Femme fatale 2:the return

δική σου !

Το μόνο που μπορούσε να ακούσει όταν άνοιξε ξανά τα μάτια της ήταν κλάμματα . Όμως ήταν εντελως α διαφορετικά από κάθε άλλη φορά . Εμπιαζαν με τα δάκρυα μικρού παιδιού και όχι με τα δάκρυα ενήλικα . Η καρδιά της σφίχτηκε . Δνε ήταν δυνατόν . Η ίδια έπρεπε να κάνει κάποιο λάθος . Ο Νίκολας δνε γινόταν να ήταν τόσο απάνθρωπος ώστε να στερήσει την παιδικη ηλικία ενός αθώου πλάσματος .
Καθώς ανακτούσες κλήρωση τις αισθήσεις της , το πνιχτο κλαμμα γινόταν όλο και πιο καθαρό . Προσπάθησε να ανοίξει τα μάτια της απευθείας. Είχε ανάγκη να δει που βρισκόταν, τι γινόταν γύρω της . Η καρδιά της είχε σφιχτει , αυτές οι παιδικές κραυγές τηβ έκαναν να πονάει περισσότερο . Ήθελε να ουρλιαξει για να σταματήσει .

Όταν πλέον κατάφερε να συνέλθει παρατήρησε το τ δωμάτιο γύρω της . Ήταν οπως όλα τα υπόλοιπα, πραγματικά τόσες μέρες δεν μπορούσε να διακρίνει καμία διαφορά μεταξύ τους . Ήταν λες και είχαν φτιαχτεί για να κάνουν κάποιον να χάσει τα μυαλά του .
Το μόνο που το έκανε να ξεχωρίζει από τα αλλά δωμάτια ήταν ένα μικρό παράθυρο που άφηνε λίγο από το φως της νύχτας να μπει μέσα . Ένα απαλό αεράκι την έκανε να ανατριχιάσει . Ποσό της είχε λειψει να είναι έξω και ελεύθερη . Τώρα αναρωτιόταν εάν θα μπορούσε ποτέ ξανά να δει τον πατέρα της ή τον Γκρεγκορι . Για την ώρα κάτι τέτοιο έμοιαζε αδύνατον .
Η οργή του Νίκολας ήταν εμφανής στα μάτια του , ήθελε να την πονέσει , να την λιώσει και η ίδια ήταν έτοιμη βα του τα δώσει όλα χωρίς να αντισταθεί σημαντικά . Ήταν αδύναμη , χλωμή , προδομένη και τον αγαπούσε ακόμη . Ναι ήταν σίγουρη πως τον αγαπούσε , ότι και εάν τη έκανε θα τον αγαπούσε .
Συχαινοταν τον εαυτό της που επέμενε σε μια τοξική σχέση . Που δεν μπορούσε να σκεφτεί πως να τον σκοτώσει και να ξεφύγει από όλο αυτό .  Ήταν πραγματικά τόσο χαζή ... ένιωθε χαζή .
Το κλάμα ακούστηκε ξανά κάνοντας την να βγει από τις σκέψεις της .
Προσπάθησε να κουνήσει τα χέρια της και συνειδητοποίησε πως για πρώτη φορά μετά από μέρες ήταν ελεύθερα . Μπορεί να την πονούσαν παντού όμως με μερικές μικρές και προσεκτικές κινήσεις θ κατάφερνε να τα κουνήσει χωρίς μεγάλη προσπάθεια .
Αγνόησε τον πόνο σε όλο της το κορμί και σηκώθηκε όρθια .
«Ει..είναι κανένας εκεί ;» Ρώτησε προσπαθώντας να καταλάβει από που ερχόταν η φωνή .
Τ κλαμμα έγινε πιο έντονο , ένας λυγμός έφτασε στα αυτιά της .
Η Σελινα έσμιξε ανήσυχη τα φρύδια της. Ήταν δυνατόν να ήταν παιδικη φωνή αυτό ; Μπορούσε να έχει φτάσει σε αυτό το σημείο ο Νίκολας . Ήταν τόσο άκαρδος ;
«Δεν θα σε πειράξω ...απλώς θέλω να ξέρω πως είσαι εδώ .» Είπε αυτή την φορά πιο ήρεμα και γλυκά , κρύβοντας το σπάσιμο στην φωνή της .
«Μ..μην με πειράξεις ..» μια κοριτσίστικη φωνή έφτασε στα αυτιά της . Από ότι καταλάβαινε δεν πρέπει να ήταν πάνω από 5-6 χρόνων .
«Δεν θα σε πειράξω ...» της είπε απαλά και άρχισε να περπατάει προς της κατεύθυνση που Ακουγόταν η φωνή . Το δωμάτιο ήταν πολύ μεγαλύτερο από τα αλλά που την είχαν πάει , και το λιγοστό φως που έμπαινε από το παράθυρο δεν ήταν αρκετό για να μπορεί να δει μακρυά .
Κάθε την βήμα ήταν βασανιστικό όμως έπρεπε να φανεί δυνατή . Δεν είχε άλλη επιλογή . Ένα μικρό παιδί ήταν εδώ μέσα και την χρειαζόταν . Έπρεπε να φανεί δυνατή . Θυμόταν πως οι γονείς της , ακόμη και εάν ήταν τραγμτισμενοι ερχόταν πάντα να την καθησυχάσουν. Προσποιούνταν πως ήταν καλά για να μην την ανησυχήσουν .
Ένα δάκρυ έτρεξε από τα μάτια της , στη θύμηση τους . Μακάρι να είχε την ευκαρια να δει τον πατέρα της ξανά . Να νιώσει ασφαλής στην αγκαλιά του .
Έδιωξε βιαστικά την σκέψη από το μυαλό της , έπρεπε να συνέλθει .
Μέσα από το σκοτάδι άρχισε να ξεπροβάλει η φιγούρα ενός μικρού κοριτσιού , να κάθεται κουλουριασμένη με την πλάτη της στον τοίχο . Τα μαλλιά της ήταν ξανθά και τα μάτια της γαλάζια όμως το πρόσωπο ο της είχε κοκκινίσει από το κλάμα . Μικρά ρεύματα υπήρχαν στα χέρια και τα πόδια της .
Προσπαθσηε να συγκρατήσει την οργή της και περπάτησε σιγά σιγά προς το μέρος της . Την είδε να μαζεύεται .
«Μην ..'μην με φοβάσαι . Είμαι εδώ για να σε βοηθήσω.»
Το κορίτσι δεν είπε κάτι απλώς τηβ κοιτούσε φανερά τρομοκρατημένο .
«Αλήθεια σου λέω .» Προσπάθησε να της χαμογελάσει και γονάτισε κοντά της αδιαφορώντας για τον δυνατό πόνο στα πλευρά της . Το κορίτσι φάνηκε να παρατηρεί  τον μορφασμό στο πρόσωπο της .
«Πονάς ;»
Της χαμογέλασε .
«Ο...όχι μην δίνεις σημασία δεν είναι τίποτα .»
«Σε έπιασαν και εσένα οι κακοί άνθρωποι ;»
«Ναι ....»
«Φοβάμαι ... θέλω να γυρίσω στους γονείς μου .»
«Μην ...μην ανησυχείς ...θα σε βοηθήσω εγώ ... όσο είμαι εδώ δεν πρέπει να φοβάσαι .. θα σε προστατεύσω.» Της είπε καθώς την τράβηξε στην αγκαλιά της . Το σώμα του μικρού παιδιού της γέμισε ζεστασιά . Μια παράξενη ηρεμία πλημυρισε το κορμί της .
«Πως σε λένε ;»
«Σελινα... εσένα μικρή πριγκίπισσα ;»
«Πιστεύεις πως είμαι πριγκίπισσα ;»
«Ναι φυσικά και είσαι .» Της χαμογλεσε πλατιά χαϊδεύοντας τα μαλλιά της .
«Και ο μπαμπάς μου με λέει έτσι .»
«Είδες; Κάτι ξέρει και ο μπαμπάς σου.»
« με λένε ελιζ ..» της είπε το κορίτσι σκουπίζοντας τα μάτια του .
«Χαίρομαι που σε γνωρίζω μικρή μου ... πως βρέθηκες εδώ ;»
«Ήμουν στο πάρκο εμ τον αδερφό μου και ..καπιος ήρθε και με χτύπησε ....ξύπνησα εδώ και ήταν δυο τρομαχτικοί κύριοι από πάνω μου . Δεν μου είπαν τίποτα .»
«Εντάξει ... θα είναι εντάξει Ελίζ .... θα σε πάω εγώ πίσω στον μπαμπά σου εντάξει .»
Η μικρή ενευσε καταφατικά και την έσφιξε με τα μικρά της χεράκια .
Ξαφνικά η πόρτα του δωματίου άνοιξε κάνοντας την ελιζ να φωνάξει και να κρυφτεί πίσω από την Σελινα .
Το γνώριμο άρωμα τρύπωσε στα ρουθούνια της, κάθε στιγμή γινόταν όλο και πιο έντονο , κάνοντας την να νιώθει ζαλισμένη .
«Έσκυψε προς το μέρος της μικρής χαϊδεύοντας τα μαλλάκια της.
«Μην ανησυχείς μικρή ...θα τα κανονίσω εγώ όλα τώρα .» Της είπε και αφού άφησε ένα φιλί στο μάγουλο της σηκώθηκε όρθια . Δεν ήξερε που έβρισκε την δύναμη ή το κουράγιο , ήξερε όμως πως έπρεπε να το κάνει.
Πλησίασε προς το μέρος του , μέχρι να μπορεί να δει καθαρά το πρόσωπο του .
Ο Νίκολας την κοιτούσε έκπληκτος που μπορούσε να σταθεί στα πόδια της . Πραγματικά ήταν πολύ πιο δυνατή από όσο περίμενε . Ή μπορούσε να γίνει .
«Δεν έχεις καθόλου ανθρωπιά πάνω σου ; Τι σου φταίει ένα μικρό παιδί ;»
«Πιστεύω πως πληρώνουν καλά για παιδιά στις μέρες μας ...»
« κάθαρμα ! Δεν μπορείς να καταστρέψεις την ζωή ενός παιδιού ! Άφησε την να φύγει ... είναι τρομοκρατημένη δεν την βλέπεις ;!»
«Δεν μπορώ να το κάνω αυτό ... εκτός .»
«Εκτός τι ;»
«Ποσό θες να φύγει Σελινα ;»
«Με εμένα έχει να κάνει όλο αυτό ; Θα κάνω πρι μπυ ζητήσεις γαμωτο άφησε την !»
« δεν ζητάω κάτι δύσκολο ... θέλω να μου προσφέρεις τον εαυτό σου Σελινα ... να μου ζητήσεις μα γίνεις σκλάβα μου « οι λέξεις του έμπαιναν σαν μαχαίρι στην καρδιά της . Ήταν λες και την σκότωνε κάθε μέρα και πιο πολύ . Τόσο πολύ την μισούσε ;
Έσκυψε το κεφάλι της κλείνοντας τα μάτια της . Δεν μπορούσε να τον αντικρυζει καθώς του τα Έλεγε .
« σε παρακαλώ ...»
« για τι ακριβώς Σελινα ; Θέλω να σε ακούω να το λες . Να παραδίνεσαι σε εμένα .»
« σε παρακαλώ ... θ... θέλω να γίνω σκλάβα σου ..» η φωνή της εσπασε καθώς ένας λογμπς δραπέτευσε από τα χείλη της . Ένιωθε απαίσια .
Ο Νίκολας χαμογέλασε πλατιά με την νίκη του . Πλησίασε κι άλλο κοντά της και ψιθύρισε στο αυτί της
« τώρα είσαι για πάντα δίκη μου μικρή .»