Κοιτούσε επίμονα μερικά χαρτιά που ήταν απλωμένα πάνω στο γραφείο του . Ήταν από τις ημέρες που το μυαλό του ταξίδευε άλλου , σε απαγορευμένα μονοπάτια . Σκέψεις που έπρεπε να αποκλείσει από το μυαλό του όμως του ήταν αδύνατον . Η μορφή της τον είχε στοιχειώσει τόσο έντονα όλα αυτά τα χρόνια . Δεν ήξερε πως ζούσε , ανέπνεε μακρυά της , ξέροντας πως εκείνη πιθανώς να έχει προχωρήσει τηβ ζωή της . Και γιατί να μην το έκανε ; Για ποιον λόγο να έμενε ερωτευμένη με έναν άντρα που την κατέστρεψε έτσι ; Ακόμη και εάν τεχνικά δεν ευθύνονταν για τα τελευταία γεγονότα , ξταν δικό του το φταίξιμο που η Σελινα βρισκόταν στο σπίτι του εκείνη την ημέρα . Εκείνος την κρατούσε με το ζόρι μακρυά από την οικογένεια της για να την πονέσει . Δεν είχε σημασία εάν το είχε μετανιώσει , ήξερε πως η Σελινα δεν θα τον αγαπούσε πια , όμως ήλπιζε να τον είχε συγχωρέσει .
Μπορεί βάζεις αλλάξει αρκετά τα τελευταία χρόνια , να αφήσει πίσω του το εμπόριο λευκής σάρκας και να επικεντρωθεί στην επίφοβο κι του νόμου , όμως το παρελθόν του δεν ήταν δυνατόν να διαγραφεί . Μέσα του αντιμάχονταν το μίσος και η αγάπη . Και τα δυο τόσο έντονα και ισχυρά συναισθήματα . Θα κατάφερνε να συγχωρέσει ποτέ τον πατέρα της ; Όχι , κάτι τέτοιο δεν του ήταν δυνατόν , ομως δεν μπορούσε να ζήσει και μακρυά από την Σελινα . Του ήταν εξίσου αδύνατον να μείνει μακρυά της για πάντα . Όσο και εάν το είχε προσπαθησει όλα αυτά τα χρόνια , ένιωθε μισος άνθρωπος . Λες και κάτι του έλειπε . Το χαμόγελο της του έλειπε , η δυναμικότητα της , η αγνή της καρδιά , όλα αυτά που είχαν καταφέρει να διώξουν το σκοτάδι από μέσα του , του έλειπαν με έναν πρωτόγνωρο τρόπο .
Είχε επικεντρωθεί στην δουλειά του για να μπορέσει να την ξεχάσει . Δεν ήθελε να ξέρει τίποτα για εκείνη , ποσό ευτυχισμένη είχε γίνει , που έμενε , εάν παντρεύτηκε . Δεν χρειαζόταν να γνωρίζει πως την είχε χάσει για πάντα . Ήταν καλύτερα για εκείνον να έχει μέσα του μια κρυφή ελπίδα , κάτι αμυδρό που θα τον κάνει να πιστέψει ότι μπορεί να την έχει δική του ξανά .
Η πόρτα χτύπησε κάνοντας το καν σηκώσει το βλέμμα του από τα χαρτιά που μάταια προσπαθούσε να καταλάβει .
«Πέρασε .» Η φωνή του ήταν ακόμη βαριά , αν και έδειχνε κουρασμένη και ταλαιπωρημένη .
Η γραμματέας του , μια γλυκιά κοπέλα γύρω στα 35 μπήκε μέσα χαμογελώντας του . Υπό άλλες συνθήκες ήξερε που θα κατέληγε , όμως όχι πλέον . Εξάλλου η Κλάρα ήταν εξαιρετική στην δουλειά της και πολύ ευγενική μαζί του , ανεχόταν κάθε ανόητο ξέσπασμα του . Την έβλεπε σαν την μεγαλύτερη του αδερφή που δεν είχε ποτέ . Είχε περάσει μερικά απογεύματα μιλώντας της για την Σελινα ... και εκείνη του έδινε πάντα την ίδια απάντηση . Πως πρέπει να κυνηγάει τον έρωτα γιατί ήταν κάτι μοναδικό που γίνεται μόλις μια φορά στην ζωή σου .
Εκείνος την αγνοούσε κάθε φορά , ξέροντας πως για εκείνον ο έρωτας μόνο πόνο μπορούσε να προκαλέσει στην αγαπημένη του . Προσπαθσηε να της εξηγήσει πως το έκανε για να είναι εκείνη ευτυχισμένη . Και τότε είχε πάρει την απάντηση που τον είχε σοκάρει , που φύτρωσε την ελπίδα της επανένωσης μέσα του .
«Εάν σας αγαπάει και εκείνη πραγματικά κύριε , δεν έχει σημασία τι έχει γίνει στο παρελθόν , ή ποσό πολύ την πληγώσατε , θα είναι για πάντα ερωτευμένη μαζί σας , και δνε θα σας μισήσει ποτέ .»
ВЫ ЧИТАЕТЕ
Femme fatale 2:the return
Любовные романы«Σε εμπιστεύτηκα . Σου έδωσα τα πάντα . Αψηφησα τους γονείς μου γι αυτό . Για να ειμαι μαζί σου . Πίστεψα σε εσένα , σε εμάς , σε αυτό που είχαμε . Γιατί μου το κανεις αυτο ;» Ο άντρας χαμογέλασε πλατιά . Ένα σατανικο χαμόγελο . Ποτέ άλλωτε δεν τον...
