Femme fatale 2:the return

Ασχημα...

Ο πρωινός ήλιος τρύπωσε μέσα στο δωμάτιο πέφτοντας κατευθείαν πάνω στα μάτια της . Μουγκρισε ενοχλημένη από το ξαφνικό της ξύπνημα και προσπάθησε να γυρίσει πλευρό , βρέθηκε όμως παγιδευμένη ανάμεσα σε δυο αντρικά χέρια , που είχαν τυλιχτεί γύρω της προστατεύτηκα και σταθερά .
Γύρισε προσεκτικά το κεφάλι της για να τον παρατηρήσει . Δεν είχε ξυπνήσει όμως το πρόσωπο του είχε πάρει μαι ανήσυχη όψη , λες και φοβόταν πως θα φύγει μακρυά του μια για πάντα και έπρεπε να την κρατήσει οπωσδήποτε δίπλα του .
Ήταν τόσο όμορφος όταν κοιμόταν , τόσο διαφορετικός , απαλλαγμένος από κάθε πόνο που τον βασάνιζε . Λάτρευε βα τον χαζεύει . Λες και δεν μπορούσε να τον χορτάσει ποτέ της . Πάρω μπορούσε πλέον να μείνει μακρυά του μετά από την προηγούμενη νύχτα ; Με τον τρόπο του , με τα λόγια του και τα χάδια του , την διαρκή κατάκτηση του κορμιού της την έκανε να καταλάβει πως όσα της λέγε πως νιώθει ήταν αληθινά . Και εκείνη πλέον δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από πάνω του όσο και εάν η συνείδηση της της έλεγε πως έπρεπε να επιστρέψει πίσω στον καρλ . Το πρόσωπο τους συννέφιασε ελάχιστα στην θύμηση του . Πως ήταν δυνατόν να τον πληγώσει έτος λέγοντας του πως θέλει να χωρίσουν ; Από την άλλη δεν γινόταν να μείνει παγιδευμένη σε έναν γάμο που δεν τραβούσε , που δεν μπορούσε ανάψει εκείνη τη σπίθα μέσα της που άναβε κάθε φορά που αντικρυζε τα μάτια του άντρα που τώρα κοιμόταν ήσυχα δίπλα της .
Αναστέναξε χαμηλόφωνα , χωρίς να μπορεί να αποφασίσει ποιος ήταν ο σωστό τρόπος για να το πει στον καρλ. Ήταν σίγουρη πως ακόμη και εάν θύμωνε και στεναχωριότανε στην αρχή , στο τελος θα καταλάβαινε πως δεν γινόταν να μείνουν παντρεμένοι . Κανένας από τους δυο τους δνε θα γινόταν πραγματικά ευτυχισμένος έτσι . Στον καρλ άξιζαν σίγουρα πολύ καλύτερα από μια προσποιητή αγάπη . Του ήταν παντοτινά ευγνώμων για όσα είχε κάνει για εκείνη και την κόρη της πσο ήταν ζωντανή , και ήθελε , εάν φυσικά το επιθυμούσε και ο ιδιος μετά από όσα είχε αποφασίσει να του ανακοινώσει , να παραμείνει φίλη μαζί του . Την είχε βοηθήσει να περάσει ένα από τα δυσκολότερα στάδια της ζωής της και ήθελε να τον δει πραγματικά ευτυχισμένο . Γι αυτό και εκείνη θα τον άφηνε και θα έφευγε μακρυά του . Έπρεπε να τον κάνει αν δει πως δεν χρειαζόταν ένα υποκατάστατο αγάπης για να νιώσει χαρούμενος .
Όσο για εκείνη , ακόμη δεν ήξερε το θα έκανε . Η αγάπη της για τον Νίκολας δεν μπορούσε φυσικά να κρυφτεί , και πλέον ήταν σίγουρη πως και αυτος είχε καταφέρει να ξεπεράσει ότι μίσος έτρεφε προς την οικογένεια της και να είναι μαζί της , να παραδεχθεί τον έρωτα που έκρυβε καλά μέσα του . Όμως ηξεεε πως δεν μπορούσε από την μια μέρα στην άλλη να είναι ξανά μαζί του , λες και τίποτα κακό δεν είχε συμβεί ανάμεσα τους . Όχι δεν θα τον κρατούσε μακρυά της , απλώς ήθελε να τον πλησιάσει ξανά αργά . Να του δώσει την ευκαιρία να την διεκδικήσει , και να διαλύσει κάθε αμφιβολια που την βασάνιζε . Είχε ανάγκη να νιώσει ποθητή από εκείνον , και να ξεδιαλύνει το κουβάρι που είχε τυλιχτεί στο μυαλό της . Έπρεπε να είναι σίγουρη πως μπορούσε να τον εμπιστευτεί ξανά , πως μπορεί να έχει μαι κανονική σχέση μαζί του , α γίνουν ίσως ένα ευτυχισμένο ζευγάρι οπως είχαν γίνει οι γονείς της .
Χαμογέλασε μελαγχολικά στην σκέψη την μητέρας της . Δεν υπήρχε στιγμή που να μην την σκεφτόταν , που να μην εύχονταν να την είχε δίπλα της . Εκείνη σίγουρα θα μπορούσε να της δώσει την κατάλληλη συμβουλή , να την καθοδηγήσει για να πάρει την πιο σωστή απόφαση .