Femme fatale 2:the return

Απλως καντο !

«Εδώ είμαστε .» Της είπε απαλά καθώς στάθμευε ελάχιστα μέτρα μακρυά από το σπίτι .
Το βλέμμα της σελινας όμως είχε καρφωθεί στο μαύρο αμάξι που ήταν ακριβώς απέξω από την είσοδο της άυλης . Πήρε μια κόφτη ανάσα και έσφιξε τα χέρια της .
« συμβαίνει κάτι μικρή ; Πιάνου είναι αυτό το αμάξι ;»
Η Σελινα πήρε μαι βαθειά ανάσα . Ήξερε πως αυτό θα γινόταν με τρεις μέρες απουσίας της . Και τώρα δνε θα μπορούσε να το αποφύγει .
« του πατέρα μου ...» είπε ξεπνοα δαγκώνοντας το κάτω χείλος της νευρικά .
Είδε τον Νίκολας δίπλα της να τσιτώνεται και να σφίγγει δο τιμόνι , όμως δεν είπε κουβέντα .
« και γιατί δεν χαίρεσαι ; Μοιάζεις μάλλον δυσαρεστημένη που είναι εδώ ...»
παρατήρησε μετά από μερικά λεπτά απόλυτης σιωπής .
« δεν ...εγώ και ο πατέρας μου δεν μιλάμε εδώ και 4 χρόνια ...» του απάντησε αμήχανα ξεφυσώντας έντονα .
το βλέμμα του Νίκολας στράφηκε πάνω της σοκαρισμένο .
«Γιατί ;»
«Μου είχε κρύψει τόσα πολλά , δεν μπορούσα να συνεχίσω να μιλάω μαζί του λες και δεν είχε συμβεί τίποτα . Είναι καλύτερα έτσι .»
« ο...ότι και να έχει συμβεί είναι πατέρας σου μικρή ... η μοναδική σου οικογένεια .»
« μια οικογένεια που τόσα χρόνια με φλωμοναι στο ψεμα ... ακόμη και εάν ήταν για την ασφάλεια μου , δεν μπορώ να το δεχθώ .»
« και τι κάνει εδώ τώρα ;»
« πρέπει να τον ενημέρωσε ο καρλ ... ότι έλειπα .»
« ναι είναι και αυτος ...» π τόνος της φωνής του ήταν νευρικός . Δεν μπορούσε να δεχθεί το γεγονός πως ένας άλλος άντρας ήταν πλέον στη ζωή της και ήταν τόσο κοντά της που μπορούσε να την αγγίζει , να την φιλάει , να την έχει στην αγκαλιά του και να της κάνει έρωτα . Λαι μόνο η σκέψη τον έκανε να τρελαίνεται από την ζήλεια του . Ναι ζήλευε σαν τρελός και δεν μπορούσε να το κρύψει με τίποτα .
« δεν θέλω να πάω μέσα ...»
« τότε μην πας .»
« τι ;»
« έλα μαζί μου ... θέλω να σου δείξω κάτι .»
« δεν ξέρω εάν είναι η καλύτερη ιδέα και κάνει και κρύο και ...»
« θα φροντίσω για να μην κρυώσεις καθόλου .»
Η κοπέλα έριξε μαι γρήγορη μάτια στο σπίτι της και έπειτα ξανά τον άντρα δίπλα της . Μια ακατανίκητη επιθυμία την πρόσταζε να πάει μαζί του . Ποσό της είχε λειψει να περνάει ανέμελα Τις μέρες μαζί του
. Μόνο εκείνος μπορούσε να την κάνει να ξεχάσει τα πάντα . Κάθε δυσάρεστη ανάμνηση .
« εντάξει ...»
το πρόσωπο του φωτιστικέ αμέσως καιως έβαζε ξανά μπρος στην μηχανή . Το αμάξι γλίστρισε στους παγωμένους δρόμους μέχρι που άρχισαν να απομακρύνονται από την πόλη . Ένα πυκνό δάσος απλώθηκε μπροστά τους , καλυμμένα έλατα από το λευκό χιόνι . Το θέαμα ήταν απλώς μαγευτικό .
« που πάμε ;»
« θα δεις μικρή .»
« ξέρεις πως μισώ τις εκπλήξεις .»
« αυτή θα σου αρέσει . Αισθάνεσαι καλά ; Μήπως ο πυρετός σου ανέβηκε ξανά ;»
« είμαι λίγο κουρασμένη είναι η αλήθεια , και κρυώνω λίγο .»
Το χέρι του έφυγε ελάχιστα από το τιμόνι για να πιάσει το μέτωπο της .
« είσαι λίγο ζέστη , θα ανάψω το καλοριφέρ . Εσυ προσπάθησε να κοιμηθείς λίγο . Έχουμε δρόμο μπροστά μας .»
Η Σελινα ενευσε απαλά και μαζεύτηκε στο κάθισμα σαν μικρή μπάλα . Τα μάτια της έκλεισαν σχεδόν αμέσως και ο Μορφέας την τύλιξε στην αγκαλιά του .
Σε όλη την διαδρομή δεν μπορούσε παραμονο να της ρίχνει κλέφτες ματιές . Ήταν τόσο γλυκιά καιως κοιμόταν είχε σταματήσει σε ένα φαρμακείο για να πάρει τα απαραίτητα και σκόπευε να της τα δώσει μόλις φτάνανε στον προορισμό τους .
Καθώς η μέρα έδινε την θέση της στην νύχτα μπαίνανε μέσα στη. Πόλη του Παρισιού που ήταν φωτισμένη από άκρη σε άκρη . Στάθμευσε το αμάξι σε έναν από τους δρόμους του 16ου διαμερίσματος πριν αποφασίσει να την ξυπνήσει .
Την σκουντηξε απαλά .
« Σελινα ;»
« μμμμμ;»
« πρέπει να ξυπνήσεις μικρή , φτάσαμε .»
« το κεφάλι μου είναι τόσο βαρύ ...» μουρμούρισε καθώς αναδεύτηκε στην θέση της . Την ακούμπησε ανήσυχος στο μέτωπο , βλέποντας πως ψηνόταν στον πυρετό .
«Γαμωτο .» Έβρισε σιγανά πριν βγει από το αμάξι παίρνοντας την στην αγκαλιά του . Μερικοί περαστικοί τον κοίταξαν περίεργα όμως δεν τους έδωσε πολύ σημασία . Ήξερε ποσό αδιάκριτοι μπορούσαν να γίνουν οι παριζιάνοι . Ήθελαν να μαθαίνουν τα πάντα για τις ζωές των άλλων , και να τος σχολιάζουν ακόμη και εάν δεν τους αφορούσαν .
Είχε μάθει να τους αγνοεί .
Άνοιξε με τα κλειδιά του την είσοδο μιας πολυκατοικίας και προσεκτικά ανέβασε την Σελινα στο διαμέρισμα του .
Την άφησε πάνω στο κρεβάτι σκεπάζοντας την.
« που είμαστε ;» Τον ρώτησε ξανά νυσταγμένη λαι αδύναμη .
« στο διαμέρισμα μου μικρή ... προσπάθησε να ξεκουραστείς θα τακτοποιήσω κάποια πράγματα και θα σου φέρω τα φάρμακα σου .»
« δεν θέλω φάρμακα .» Γκρίνιαξε σαν μικρό παιδί , κάνοντας τον να χαμογελάσει .
« μην κανεις σαν μωρό Σελινα, πρέπει να τα πάρεις .»
« μα δεν θέλωωωω .»
« καλά καλά , ξεκουράσου τώρα . Δεν θα αργήσω .» Την φίλησε απαλά στο μέτωπο πριν επιστρέψει στην κουζίνα . Ευτυχώς είχε ενημερώσει την οικονόμο του σπιτιού  έγκαιρα και είχε εξοπλίσει το ψυγείο με τα απαραίτητα . Έβγαλε έξω μερικά λαχανικά πριν τα βάλει σε μια μεγάλη κατσαρόλα για να αρχίσουν να βράζουν . Ήλπιζε πως η σούπα θα βοηθούσε με τον βήχα .
Έπειτα έβγαλε τα φάρμακα από τα κουτιά τους και γύρισε κοντά της . Τα μάγουλα της είχαν πάρει ένα φλογερό κόκκινο χρωμα από τον πυρετό κάνοντας την αξιολάτρευτη . Κάθισε δίπλα της στην άκρη του κρεβατιού ανοίγοντας το σιρόπι για το βήχα .
«Έλα Σελινα κάθισε λίγο πιο βολικά για να μπορέσω να σου δώσω το σιρόπι .»
« δεν είμαι μωρό Νίκολας , μπορώ να το πάρω και μόνη μου .» Του είπε απαλά πριν στηριχθεί στα χέρια της για να ανασηκώσει το κορμί της .
« το ξέρω πως μπορείς μικρή, απλώς θέλω να το κάνω εγώ .»
Η Σελινα του χαμογέλασε γλυκά ανοίγοντας το στόμα της για να πάρει το σιρόπι . Το παχύρευστο υγρό κύλισε στον λαιμο της .
« αυτό λογικά θα σε βοηθήσει με τον βήχα , ή έτσι μου είπε η γιατρός δεν ξέρω ...» έξυσε νευρικά το κεφάλι του έμπαιζε ανήσυχος . Κοίταξε δίπλα της τα αλλά δυο χάπια και τα πήρε στα χέρια της καταπίνοντας τα με λίγο νερό .
« Ει... Ει Ηρεμισε , δεν θέλω να μου πάθεις καμία κρίση άγχους .»
Του είπε γελώντας ελάχιστα και τον έκανε να την κοιτάξει .
« σου πάει να γελάς . Γίνεσαι τόσο όμορφη , σκέτη μαγεία .»
Η κοπέλα έσκυψε το κεφάλι της ντροπιασμεβη και νοσταλγική . Δεν ήξερε ποτέ ήταν η τελευταία φορά που είχε καταφέρει να χαμογελάσει αληθινά , σίγουρα είχαν περάσει αρκετά χρόνια .
« δεν θυμάμαι ποτέ είχα γελάσει ξανά . Μόνο εσυ το καταφέρνεις αυτό ξέρεις ...»
« ποιο μικρή ;»
« να με κανεις να ξεχνάω κάθε σκουτουρα , να μην πονάω . Πως γίνεται να μου προκαλείς και να μου παίρνεις τον πόνο την ίδια  στιγμή ;»
« μαμά και να μπορούσα να κρατήσω τον πόνο σου για πάντα μακρυά σου .»
Της είπε σιγανά και έκανε να σηκωθεί , όμως το χέρι της απλώθηκε κρατώντας τον καρπό του με όση δύναμη είχε . Ο Νίκολας γύρισε να την κοιτάξει απορημένος . Του έκανε νόημα να ξανακαθισει . Η καρδιά της χτυπούσε έντονα . Δεν ήξερε εάν ήταν ο πυρετός που την έκανε ευάλωτη ή στενή τους επαφή όμως τον χρειαζόταν δίπλα της , όσο οτιδήποτε άλλο .
« πρέπει να κοιτάξω την σούπα σου Σελινα .»
«Φίλησε με .» Του δήλωσε αποφασιστικά καθώς έπαιρνε μια κόφτη ανάσα .
Ο Νίκολας την κοίταξε σαν να μην μπορούσε να πιστέψει όσα του έλεγε . Ανοιγοκλεισε τα μάτια του μερικές φορές για να σιγουρευτεί πως δεν ονειρευόταν .
« είσαι σίγουρη μικρή δεν ...»
« ωωωω σκάσε και απλώς καντο .» Δεν την άφησε να το σκεφτεί περαιτέρω , έσκυψε προς το μέρος της δίνοντας της ένα απαλό μα παθιασμένο φιλί , κάνοντας την να παρασυρθεί σε απαγορευμένα μονοπάτια για ακόμη μια φορά .