Femme fatale 2:the return

Ταιριαζετε !

« μοιάζω με ντολμαδάκι!» Του είπε κατσπυφιασμενα καθώς εκείνος απομακρύνονταν επιτέλους από δίπλα της , έχοντας βάλει και το σκουφί της .
« μην παραπονιέσαι μικρή . Εξάλλου πιστεύω πως είσαι πολύ γλυκιά .»
«Δεν υπάρχει περίπτωση να βγω έτσι έξω ! Κοίταξε με ! Θα με πάρουν στο δούλεμα .»
« δεν υπάρχει περίπτωση να μην βγει έτσι έξω .... μην ξεχνάς πως είσαι ακόμη άρρωστη και έξω κάνει απίστευτο κρύο . Θες να χαιροτερεψεις ξανά ;»
«Δεν είσαι γονιός μου ξέρεις ! Βασικά δεν μου είσαι τίποτα δεν μπορείς να με ελέγξεις !»
Είπε χωρίς να υπολογίζει τα λόγια της και τον είδε να σφίγγεται . Το ήξερε πως τον εκνεύριζε . Απολάμβανε να έχει τον έλεγχο στα πάντα , κυριως τον έλεγχο πάνω της . Όμως εκείνη είχε αλλάξει πλέον . Δεν ήταν το ανόητο μικρό κορίτσι που θυμόταν . Και δεν ανεχόταν κανέναν να της λέει τι να κάνει .
« δεν θέλω να σε ελέγξω Σελινα ... απλώς σκέφτομαι το καλό σου .»
« έτσι οπως με έντυπες θα ίδρωσω και θα γίνω χειρότερα .»
« καλά καλά ... μπορείς να βγάλεις το κασκόλ και το σκουφί , το μπουφάν όμως μένει .»
«Καλαααα.» Του είπε αγανακτισμένη πριν αρχίσει να βγάζει τα μάλλινα αξεσουάρ και να τα αφήνει προσεκτικά πάνω στον καναπέ .
« και τώρα μικρή έλα ... το Παρίσι μας περιμένει .»
Της είπε ενθουσιασμένος πριν την τραβήξει πίσω του .
Πήραν τον δρόμο που οδηγούσε κατευθείαν στηβ Παναγία των παρισιων . Ο Νικόλας φαινόταν να γνωρίζει πραγματικά τα πάντα για την ιστορία της όλης , την πήγαινε στα πιο ξεχασμένα μέρη , που παραδόξως ήταν και τα πιο όμορφα .
« πως ξέρεις τόσα πολλά ;»
« ο θετός μου πατέρας ενδιαφέρονταν πολύ για την μόρφωση μου . Σπούδασα νομική εδώ στο Παρίσι . Πέρασα αρκετά χρόνια εδώ πέρα και κάνοντας μερικούς καλούς φίλους έμαθα τα πάντα , αυτά πιυ οι τουριστικοί οδηγοί παραλείπουν να συμπεριλάβουν γιατί δεν αρέσουν στο ευρύ κοινό .»
« είναι πανέμορφα .»
Ο Νίκολας γύρισε να την κοιτάξει χαμογελώντας . Η μύτη της και τα μάγουλα της είχαν κοκκινίσει ελαφρώς από το τσουχτερό κρύο . Τα χέρια της ήταν μονίμως χωμένα μέσα στις τσέπες του μπουφάν για να μην
«Ναι είναι ...» της απάντησε κοιτάζοντας τα μάτια της . Είχε καιρό να τα δει να λάμπουν από χαρά . Και χαιρόταν που αυτος ήταν εκείνος που το είχε καταφέρει .
« έλα έχουμε τόσα ακόμη να δούμε .» Την παρότρυνε και αφού πήραν μια ζέστη σοκολάτα στο χέρι συνέχισαν την βόλτα τους στον Σηκουάνα , πάνω στην γέφυρα της αγάπης . Η Σελινα κοιτούσε γύρω της τα ζευγαράκια μελαγχολικά . Όλα κλείδωναν με μικρές κλειδαριές την αγαπη τους πάνω στα σίδερα της γέφυρας . Αναστέναξε θλιμμένα καιως καθόταν σε ένα παγκάκι και ο Νίκολας είχε απομακρυνθεί ελάχιστα για να μιλήσει στο τηλέφωνο . Το βλέμμα της είχε καρφωθεί πάνω του μην θέλοντας να τον χάσει . Φοβόταν τόσο πολύ πως θα την άφηνε για ακόμη μια φορά .
Εσφυξε τα χέρια της γύρω από την χεστη σοκολάτα κλείνοντας σφιχτά τα μάτια της . Δεν ήταν σωστές οι σκέψεις που έκανε . Ήταν παντρεμένη . Και εκείνη έκανε τρελές , και βόλτες με κάποιον που την πλήγωσε όσο κανένας άλλος .
« τεριαζετε .» Ένας ηλικιωμένος γεράκος που καθόταν δίπλα της της μίλησε στα γαλλικά . Γύρισε να τον κοιτάξει χαμογελώντας ευγενικά .
« δεν είμαστε μαζί ...»
« εμένα γιατί μου φαίνεται πως εσυ θες να το αρνείσαι αυτό ;»
« Ει... είναι απλώς φίλος . Είμαι παντρεμένη .»
« ναι ; Και για ποιον λόγο είσαι σε ένα από τα πιο ρομαντικά μέρη της πόλης μαζί με έναν φίλο οπως λες και πχι με τον άντρα σου ;»
« εγώ ... δεν ... η αλήθεια είναι πως δεν έχω ιδέα .» Του απάντησε μπερδεμένη . Κοιτάζοντας το. Νίκολας ακόμη μια φορά.
«Μην φοβάσαι να ακούσεις την καρδιά σου κορίτσι μου . Εγώ απαγόρεψα στον εαυτό μου να το κάνει , και τώρα νιώθω το πιο μοναχικό άτομο συο κόσμο .»
« δεν ξέρω εάν αξίζει τον πόνο ...»
« είμαι σίγουρη πως όσο πόνο και εάν έχεις τραβήξει  η αγάπη σου τον έχει ήδη εξαφανίσει . Απλώς φοβάσαι να αφήσεις τον εαυτό σου ξανά.»
« μερικά πράγματα δεν είναι τόσο απλά πάντα ...»
« εάν το θες φυσικά και είναι κορίτσι μου . Άκουσε με . Μην αφήσεις την έλξη που υπάρχει ανάμεσα σας να χαθεί μετά θα χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο .
Ο Νίκολας τερμάτισε την κλίση του γυρίζοντας προ το μέρος της . Την είδε παραξενεμενος να μιλάει με τον ηλικιωμένο άντρα α πλησίασε προς εκεί .
Η Σελινα παρατηρώντας τον να έρχεται προς το μέρος τους σηκώθηκε από το παγκάκι χαμογελώντας ακόμη πλατιά .
« μην ξεχάσεις κορίτσι μου . Μια φορά σου έρχεται η ευκαιρία στην ζωή .»
« σας ευχαριστώ ...» του είπε διστακτικά. Ένιωσε το χέρι του Νίκολας να τυλίγεται γύρω από την μέση της και να της άφηνει μερικά φιλία στα μαλλιά .
« τι σου έλεγε ;» Την ρώτησε αφού είχαν πλέον απομακρυνθεί .
« ποιος ;»
« ωωω έλα τώρα μικρή σε είδα που μιλούσες με εκείνον τον γεράκο .» Τα μάγουλα της πήραν ένα ροδαλά χρωμα . Ντρεπόταν  και αυτό τον έκανε να γίνει πιο περίεργος .
« ωωω τίποτα σημαντικό , κάτι βλακείες .»
« ναι ; Τι βλακείες ; Θέλω να μάθω .»
« ωωω έλα τώρα Νίκολας μεγάλος άντρας είναι και δεν ξέρει τι λέει .» 
« θα μου πεις τι σου είπε;»
« πως είμαστε ωραίο ζευγάρι . Σου είπα ασήμαντες βλακείες .»
« δεν χρειάζεται να είναι βλακείες ..»
« Νίκολας σε παρακαλώ ... σπυ εξήγησα πως δεν γίνεται ...»
« ναι υπάρχει ο καρλ...»
« είναι υπέροχος άνθρωπος ...εάν τον γνώριζες θα τον συμπαθούσες  είμαι σίγουρη !»
« ναι σίγουρα θα τον συμπαθούσα αφού του εκανα πουρέ την μούρη .»
« Νίκολας !»
« καλά καλά μικρή . Έλα πάμε πίσω τώρα , το βράδυ θέλω να σε βγάλω .»
« είμαι πτώμα Νίκολας , μήπως να το αφήναμε για αύριο ;»
« όχι δεν θα πάμε κάπου που θα κουραστείς . Θα σου αρέσει στο υπόσχομαι .»
Δεν του μίλησε απλώς ενευσε καταφατικά .
Ξεκίνησαν να περπατάνε ο ένας δίπλα στον άλλον , με τα χέρια τους ασυναίσθητα ενωμένα . Δεν χρειαζόταν να μιλήσουν , τους αρκούσε η παρέα του ενός στον άλλον . Ήταν ότι χρειαζόταν .
Έφτασαν στο σπίτι την ώρα που το χιόνι άρχισε να πέφτει ξανά από τον ουρανό , καλύπτοντας τος οροφές των περισσότερων αυτοκινήτων . Ο Νίκολας άναψε την θέρμανση απευθείας ενώ η Σελινα κινήθηκε προς την κουζίνα μαγειρεύοντας κάτι απλό για να φάνε μέχρι το βράδυ .
Καθώς έκοβε το κρέας ένιωσε δυο χέρια να τυλίγονται γύρω της , και το πρόσωπο του Νίκολας να χώνεται στο λαιμο της . Τον άκουσε να εισπνέει δυνατά λες και ήθελε να τραβήξει όλο το άρωμα της για να το κρατήσει μέσα του .
Δεν μπόρεσε παρά μόνο να χαμογελάσει . Η κάψα άρχισε πάλι να κατακλύζει το κορμί της και άφησε το μαχαίρι κάτω , γυρίζοντας προς το μέρος του .
« Νίκολας ;»
« μην με αφήσεις μικρή σε παρακαλώ μην με αφήσεις να χαθώ ξανά στο σκοτάδι .»
« μην το κανεις πιο δύσκολο ...» του ψιθύρισε ξεψυχισμενα πάνω στα χείλη του . Μπορούσε να νιώσει την θερμοκρασία του . Τα πάντα μέσα της τρελενοταν δεν ήξερε τι να κάνει .
Τον κοίταξε στα μάτια δαγκώνοντας έντονα το κάτω χείλος της , μέχρι που δεν άντεξε άλλο και έσκυψε πρώτη για να τον φιλήσει , με όσο πάθος έκρυβε μέσα της τόσες μέρες .

Στην απέναντι πολυκατοικία ένας μαυροφορεμένος άντρας σήκωσε το τηλέφωνο που χτυπούσε σαν τρελο .
« αφεντικό;
Ναι την βρήκα .
Ναι είναι μαζί με εκείνον στο σπίτι του μάλλον δεν το έχω επιβεβαιώσει ακόμη .»
« το ήξερα . Έπρεπε να εμφανιστεί ξανά μπροστά μας και να χαλάσει τα πάντα . Όχι για πολύ όμως . Η Σελινα θα αναγκαστεί πολύ σύντομα να γυρίσει πίσω , δεν θα μπορέσει να αφήσει τον πατέρα της μόνο του ενώ είναι τραυματισμένος .» Απάντησε η βραχνή φωνή από την άλλη γραμμή πριν τερματίσει την κλήση .