Femme fatale 2:the return

Τον εχω ξεχασει ... νομιζω

4 χρόνια μετά . Au fleur Γαλλία
«Σελινα !... Σελινα ξυπνά γαμωτο ! Ξυπνά .» Η κοπέλα πετάχτηκε όρθια , ανασαίνοντας βαριά . Ο ιδρώτας που είχε λούσει το κορμί της έκανε το δέρμα της να αστράφτει στο της του φεγγαριού . Ήταν από τους πιο βαριούς χειμώνες που είχε περάσει η Γαλλία από την στιγμή που είχε μετακομίσει εδώ . Τα πάντα έξω είχαν καλυφθεί από πυκνό χιόνι , μερικοί νόμιζαν πως η θάλασσα θα πάγωνε και αυτή με τόσο πολικές θερμοκρασίες .
Εκείνη δεν την ένοιαζε το κρύο . Είχε χαθεί μέσα του εδώ και πολύ καιρό . Τα πάντα μέσα της είχαν παγώσει , οπως και ο χρόνος , πίσω σε εκείνη την ημέρα που την στοιχειώνε .
Ένιωσε δυο ζεστά χέρια να τυλίγονται γύρω της , να την ηρεμούν ενώ προσπαθούσε να συνέλθει ακόμη . Μισούσε αυτούς τους εφιάλτες . Και όσο περισσότερο τους μισούσε εκείνη , τόσο περισσότερο την στοιχιωναν .
«Είσαι καλά ;»
Άνοιξε τα μάτια της . Το ανήσυχο πρόσωπο του Καρλ αντίκρυσε το δικό της . Ένας αναστεναγμός ανακούφισης βγήκε από το στόμα του .
«Ναι καρλ ... μην ανησυχείς όλα καλά .»
«Δεν φαίνεσαι καλά Λινά .»  Έτσι την φώναζε τα τελευταία χρόνια . Το προτιμούσε , δεν της θύμιζε τίποτα άλλο από το παρελθόν , και αυτό ήθελε να κάνει . Να ξεχάσει τα πάντα . Μόνο που ήταν αδύνατον . Σημάδια στο κορμί της και στο μυαλό της δνε θα την άφηναν να προχωρήσει ποτέ .
Το χειρότερο ήταν πως δεν μπορούσε να νιώσει μίσος . Πσο και εάν προσπαθσηε δεν κατάφερε να τον μισήσει , μόνο αν τον απομακρύνει από την καρδιά της για το δικό της καλό . Ή έτσι νόμιζε .
Δεν είχε πει σε κανέναν ποιος ήταν αυτος που της τα προκάλεσε όλα αυτά . Σε κανέναν εκτός από τον καρλ , τον οποίο και ανάγκασε να της υποσχεθεί πως θα κρατήσει την σιωπή του , και πως δεν θα κάνει καμία κίνηση εναντίων του . Δνε ήθελε να τον βρει μπροστά της . Με κανέναν τρόπο και ποτέ ξανά .
Το μόνο που την έτρωγε ήταν γιατί την έσωσε , γιατί την γύρισε πίσω στους γονείς της ενώ εκείνος της προκάλεσε τόσο πόνο , την έκανε να νιώσει σκουπίδι . Ερωτήματα στα οποία ήξερε πως δνε θα έπαιρνε ποτέ της απάντηση . Εκείνος ήταν πολύ μακρυά , και εκείνη δεν θα τον έβλεπε ποτέ ξανά .
Έσκυψε το κεφάλι της . Φυσικά και δνε ήταν καλά . Μπορεί να προσποιούνταν σε όλους πως είχε συνέλθει , όμως ο καρλ ήξερε πως ήταν πραγματικά . Ήταν ο μόνος που ήταν τόσο δίπλα της μετά από όσα έγιναν ο μόνος που άφηνε να την πλησιάσει . Ο μόνος που ήξερε το μυστικό της .
«Καρλ ...»
«Εάν δεν θες να μιλήσεις είναι εντάξει καρδιά μου ..»
«Δεν ... δεν είναι αυτό . Απλώς είναι δύσκολο .»
«Το ξέρω μικρή ... όμως πέρασες τόσα , στάθηκε ξανά στα πόδια σου . Τώρα σπουδάζεις και παράλληλα έχεις αναλάβει τα ινια μιας αυτοκρατορίας . Είσαι τόσο δυνατή Σελινα .»
«Δεν είχα άλλη επιλογή .... με συγχωρείς που σε ξύπνησα πάλι .» Έσκυψε θλιμμένη το κεφάλι της . Ένιωθε άσχημα που οι εφιάλτες της τον άφηναν ξάγρυπνο. Μπορούσε να δει την κούραση στα μάτια του κάθε πρωί , και όμως εκείνος επέμενε να κοιμάται μαζί της . Είχε αποφασίσει να τον παντρευτεί λόγους μόλις μήνες μετά από την άφιξη της στην Γαλλία .
Ήξερε πως ήταν η κατάλληλη επιλογή . Ο καρλ την αγαπούσε , και δεν  την πίεσε ποτέ για να ανταποκριθει στα συναισθήματα της . Του είχε ξεκαθαρίσει πως δεν μπορούσε να του δώσει τίποτα παραπάνω απ ο την παρουσία της δίπλα του , και εκείνος είχε δεχθεί αμέσως . Ήθελε να σταθεί δίπλα της , ακόμη και εάν δεν κέρδιζε ποτέ την καρδιά της . Και η Σελινα δεν μπορούσε να μην αισθάνεται τυχερή που τον είχε δίπλα της .
Το χέρι του έπιασε απαλά το μάγουλο της γυρίζοντας το κεφάλι της προς το μέρος του , έτσι ώστε να μπορεί να την βλέπει .
«Μην το ξαναπείς αυτό.... είμαι εδώ για εσένα ... στο είπα από την στιγμή που μου ανακοίνωσες πως είσαι έγκυος ..»
Η Σελινα χαμογέλασε θλιμμένα . Ένα δάκρυ τόλμησε να κυλίσει από τα μάτια της και ο καρλ το σκούπισε αμέσως .
«Είπαμε δεν θέλω να σε ξαναδώ να κλαις ...ακόμη και εάν είσαι πολύ όμορφη όταν το κανεις .»
Η κοπέλα ενευσε καταφατικά .
« δεν θα πάω στη σχολή σήμερα ... θέλω να μείνω λίγο μόνη .»
«Δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσω μόνη σου σήμερα Λινα .»
«Καρλ...»
«Όχι ! Όχι σήμερα που περνάει ένας χρόνος από τότε που χάσαμε την μικρή ...εάν ..»
«Θα είναι εντάξει καρλ ...»
«Ξέρω πως δεν θα είναι Σελινα ... ένα χρόνο τώρα κατηγορείς μόνο τον εαυτό σου ..»
«Ήταν δικό μου φταίξιμο καρλ ... δεν μπορούσα να την προστατέψω ... έπρεπε να το κάνω ... εάν πρόσεχα στην εγκυμοσύνη δεν θα γεννιόνταν με αυτή την ασθένεια ... θα ήταν κοντά μας τώρα ..»
«Μην το ξαναπείς αυτό Σελινα ! Τι μπορούσες να κανεις ;! Σε βίαζαν , εκείνοι οι άντρες σε χτυπούσαν! Παραλίγο να πέθαινες ! Τι άλλο μπορούσες να κανεις ;»
«Έπρεπε να αντισταθώ ... να...»
«Μην κατηγορείς τον εαυτό σου μικρή .. μην το κανεις αυτό . Αυτος σου το έκανε όλο αυτό ... αυτος φταίει ..»
«Καρλ σε παρακαλώ ...»
«Σταματά να τον δικαιολογείς πλέον Σελινα ! Σε διέλυσε , έχει στραγγίξει την ζωή από πάνω σου ! Είσαι σαν νεκρή τόσα χρόνια σε βλέπω να ζεις σαν ρομποτ . Μόνο για την μικρή έσκασες κανένα χαμόγελο .»
«Καρλ ...»
«Όχι Σελινα αρκετά σε βλέπω να χαντακώνεσαι έτσι ! Να κατηγορείς συνεχώς τον εαυτό σου ! Δεν φταις εσυ που αυτος ο μαλακας σκότωσε το ίδιο του το παιδί .»
«Δεν ήξερε ...»
«Και αυτό είναι δικαιολογία τώρα Σελινα ;! Συνήλθε επιτέλους !  Ξερεις τι σπυ έκανε ! Μπορει να μην ζουσες τωρα γαμωτο !Δεν αξίζει να τον αγαπάς !»
«Καρλ αρκετά γαμωτο αρκετά σταματά !» Το ύφος του μαλάκωσε απότομα καθως άκουσε την σπασμένη φωνή της . Το κορμί της έτρεμε ξανά .
«Σελινα ... Συ...συγνώμη δεν ήθελα να στα θυμώσω συγνώμη .» Πήγε να την αγκαλιάσει όμως εκείνη τραβήχθηκε από κοντά του .
«Λινα...»
«Δεν έχεις άδικο πουθενά καρλ ... εγώ έχω το πρόβλημα . Καλύτερα να κατέβω κάτω .»
«Λινα μην μείνεις μόνη σου σήμερα ... δεν θέλω να κανεις καμία τρέλα γαμωτο .» Σηκώθηκε όρθιος πλησιάζοντας την . Τα χέρια του έπιασαν τα δικά της , τα δάχτυλα του ψηλάφισαν τα σημάδια σοτυς καρπούς της .
«Δνε θέλω να σε δω να το ξανακάνεις αυτό ...»
«Έπρεπε να με είχε αφήσει να πεθάνω τότε .... ήθελα να πεθάνω καρλ ...μετά ήρθε η μικρή και είχα την ελπίδα πως ο θεός μου έδωσε μια ακόμη ευκαιρία .... και τώρα πάλι δεν υπάρχει κανένα νόημα .»
«Φυσικά και υπάρχει μικρή ... άφησε με να σε βοηθήσω , μπορείς να γίνεις ξανά χαρούμενη .»
«Σε ευχαριστώ που είσαι εδώ καρλ ...»
ο άντρας χαμογέλασε και άφησε ένα απαλό φιλί στα χείλη της.
«Και εγώ σε ευχαριστώ Σελινα που μου δίνεις την ευκαιρία να σε πλησιάσω .»
Δεν του απάντησε απλώς χαμογέλασε όσο πιο πολύ μπορούσε και απόλαυσε την αγκαλιά του .
«Έλα πήγαινε να ντυθείς και θα πάμε μαζί στο νεκροταφείο .»
«Δνε έχεις δουλειές;»
«Μπορούν να περιμένουν . Δεν εσένα αφήνω .»
«Σε ευχαριστώ .» Έκανε να φύγει από κοντά του όμως εκείνος την κράτησε ξανά .
«Τον σκέφτεσαι ακόμη ;»
Η ερώτηση του την έπιασε απροετοίμαστη . Δεν ήξερε τι να του απαντήσει . Πως μπορούσε να τον ξεχάσει ;
«Οχι .»
«Είσαι σίγουρη ;»
«Ναι ... τον έχω ξεχάσει .» Του είπε με όση σιγουριά μπορούσε και έφυγε για να ντυθεί .
«Τουλάχιστον έτσι νομίζω» μουρμούρισε στον εαυτό της , βέβαιη πως δεν θα τον έβλεπε ξανά και θα μπορούσε να διαγράψει τα όσα νιώθει .
Η ζωή όμως παίζει πολύ άσχημα παιχνίδια .