Femme fatale 2:the return

Δεν σε μισω ... απλως ποναω και για εσενα

Είχαν περάσει δυο εβδομάδες . Δυο εβδομάδες που ζούσε το απόλυτο μαρτύριο . Ο Νίκολας είχε βρει κάθε δυνατό τρόπο για να την κάνει να νιώθει ένα σκουπίδι , για να την αναγκάζει να χάνει κάθε φορά λίγη από της συνείδηση που της είχε απομείνει .
Πλέον με το ζόρι κατάφερνε να σταθεί όρθια όποτε την διέταζε να το κάνει . Δεν θυμόταν ήταν τελευταία φορά που έφαγε κάτι , όσο και να το αρνούνταν μια φορά την εβδομάδα κάποιος την ανάγκαζε να καταπιεί μικρές ποσό στητές από κάποιο φαγητό . Τους μισούσε όλους , συχαινοταν το άγγιγμα τους . Όμως εκείνον ποτέ .
Και αυτό ακριβώς ήταν που έκανε τον Νίκολας να τρελενεται και να χάνει κάθε λογική του μυαλού του . Δεν γίνεται να της έκανε τόσα και στο τελος κάθε μέρας εκείνη να του ψιθύριζε πως τον αγαπάει . Η άρρωστο . Σχεδόν τρελο . Οπως απριβως ήταν και η αγάπη . Και φαινόταν πως η μικρή τον αγαπούσε με όλη την σημασία της λέξης .
Είχε αρχίσει να μαλακώνει απέναντι της χωρίς να τον αντιλαμβάνεται και ο ιδιος . Πλέον οι σκέψεις του έτρεχαν σε εκείνην , όμως όχι για να της προκαλέσει πόνο , αλλά για να την προστατέψει . Και όμως κάθε μέρα της φερόταν όλο και πιο σκληρά , περιμένοντας ποτέ θα έσπαγε επιτέλους .
Έπρεπε να της το παραδεχθεί πως ήταν πολύ πιο δυνατή από ότι ο ιδιος περίμενε . Καμία δεν είδε αντέξει τόσο . Και η Σελινα φαινόταν να έχει ακόμη ψυχικά αποθέματα . Αυτό που τον ενοχλούσε περισσότερο ήταν που οι άντρες του την άγγιζαν ακόμη και εάν τους το απαγόρευε . Το έβλεπε από τις κάμερες φυσικά όμως εκείνοι δνε έλεγαν να κρατήσουν τα χέρια τους μακρυά της , κάνοντας την να ουρλιάζει και να παρακαλάει να την αφήσουν να κοιμηθεί για λίγο . Η στέρηση του ύπνου ήταν μια από τις μεθόδους που ακολουθούσε . Βοηθούσε τα θύματα του να σπάσουν πιο εύκολα . Όμως δνε άντεχε άλλο να την αφήνει στα χέρια τους .
Σήμερα είχε ενημερωθεί πως το δωμάτιο στο σπίτι ήταν έτοιμο . Μια μικρογραφία του ότι είχε σχεδιάσει εδώ πάνω . Θα την έκανε να λυγίζει , μέχρι να την κάνει σκλάβα του με άλλους τρόπους .
Και για σήμερα είχε ετοιμάσει κάτι πολύ δυνατό για να δοκιμάσει την ηθική της . Πίστευε πως μεγαλωμένη σε μια οικογένεια μαφιόζων , θα ήταν τόσο αναίσθητη που θα κοιτούσε μόνο της δίκη της επιβίωση , όμως εκείνη με την κάθε ευκαιρία φρόντιζε να τον διαψεύδει . Είχε υποστεί ένα σωρό βασανιστήρια για να σώσει κοπέλες που δεν ήξερε καν , και πολύ πιθανόν να μην τις έβλεπε ποτέ ξανά στην ζωή της .
Σήκωσε το κινητό του πληκτρολογώντας τον αριθμό του Τομας .
«Τα έχεις όλα έτοιμα ;»
«Ναι ..»
«Το κορίτσι ;»
«Εδώ είναι όμως Νίκολας δνε είμαι καθόλου σύμφωνος με όλο αυτό ... ποτέ δεν παίρναμε παιδιά .»
«Δεν θα την κρατήσουμε για πάντα Τομας ... απλώς θέλω να κάνω την Σελινα να ζητήσει από μόνη της να έρθει σπίτι μου , να γίνει η προσωπική μου σκλάβα ... θέλω να σω την ταπείνωση της .»
«Αρκετά Νίκολας ! Τόσα τις έχεις κάνει αυτές τις μέρες , θα πεθάνει εάν συνεχίσει έτσι !»
«Τι εννοείς ;»
«Φυσικά και δνε θα σε ενημέρωναν , γιατί όλοι σε τρέμουν.»
«Μιλα Τομας ! Τώρα !»
« δεν τρώει .. με το ζόρι μια φορά τηβ εβδομάδα την αναγκάζουν να καταπιεί λίγη σούπα .. όμως δεν επιβιώνει έτσι ένας άνθρωπος ... και η έλλειψη ύπνου . Το έχεις παρακάνει .»
«Όσο θα μένει μαζί μου θα φροντίσω εγώ γι αυτά . Τώρα απλώς ετοίμασε τα πάντα . Πάω να την πάρω .»
Ξεφυσιξε τερματίζοντας την κλήση . Έριξε μαι γρήγορη μάτια στηβ οθόνη που έδειχνε το ταλαιπωρημένο κορμί της , κους ιασμένο σε μαι γωνία του στρώματος . Τα χέρια της ήταν δεμένα με χοντρές αλυσίδες . Τότε μόνο πρόσεξε ποσό πολύ είχε αδυνατήσει . Τα χέρια του αμέσως έπιαναν μπουνιές .
«Γιατί είσαι τόσο ξεροκέφαλη μικρή ..» μουρμούρισε πριν πάρει μαζί του μαι ηρεμιστική ένεση και βγει από το γραφείο του κατεβαίνοντας κάτω .
Χαιρέτησε με ένα απλό νεύμα τους άντρες που φυλούσαν το δωμάτιο της πριν ανοίξει την μεταλλικη πόρτα .

Μπορούσε να καουσει το βαρύ μέταλλο να σέρνεται στο τραχύ δάπεδο , ήξερα πως ήταν εκείνος . Μπορούσε να μυρίσει το άρωμα του , να αισθανθεί την αύρα του . Ήταν όλα τόσο γαμημενα γνώριμα σε εκείνη . Με το ζόρι κατάφερε να ανοίξει τα βλέφαρα της για να τον αντικρυσει .
«Καλημέρα μικρή .» Τον άκουσε να της λέει καιως χάιδευε τα μαλλιά της . Μερικές φορές απλώς της φερόταν τρυφερά , δίχως λόγος , ίσως για να την πονέσει περισσότερο αργότερα . Παιχνίδια του μυαλού ήταν όλα . Και η ίδια ένιωθε βα κρατιέται στην λογική με μια λεπτή κλωστή .
Το μέταλλο της βελόνας άστραψε στα μάτια της κάνοντας την να πλημμυρίσει με φόβο . Δεν είχε την αντοχή να ανταπεξέλθει σε κάτι άλλο για σήμερα . Έπρεπε να ξεκουραστεί λίγο , δεν είχε σκοπό βα του το κρύψει . Θα τον παρακαλούσε .
«Ο...όχι σήμερα ... σ...σε παρακαλώ .»
Ο Νίκολας χαμογέλασε αχνα . Λάτρευε να την έχει τόσο υπακοη κοντά του .
«Σσσς Σελινα .. όλα θα είναι καλά . Έχω κάτι πολύ ενδιαφέρον στο μυαλό μου σήμερα .»
«Σ...σε παρακαλώ ... π..πονάω .»
«Δνε θα σε χτυπήσω σήμερα Σελινα .. ούτε θα μπω μέσα σου ... σήμερα έξω να γνωρίσεις κάποιον και να πάρεις μαι πολύ σημαντική απόφαση . Μπορείς να το κανεις αυτό ;»
Η κοπέλα με κόπο έγνεψε καταφατικά .
«Καλό κορίτσι . Όμως πρέπει να σου κάνω την ένεση Σελινα.»
«Ο..όχι ... σε παρακαλώ ..»
«Σσσς θα είναι εντάξει ...»
της ψιθύρισε .
«Θέλω να σε ρωτήσω κάτι πρώτα μικρή ... δεν με μισείς ;»
«Σε αγαπώ ... τόσο ηλίθια ε ;» Του είπε κάπως πικρόχολα  , φοβουμενη πως θα τον εκνεύριζε και μετά θα την τοιμωρουσε .
«Η αγάπη είναι κακό συναίσθημα Σελινα .... πρέπει να το καταλάβεις τίγρη .»
«Με καταστρέφεις ...»
«Ναι ... ναι το κάνω .» Της είπε με κάποια δυσκολία , το χέρι του χάιδεψε ξανά τα μαλλιά της, και την χλωμή επιδερμίδα του πρόσωπου της , το μοναδικό σημείο που δεν είχε καλυφθεί με μελανιές και βαθειά γδαρσίματα .
«Γ...γιατί δεν με σκοτώνεις ;»
«Ο θάνατος είναι πολύ εύκολη λύση Σελινα ... παρά πολύ εύκολη για όσα έχω περάσει . Πρέπει να μάθεις να πονάς μικρή ... στο είχα ξαναπεί . Ο πόνος σε κάνει πιο δυνατή . Και μετά θα έρθει και ο θάνατος....»
«Γ...γιατί σκότωσες την μητέρα μου .»
«Αυτό ήταν λάθος ... δεν ήταν αυτή που έπρεπε να πεθάνει . Αλλά ο πατέρας σου .»
Είδε τα γκριζοπράσινα μάτια της , που πλέον είχαν χάσει κάθε λάμψη μέσα τους να βουρκώνουν στην θύμηση της .
Πήρε μια βαθειά ανάσα καιως σκούπισε τα δάκρυα της . Και έφερε την βελόνα στο μπράτσο της .
«Δεν σε μισώ Νίκολας ... απλώς πονάω για δον δικό μου και τον δικό σου πόνο μαζί . Αυτό είναι αγάπη . Να νιώθεις τον πόνο του άλλου ...» του ψιθύρισε καιως ένιωθε το υγρό να εισχωρεί στις φλέβες της .
Το είδε να την κοιτάζει μαγεμένος για μια στιγμή .
«Σε αγαπώ ...» του είπε ξανά και εκείνος την πήρε στην αγκαλιά του καιως έχανε τος αισθήσεις της .
«Και εγώ μικρή ... και πονάω για εσένα χωρίς να ξέρω τον λόγο .» Μουρμούρισε , ξέροντας πως μοβ οι εαυτός του θα τον άκουγε .

Και ναι βρήκα τον χρόνο. Α γράψω κεφάλαιο 😂 δοξάστε με παρακαλώ πολύ 😏