Femme fatale 2:the return

Μπαμπα;

«Φεύγουμε τώρα Σελινα !» Η παγωμένη φωνή του την έκανε να σαστίσει . Ποτέ της ξανά δεν είχε ακούσει τον πατέρα της έτσι . Τόσο σκληρό και απότομο. Ήταν πάντα τρυφερός . Λάτρευε εκείνη και την μητέρα της και τις σεβόταν και τις δυο με έναν μοναδικό τρόπο . Πάντα το θαύμαζε γι αυτό , που δεν την έκανε να νιώθει σαν κατώτερη , ενώ τόσοι άντρες γύρω της αμφισβητούσαν την αξία της . Μα τώρα φαινόταν πως την κοιτούσε με έναν πρωτόγνωρο θυμό , λες και η ίδια είχε κάνει κάτι τόσο κακό . Ήθελε απλώς να φύγει από εκείνο το σπίτι , εκεί που όλα θύμιζαν την μητέρα της . Και ο Νίκολας απλώς την βοήθησε .
Θα την άφηνε άραγε να του εξηγήσει ή θα έσπευδε να βγάλει βιαστικά συμπεράσματα για την ανηθικότητα της ;
Έσκυψε το κεφάλι της ντροπιασμενη και στεναχωρημένη ξεκίνησε να κάνει μικρά βήματα προς το μέρος του πατέρα της . Όμως το χέρι του Νίκολας απλώθηκε απευθείας μπροστά της εμποδίζοντας τον δρόμο της . Σήκωσε το βλέμμα της σοκαρισμένη . Τι προσπαθούσε να κάνει ; Να βάλει λάδι στην φωτιά των σκέψεων που έκανε ο πατέρας της για εκείνη ; Τίποτα δεν υπήρχε μεταξύ τους , τίποτα εκτός από μια στιγμή αλλυλεγγυης .
Εκείνος την κοιτούσε ήδη με σοβαρό και θυμωμένο βλέμμα . Λες και ήταν απογοητευμένος από την τυφλή υπακοή της ; Όμως τι άλλο μπορούσε να κάνει ; Δεν ήθελε να δημιουργήσει σκηνή ανάμεσα στους δυο άντρες ...
«Η Σελινα δεν είναι καλά και δεν έχει να πάει πουθενά .» Δήλωσε αυστηρά βάζοντας το κορμί της πίσω από το δικό του σαν να την προστάτευε .
«Νίκολας....» προσπάθησε να τον εμποδίσει όμως εκείνος γύρισε απότομα προς το μέρος της καρφώνοντας την με το βλέμμα του .
«Όχι τώρα μικρή .» Μουγκρισε πριν ξαναγυρίσει για να αντιμετωπίσει τον πιο θανάσιμο εχθρό του που έμοιαζε με μενωμενος ταύρος .
~θα σου τα πάρω όλα Έντουαρτ ... ξεκινώντας από την όμορφη κόρη σου , την ποια θα διαλύσω σε τέτοιο σημείο που κανένας να μην την θελήσει ξανά . Και μετά θα αποτελειώσω και εσένα . Όμως μην βιάζεσαι ... υπάρχει άπλετος χρόνος για όλα . Δείξε τον αληθινό σου χαρακτήρα στην κόρη σου . Γίνε το τέρας που ξέρω ότι είσαι . Κανε τηβ να σε μισήσει . Εμπρός λοιπόν σε προκαλώ !~ οι σκέψεις του ήταν τόσο έντονες που φοβόταν ότι θα δραπετεύσουν από το κορμί του και θα ακουστούν μπροστά σε όλους . Το βλέμμα του τόσο έντονο που θαρρείς ότι μπορούσε να σκοτώσει οποιον τον κοιτούσε .
«Η κόρη μου δεν θα μείνει με κανέναν αλήτη ! Δνε ξέρω τι της έκανες και της πήρες τα μυαλά αλλά το παραμυθάκι τελειώνει εδώ και τώρα !»
Έκανε μερικά βήματα προς το μέρος του και με μια απότομη κίνηση τράβηξε την Σελινα πίσω από την πλάτη του . Η έντονη λαβή του την έκανε να μορφασει από τον πόνο , κάτι που δεν πέρασε απαρατήρητο από τον Νίκολας . Το βλέμμα του σκοτείνιασε περισσότερο , λες και πλέον τίποτα δεν μπορούσε να τον κρατήσει ήρεμο .
«Δεν βλέπεις πως την πονάς ;! Άφησε την !»
«Δεν θα μου πεις εσυ πως θα αντιμετωπίσω την κόρη μου ! Για το καλό σου το λέω , μείνε μακρυά της , δεν πρόκειται να την ξαναδείς . Όσο για εσένα μικρή ... θα τα πούμε καλά στο σπίτι .» Δήλωσε και σ την τραβούσε αδιάκοπα προς την πόρτα δίχως να ακούει τις παρακλήσεις της για να την αφήσει .
Ο Νίκολας με το ζόρι κρατήθηκε για να μην του ορμήσει . Όμως δνε ήταν ακόμη η στιγμή για να παίξει τον ήρωα . Θα περίμενε να γίνει χειρότερη η κατάσταση και μετά θα έβαζε το χέρι του όπου χρειαζόταν για να την στέψει εναντίων του πατέρα της .
«Μπαμπά ... σε ..σε παρακαλώ άκουσε με ...»
«Σιωπή Σελινα ! Προχωρά δεν θέλω να ακούσω τίποτα .»
Η κοπέλα έσκυψε το κεφάλι της παραδομένη . Έπαψε να αντιστέκεται στις θελήσεις του πατέρα της και ξεκίνησε να τον ακολουθεί . Πριν τον χάσει εντελως από το οπτικό της πεδίο έστρεψε ελαφρώς το κεφάλι της για να δει το πρόσωπο του για τελευταία φορά . Η καρδιά της χτύπησε έντονα καθώς η φράση ' θα τα πούμε σύντομα τίγρη .' Σχηματίστηκε στα χείλη του . Ήταν σίγουρη πλέον πως αυτος ο άντρας ήταν εκείνος που θα τον άφηνε να την καταστρέψει . Ψυχή και σώματι και εκείνη ήταν παραπάνω από έτοιμη για αυτό .
Ο πατέρας της την τράβηξε με το την έξοδο της πολυκατοικίας βάζοντας την στο γνωστό για εκείνη μαύρο αμάξι . Δεν της είχε μιλήσει , ούτε καν της είχε φωνάξει , και η Σελινα έτρεμε την στιγμή που θα ξεσπούσε πάνω της . Δεν ήξερε τι είχε μετατρέψει τον ήσυχο πατέρα της σε κάποιον που δεν σκεφτόταν με την λογική , όμως σίγουρα θα ήθελε να το μάθει.
Την έβαλε να καθίσει στο πίσω κάθισμα και έπειτα ο ιδιος μπήκε στην θέση του οδηγού , κλειδονοτας τις πόρτες .
Η διαδρομή έγινε μέσα στην απόλυτη σιωπή . Η κοπέλα δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυα της . Τι κι εάν τώρα που η μητέρα της είχε πεθάνει ο πατέρας της την μισούσε ; Τι και εάν κατηγορούσε την ίδια για τον θάνατο της ; Δεν θα το άντεχε αυτό . Ήταν σίγουρη πως δεν θα το άντεχε .
Το αμάξι σταμάτησε ακριβώς έξω από την είσοδο του σπιτιού και ο πατέρας της αφού έκλεισε την μηχανή γύρισε προς το μέρος της διατοαζοτνας την να κατέβει κάτω .
Το πρώτο πράγμα που αντίκρυσε ήταν τον Γκρεγκορι και δυο ακόμη άντρες να την περιμένουν .
Η ξαφνική αγκαλιά του πρώτου ήταν κάτι που δεν περίμενε . Έμοιαζε ανήσυχος , και πιθανώς ο μόνο που νοιαζόταν για το πως ένιωθε εκείνη . Τα μάτια της βούρκωσαν για ακόμη μια φορά .
«Μας ανησυχησες τόσο μικρή ...»
δεν άντεξε άλλο ξέσπασε στην αγκαλιά του , το κορμί της συσπαστικε καθώς πι λυγμοί της δραπέτευαν από τον στόμα της .
Ένιωσε τα χέρια του να χαϊδεύουν στοργικά την πλάτη της , προσπαθώντας να την ηρεμήσουν .
«Σσσσς . Ησύχασε κοριτσάκι μου ... δεν θα βοηθήσεις κανέναν εάν κλαις ..»
«Πονάει. Γκρεγκ ...»
«Το ξέρω μικρή ... το ξέρω ...»
«Αρκετά ! Μην την κακομαθαίνεις κι άλλο Γκρεγκορι .»
Η αυστηρή φωνή του πατέρα της την έκανε να απομακρυνθεί τρομαγμένη από την αγκαλιά του άλλου άντρα . Δεν ήθελε να του προκαλέσει κι εκείνου πρόβλημα , επειδή ο πατέρας της ήταν θυμωμένος μαζί της .
Ο Έντουαρτ έριξε μια δολοφονική μάτια στον φίλο του πριν γυρίσει να κοιτάξει εκείνη . Τον είχε φτάσει στα όρια του . Πως μπορούσε να είναι τόσο αφελής ενώ ήξερε τι είχε συμβεί ; Ενώ ο κίνδυνος παραμόνευε . Είχε μόλις χάσει την μ μια σημαντική γυναίκα στην ζωή του και δεν είχε κανέναν σκοπό να χάσει και την άλλη . Μπορεί να αντιδρούσε υπερβολικά όμως είχε χάσει κάθε έλεγχο . Η άρια τον βοηθούσε να παραμένει ψύχραιμος και να αντιμετωπίζει λογικά κάθε κατάσταση και ανησυχία του ,όμως εκείνη δεν ήταν πλέον εδώ , και ο παλιός εαυτός του αναδύονταν στην επιφάνεια . Εάν έπρεπε να φερθεί τόσο σκληρά στην ίδια του την κόρη για να της βάλει μυαλό θα το έκανε . Πως μπορούσε να είναι τόσο αφελής για να τρέξει πίσω από έναν άγνωστο άντρα ;
Έκανε νεύμα στους άντρες του που στεκόταν λίγα μέτρα πιο μακρυά .
«Οδηγήστε την στο δωμάτιο της και σιγουρευτείτε πως δεν θα βγει έξω . Θα έρθω σε λίγο .»
Η Σελινα σα να όλος παρατηρητής ένιωσε δυο αντρικά χέρια να την πιάνουν από τους αγκώνες και να την οδηγούν σαν φυλακισμένη μέσα στο ίδιο της το σπίτι , μέχρι που την κλείδωσαν στο δωμάτιο της . Κομματιασμένη ψυχικά κάθισε κουλουριασμένη στο κρεβάτι της , ξεσπώντας για χιλιοστή φορά σε κλάμματα .

«Γιατί της φέρεσαι έτσι ; Δεν βλέπεις πως πονάει από τον χαμό της μητέρας της ; Δνε ήξερε πως να αντιδράσει και έφυγε ...»
«Μα κοιτάζεις την δουλειά σου Γκρεγκορι ! Δεν είναι δίκη σου κόρη αλά δίκη μου και εγώ γνωρίζω ποιο είναι το σωστό .»
Η άντρας τον κοίταξε απογοητευμένος . Βαθειά μέσα του ήλπιζε να μην κρύψει τον πόνο του γυρίζοντας στον παλιό καλό εαυτό του , όμως είχε διαψευστεί .
«Το καλό που σου θέλω να συνέλθεις γρήγορα ... αλλιώς σε βλέπω να χάνεις την κόρη σου για πάντα . Μην περιμένεις να σταθώ στο πλευρό σου ενώ ξέρω πως έχεις άδικο που της φέρεσαι έτσι .» Του είπε πριν φύγει από δίπλα του .
Ο Έντουαρτ πέρασε αγανακτισμένος τα δάχτυλα του ανάμεσα από τα μαλλιά του . Η απώλεια της αγαπημένης του τον είχε διαλύσει . Και σύντομα θα οδηγούσε άθελα του και την κόρη του σε μια πρωτόγνωρη καταστροφή , κάτι που δεν θα ήξερε εάν θα μπορούσε να αποτρέψει .