Femme fatale 2:the return

Μασκες του παρελθοντος

«Ίδια σίγουρη πως θες να πάμε ;»
Η Σελινα πήρε μια βαθειά ανάσα . Δεν ήξερε έναν θα κατάφερνε να τα βγάλει πέρα , ακόμη και με τον καρλ στο πλευρό της . Όμως έπρεπε να το κάνει , τουλάχιστον τις όφειλε αυτό .
«Ναι ...ας πάμε .»
«Δεν χρειάζεται να το κανεις εάν δεν νιώθεις έτοιμη Λινα . Μπορώ να πάω εγώ , μόνος .»
«Όχι ... θα το κάνω ...και μετά πρέπει να περάσω από την συμμορία .»
«Καλύτερα να μην πας σήμερα μικρή . Κάθισε σπίτι και εγώ θα προσπαθήσω να Φρόσω νωρίς .»
«Δεν ...δεν γίνεται , υπάρχουν δουλειές που πρέπει να γίνουν και ...»
«Δεν κοιμήθηκες εχθές δεν θα την βγάλεις την ημέρα .»
«Είμαι καλά καρλ . Αλήθεια .»
«Τουλάχιστον άσε κάποιον από τους άντρες μου να έρθει μαζί σου .»
«Δεν κινδυνεύω ... όχι πως πλέον έχει σημασία δηλαδή .»
«Μην το ξαναπείς αυτό ! Δεν θα αφήσω να σου συμβεί τίποτα ! Με ακούς ;»
«Ώρες ώρες απορώ πως μένεις ακόμη δίπλα μου .»
«Είσαι η γυναίκα μου , σε αγαπώ Σελινα .. ακόμη και εάν ξέρω πως η καρδιά σου δεν θα μου ανήκει ποτέ .»
«Δεν υπάρχει καρδιά πλέον Καρλ .... φρόντισε εκείνος να την διαλύσει , μαζί με οτιδήποτε άλλο .»
Την παρατηρούσε σιωπηλός . Ένιωθε τον πόνο της , δεν ήταν το κορίτσι που είχα γνωρίσει πριν από 5 περίπου χρόνια στο σπίτι της στην Ιταλία . Η ζωή είχε τραβηχτεί από μέσα της , ζούσε απλώς για να λέει πως ζει . Ήλπιζε πως το να φύγουν μόνιμα για την Γαλλία θα της έκανε καλό , πως το παιδί θα την βοηθούσε , όμως όταν γεννήθηκε άρρωστο όλες του οι ελπίδες γκρεμίστηκαν . Ήξεραν πως δνε θα επιβίωνε πολύ . Οι γιατροί στην πιο αισιόδοξη εκδοχή τους δίναν στην μικρή 4 χρόνια . Όμως δεν ήταν μόνο εκείνη που είχε κινδυνέψει στα την γεννά . Τα τραύματα της σελινας θα Μπρουκς να να είχαν κοστίσει την ζωή και στην ίδια .
Ήταν δυνατή για την μικρή και προσπαθούσε να είναι δυνατή και για τα αλλά . Πριν από δυο χρόνια ο πατέρας της αποφάσισε να της παραχωρήσει την αρχηγεία , ήταν πλέον όλα δικά της . Όλη η δύναμη της Ιταλίας συσσωρευμένη στα χέρια της , και ο καρλ την θαύμαζε για το ποσό δίκαιη και τολμηρή ήταν . Διεύθυνε την συμμορία αντάξια των γονιών της , και παράλληλα σπούδαζε και ιατρική στην Γαλλία . τα πάντα για να καταφέρει να σταθεί στα πόδια της και να μην σκέφτεται . Γιατί όταν σκεφτόταν οι μνήμες φούντωναν μέσα της κα ο την τρελαιναν .
Ο καρλ την βοήθησε να βάλει το μπουφάν της και μαζί βγήκαν έξω από το σπίτι τους .
Άντρες υπήρχαν παντού , σε κάθε γωνία . Ήταν εντολή του πατέρα της . Φοβόταν πως οποίος και να την είχε απαγάγει θα χτυπούσε ξανά . Η Σελινα ήξερε πως δεν θα το έκανε . Την είχε αφήσει . Και αυτό ήταν για πάντα .
Οι παγωμένοι δρόμοι της πόλης ήταν σχεδόν άδειοι , πολλοί λίγοι κυκλοφορούσαν με τόσο τσουχτερό κρύο και το πυκνό χιόνι να φτάνει μέχρι τα γόνατα τους .
Ήταν και οι δυο σιωπηλοί , χαμένοι στις δικές τους σκέψεις . Ο καρλ περισσότερο ανησυχούσε για την δίκη της κατάσταση . Ήξερε πως όσο ψύχραιμη και ήρεμη εάν φαινόταν απ έξω , τόσο περισσότερο υπέφερε από μέσα . Όμως ποτέ δεν θα το αποκάλυπτε , ούτε καν σε εκείνον .
Φτάνοντας έξω από το νεκροταφείο κοντοστάθηκαν .
«Είσαι σίγουρη πως θες να πας μόνη σου; Σελινα δεν χρειάζεται να κρύβεις τα συναίσθηματα σου από εμένα .»
«Δεν ... δεν τα κρύβω , σε παρακαλώ καρλ χρειάζομαι λίγο χρόνο μόνη μου ..»
τον είδε να ξεφυσαει . Εκείνος περισσότερο από όλους ανησυχούσε για εκείνη . Μήπως έκανε καμία τρέλα , μήπως υπέκυπτε στα δυνατά της συναισθήματα για τον Νίκολας και γυρνούσε ξανά σε μια κόλαση πλασμένη για εκείνη . Γι αυτό και την πρόσεχε συνεχώς . Πουθενά δεν πήγαινε χωρίς να υπάρχει ένας άντρας του μαζί της . Και όταν μπορούσε την συνόδευε ο ιδιος . Ήταν ασφαλής κοντά του , έτσι ένιωθε τουλάχιστον . Μπορούσε να τον εμπιστευτεί , ίσως να ήταν και ο μόνος . Μετά από όσα έμαθε για το παρελθόν των γονιών της απομακρύνθηκε περισσότερο από τον πατέρα της . Ήξερε πως της τς έκρυβαν για να την προστατέψουν , όμως δεν ήξεραν πως έγινε ακριβώς το αντίθετο . Εάν ήξερε όσα είχαν προηγηθεί , θα ήταν πι ο προσεκτική , δεν θα έπεφτε στα σαγηνευτικά δυχτια του Νίκολας . Ίσως να ήταν και η μητέρα της ζωντανή .
«Καλά μικρή . Θα σε περιμένω εδώ ... μην αργήσεις σε παρακαλώ πολύ κάνει παγωνιά , θα κρυώσεις , ξέρεις πως ο οργανισμός σου είναι πιο ευαίσθητος πλέον .»
Η κοπέλα του χαμογέλασε πλατιά . Δεν ήξερε εάν άξιζε όλη αυτή την αγάπη που της έδινε απλόχερα και χωρίς αντάλλαγμα ο καρλ . Ένιωθε πως τον κορόιδευε ενώ ήξερε πως πάντα θα έμενε ερωτευμένη με τον Νίκολας .
«Δεν θα αργισω .» Τον διαβεβαίωσε πριν μπει μέσα τον ιερό χώρο. Προσπέρασε τους περισσότερους τάφους μέχρι να φτάσει σε έναν μοναδικό , κάτω από μια ξεραμένο πλέον αμυγδαλιά . Ο παγετώνας είχε καλύψει την πέτρινη πλάκα , όμως με το χέρι της απομάκρυνε το πυκνό χιόνι . Η φωτογραφία ενός 3χρονου κοριτσιού με κάστανα μαλλιά και γκρι μάτια έκανε την εμφάνιση της και αμέσως τα δάκρυα της άρχισαν να θολώνουν την όραση της .
«Συγνώμη μικρή μου ... συγνώμη που δεν μπόρεσα να σε προστατέψω τότε ... και ποτέ μετά ... προσπάθησα στα αλήθεια , πρέπει να με πιστέψεις πως το προσπάθησα . Δεν είχες καν την ευκαιρία να γνωρίσεις τον αληθινό σου πατέρα , ούτε εκείνος να σε δει ...όχι πως θα ήθελε ένα παιδί μαζί μου ποτέ ...»
ρούφηξε δυνατά την μύτη της σκουπίζοντας τα δάκρυα της ελάχιστα για να μπορεί να δυο μπροστά της .
«Ο...όμως μην τα ακούς εσυ αυτά . Εάν σε έβλεπε είμαι σίγουρη πως θα σε λάτρευε ... και ας μισούσε για πάντα εμένα , δνε θα σε άφηνε ... πρέπει να τον συγχωρέσεις τον μπαμπά καρδιά μου , να κανεις αυτό που εγώ δεν μπορώ . Δεν ήθελε να μας κάνει κακό ... το μίσος του φταίει ... άσχημα ο πράγμα το μίσος ... και εγώ όσο και να θέλω να το νιώσω δεν μπορώ ... γιατί η μαμά αγαπάει τον μπαμπάς σου μικρή ... ακόμη καο εάν εκείνος δεν θα το έκανε ποτέ του , εάν ακόμη με βασάνιζε μέχρι και σήμερα εγώ θα τον αγαπούσα . Όμως πρέπει να τον ξεχάσω ... εσυ μην το κανεις , θα κρατάς ζωντανή την ανάμνηση του και για τις δυο μας .» Ένας λυγμός ξέφυγε από τα χείλη της , τα γόνατα της λύγισαν κα ο έπεσε αδύναμη στο κρύο έδαφος . Ο καρλ βλέποντας την έτρεξε ανήσυχος κοντά της . Την αγκάλιασε αμέσως σφιχτά .
«Έλα ..ξέσπασε καρδιά μου , καντο .» Της ψιθύρισε και δεν άργησε να την ακούει να κλαίει με λυγμούς . Χάιδευε απαλά την πλάτη της για να την βοηθήσει να ηρεμίσει .
«Έλα Σελινα πάμε τώρα .. ναι ;» Της είπε γλυκά και την είδε να νευει αδύναμα . Ήξερε πως θα συνερχόταν σύντομα , και θα φορούσε πάλι το σκληρό της προσωπείο , όμως λάτρευε αυτή την αδύναμη στιγμή της , γιατί ήξερε πως η αγνή καρδιά της δεν είχε ούτε πεθάνει ούτε κρυφτεί για πάντα .., απλώς πονούσε .
Την τύλιξε καλύτερα με το δικ ότου μπουφάν για να μην κρυώνει καθώς πλέον άφηναν πίσω τους το νεκροταφείο .

Στήριξε την πλάτη του πίσω από τον κορμό της αμυγδαλιάς . Είχε ακούσει τς πάντα ... τόσα χρόνια την παρακολουθούσε κρυφά από τον φίλο του και έβλεπε την κόρη του να μεγαλώνει και μετά να πεθαίνει . Έβλεπε ακόμη τον ίδιο αν χάνεται , πχι στο σκοτάδι αλλά σε μια μόνιμη κατάθλιψη , άφησε τελείως το εμπόριο γυναικών , πούλησε τα πάντα και πλέον ασκούσε μόνο  νόμιμο επάγγελμα του . Όμως είχε κρατήσει τον ίδιο κοντά του .
Μπορεί ο Νίκολας  να αρνούνταν να την ψάξει , θελοντας να την κρατήσει ασφαλή όμως ο Τομας δνε έκανε πίσω και την εντόπισε σχεδόν αμέσως στην Γαλλία . Έπειτα ζήτησε από τον Νίκολας να τον στείλει για δουλειές εκεί , και έτσι την είχε συνέχεια από κοντά του . Όσο πιο στενά μπορούσε .
Και ήξερε πως πλέον ήταν καιρός να κανονίσει την συνάντηση αυτών των δυο ανθρώπων . Για να πέσουν οι μάσκες του παρελθόντος .