ότι και να ήθελε να δείξει , ήταν εξαντλημένη , με το ζόρι κατάφερνε να μείνει ξύπνια .
«Δεν χρειάζεται να φωνάζεις Σελινα ... πρέπει να πονάει πολύ και μόνο η προσπάθεια στο να το κανεις ... πιστεύεις πως κάποιες άγνωστες αξίζουν τον πόνο που νιώθεις ενώ προσπαθείς να μιλας ;»
Γύρισε να τον κοιτάξει θυμωμένα . Ένα βλέμμα που μέσα του έκρυβε την τεράστια της λύπη . Δεν ήθελε να του δείξει την αδυναμία της , το πως δνε τον μισούσε ακόμη .
«Φ..φυσικά και...και αξίζει ... δεν θα σταματήσω .» Του απάντησε τελικά εισπρατωντας ένα καθηλωτικό χαμόγελο από εκείνον .
«Συνεχίζεις να είσαι τόσο αθώα και αγνή ...να προσπαθείς να σώσεις όσους μπορείς γύρω σου ... μου φαίνεται πως δεν θα μάθεις ποτέ ότι το μόνο πράγμα που πρέπει να κοιτάζεις είναι ο εαυτό σου .»
«Δεν...δεν έχεις δίκιο .» Ξανά βήχας . Αυτή τη φορά ήταν πιο έντονος από πριν.
«Καλώς ... τότε και εγώ προτειθομαι να τις αφήσω να φύγουν όλες .... όμως θέλω κάτι σαν αντάλλαγμα .»
«Ο..ότι θες ... πάρε το από εμένα .., κανε σε εμένα ότι θες ..»
«Μην βιάζεσαι ... θα τις αφήσω να φύγουν χωρίς να τις αγγίξει κανένας ... εάν καταφέρεις να σηκωθείς όρθια ..»
τα μάτια της κοπέλας άνοιξαν διάπλατα , ενώ τα δικά του είχαν πάρει μια διαβολική όψη. Δεν μπορούσε να σηκωθεί όρθια . Ήταν σίγουρη πως ήταν αδύνατον αυτό , αφού κάθε εκατοστο του κορμιού της υπέφερε και στην παραμικρή της κίνηση .
Έστρεψε το βλέμμα της στις κοπέλες που τώρα την κοιτούσαν παρακλητικά . Λες και η ζωή τους κρεμόταν από πάνω της . Και στην πραγματικότητα αυτό συνέβαινε .
«Θ...θα το κάνω .» Του είπε αποφασιστικά .
«Πολύ ωραία . Όμως υπάρχει ακόμη ένας όρος . Όσο αργείς ... ένας από τους άντρες μου θα διασκεδάζει με ένα από τα κορίτσια . Όσο αργείς τόσο περισσότερα κορίτσια . Δίκη σου η ευθύνη .»
«Κ...κατάλαβα .» Του είπε τρέμοντας . Δεν ήξερε πόση ώρα θα της έπαιρνε για να καταφέρει να σταθεί στα πόδια της . Εάν θα το έκανε τελικά . Το χρωστούσε όμως σε αυτά τα κορίτσια , εάν η ίδια δεν μπορούσε να σωθεί , ας φρόντιζε να το κάνουν εκείνες .
Πήρε μια βαθειά ανάσα , βάζοντας όση περισσότερη δύναμη μπορούσε στα πόδια της . Όμως εκείνα την πρόδωσαν σχεδόν αμέσως κάνοντας την αν χτυπήσει στο κρύο πάτωμα .
Πέντε λεπτά αργότερα , ακόμη προσπαθούσε να σταθεί έστω στα γόνατα της . Αγνοώντας τον έντονο πόνο σε όλο της το κορμί.
«Ο χρόνια περνάει Σελινα ... τοσο λίγο νοιάζεσαι για εκείνες τις κοπέλες ; Μήπως πρέπει να σου δώσω λίγη παρακίνηση ;»
Αμέσως γουρλωσε τα μάτια της νεύοντας αρνητικά , τα δάκρυα της έτρεχαν δίχως σταματημό .
Ο Νίκολας γέλασε δυνατά κάνοντας νόημα σε έναν από τους άντρες του .
Ήξερε πολύ καλά τι να κάνει για να την διαλύσει .
Δίχως να χάσει καιρό ένας μαυροφορεμένος και καραφλός άντρας άρπαξε μια από τος κοπέλες και παρά τα παρακάλια της έσκισε τα ρούχα της μπαίνοντας μέσα της με δύναμη . Ένα ουρλιαχτό δραπέτευσε από τα χείλια της σελινας , με τα δάκρυα να τρέχουν χωρίς σταματημό από τα μάτια της .
Έκλεισε σφιχτά τα βλέφαρα της και πίεσε όσο πιο πολύ μπορούσε τον εαυτό της για να σταθεί όρθια .
Το κορμί της διαλύονταν από τον πόνο και σ κατάφερνε να σταθεί επιτέλους όρθια .
«Ορίστε ! Το εκανα ! Σταματά το όλο αυτό τώρα ! Δείξε έλεος σε παρακαλώ !» Ξεστόμισε χωρίς να την ενδιαφέρει εάν ήταν αδύναμη .
Ο Νίκολας χαμογελάσε πλατιά. Πολύ σύντομα θα τον παρακαλούσε και για αλλά πράγματα . Πολύ σύντομα .
Περπάτησε προς το μέρος της χαϊδεύοντας απαλά το μάγουλο της .
«Καλό κορίτσι Σελινα .... πραγματικά δνε σε ενδιαφέρει τι θα πάθεις εσυ ;»
Η κοπέλα κούνησε αρνητικά το κεφάλι της . Δεν μπορούσε να μιλήσει από τον έντονο πόνο που αισθανόταν .
«Πολύ καλά ... αφήστε τες !»
Φώναξε και αμέσως οι άντρες του απομακρύνθηκαν από τις κοπέλες σαν άβουλα στρατιωτάκια . Με ένα του νεύμα της τράβηξαν έξω από το δωμάτιο αφηνοτας τους δυο μόνους τους .
«Λίγο έμεινε μικρή μου ...»
Την ψιθύρισε και άφησε ένα απαλό φιλί στα χείλη της , μένοντας έκπληκτος που εκείνη ανταποκρίθηκε .
«Σε αγαπώ ...ο..ότι και να κανεις .» Μουρμουρισε αυτή πιστεύοντας πως δεν την είχε ακούσει καιως πλέον είχα φύγει από κοντά της για να βγει από το δωμάτιο .
Όμως ο Νίκολας κατάφερε να ακούσει τα πάντα . Και πάγωσε στην θέση του στιγμιαία . Η καρδιά του για πρώτη φορά μετά από καιρό χτύπησε γρηγορότερα από το κανονικό .όμως αποφάσισε να τα αγνοήσει .
Αυτό το κεφάλαιο υποτίθεται ότι έπρεπε να ανεβεί εχθές όμως το Wattpad δεν με άφηνε να το ανεβάσω . Και έτσι ανέβαινε τώρα . Σήμερα και αυριο δεν θα ανέβουν κεφαλαία όμως θα επιστρέψω δρυμητερη την Κυριακή 😝💕