Femme fatale 2:the return

Απο εδω και περα ...

Κοίταξε στα μάτια τον Νίκολας προσπαθώντας να καταλάβει εάν ήταν εκείνος που είχε χτυπήσει . Η καρδιά της χτυπούσε τόσο γρήγορα που δεν ήξερε εάν είχε σταματήσει ή όχι . Ήταν σαν τα πάντα γύρω της είχαν σιωπήσει , λες και οι σφαίρες που συνέχιζαν να πέφτουν δεν είχαν σημασία . Έπρεπε να ξέρει εάν ήταν καλά . Η ίδια δεν ένιωθε πόνο , ούτε το αίμα της να ρέει από πάνω . Είχε πέσει πάνω του εκείνη έπρεπε να χτυπηθεί . Ήταν σίγουρη πως είχε ακούσει το όπλο να πυροδοτεί . Ή μήπως ήταν οκά στη φαντασία της ; Είχε σχεδόν νιώσει την σφαίρα να πλησιάζει . Ή μήπως έχανε το μυαλό της ; Ήταν νεκρή ; Γιατί ίσως δνε ένιωθε πόνο ; Όχι . Αυτό ήταν αδύνατον . Ανέπνεε . Δεν μπορούσε να ήταν έτσι ο θάνατος . Δεν το πίστευε αυτό .
Προσπάθησε να ανιχνεύσει κάτι στο βλέμμα του Νίκολας , οτιδήποτε άλλο εκτός από τρόμο και ανησυχία , από θυμό και μίσος . Ήθελε να ξέρει εάν εκείνος πονούσε ή εάν όλα αυτά τα είχε φανταστεί . Έκλεισε σφιχτά τα μάτια της . Τι στο καλό συνέβαινε ; Γιατί κάποιος δεν μιλούσε ; Ήθελε να τον ρωτήσει . Εάν ήταν καλά εάν είχε χτυπήσει κάπου . Όμως οι λέξεις έτρεμαν να βγουν από το στόμα της . Δείλιασαν να φύγουν στον αέρα . Το μυαλό της αρνούνταν να δεχθεί κάποια αση μη απάντηση . Δεν άντεχε τον πόνο , την απώλεια. Έπρεπε να φανεί δυνατή . Όμως εκείνη την στιγμή δεν ήθελε να το κάνει αυτό . Ένιωθε πως δεν μπορούσε .
« ν...Νίκολας;»
Κατάφερε να ξεστομίσει τελικά ενώ τα χέρια της επιτέλους άρχισαν να ψηλαφίζουνε το κορμί του , ψάχνοντας για κάποια πληγή , χωρίς όμως να καταφέρει να βρει μια .
« μι..μικρή ; Χτυπησες ;»
Τα λόγια του την έκαναν να παγώσει για ακόμη μια φορά . Εκείνος δεν είχε χτυπήσει . Ούτε εκείνη από όσο ένιωθε , όποτε ποιος είχε δεχθεί την σφαίρα ; Ήταν αδύνατον να τα είχε φανταστεί όλα ... το μυαλό της δεν μπορεί να έπαιζε τόσο άσχημα και επώδυνα παιχνίδια . Έμεινε να τον κοιτάζει με ένα κενό βλέμμα που τον έκανε να ανησυχήσει .
Τα χέρια του τρέμοντας έπιασαν το πρόσωπο της γυρίζοντας το βλέμμα της πάνω του . Τηβ ταρακούνησε ελαφρώς έτσι ώστε να την επαναφέρει στην πραγματικότητα .
« Σελινα μίλησε μου ! Σελινα ! Με ακούς;! Σελινα ! Που χτυπησες καρδιά μου ; Μίλησε μου ..»
« δεν ...»
« σσς πονάς ; Μην μιλας .. θα .. θα σε πάω μακρυά από εδώ ....»
« δεν πονάω πουθενά ... εσυ ;»
« δεν ... τι ; Δεν πονάς ;»
« ο...όχι ... δεν νομίζω πως χτύπησα ...»
« ούτε εγώ ... μπήκες μπροστά μου σαν ασπίδα ... νόμιζα πως ..»
« τότε ποιος; Ο καρλ έριξε με το όπλο ... το άκουσα Νίκολας τον είδα ! Δεν είμαι τρελή ...»
« σσσς μωρό μου , κανένας δεν είπε πως είσαι ... πρέπει να αστόχησε ...»
« και γιατί δεν ξανά ρίχνει ; Έχει όλο τον χρόνο.»
Ταυτόχρονα γύρισαν τα κεφάλια τους προς το μέρος από όπου ήρθε ο πυροβολισμός .
« όχι ...» η φωνή της ήταν σπασμένη ... το θέαμα την σόκαρε όσο καμία άλλη φορά , δεν μπορούσε να το ελέγξει . Το κορμί της άρχισε να τρέμει , οπως τότε πριν από τέσσερα χρόνια .
« Σελινα ...»
« όχι ! ΟΧΙ !» Ούρλιαξε ενώ γρήγορα σηκώθηκε όρθια για να τρέξει προς τα εκεί που έβλεπε . Δεν άκουγε κανέναν. Δεν την ενδιέφερε .
Με δύναμη έσπρωξε το άψυχο σώμα του καρλ για να φανερώσει αυτό που επιβεβαίωνε τους φόβους της . Ένας λυγμός ξέφυγε από το στόμα της και σύντομα δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια της .
Ο Γκρεγκορι στεκόταν χτυπημένος στην καρδιά από κάτω της , τα μάτια του με τα βίας ήταν ανοιχτά .
Κούνησε το κεφάλι της αρνούμενη να πιστέψει ότι συνέβαινε . Με τρεμάμενα χέρια άρχισε να πιέζει την πληγή για να σταματήσει την αιμορραγία .
« κρατήσου γκρεγκ . Δεν θα πεθάνεις ... θα έρθει βοήθεια τώρα ..κρατήσου ...»
« μ...μι..μικρή ..»
« σσσς μην μιλας .... κράτησε δυνάμεις .»
«Α...άκουσε με ...» η φωνή του ήταν τόσο αδύναμη που την έκανε να σπαράζει , ποτέ της δεν τον είχε δει έτσι , εύχονταν να μην χρειαστεί ποτέ να τον δει να αργοπεθαίνει , και μάλιστα για να σώσει εκείνη .
« ΜΗΝ ΜΙΛΑΣ ΓΑΜΩΤΟ ΧΑΝΕΙΣ ΠΕΡΙΣΣΤΕΡΟ ΑΙΜΑ !»
«Δεν θα τα καταφέρω Σελινα ...»
« μην ...μην το κες αυτό ... σε παρακαλώ μην το λες αυτό ... δεν μπορώ να σε χάσω γκρεγκ ... δεν μπορώ ... θα είμαι τόσο μόνη μετά ... ποιος ..»
« δεν είσαι μόνη .... ο Νίκολας σε αγαπάει μικρή μου ... του .... του έχω πει να σε προσέχει .»
« μην με αφήνεις ... γιατί γαμωτο έπρεπε να μπεις μπροστά ! Γιατί ;!»
« το... το χρωστούσα στην μητέρα σου .... ορκίστηκα ... πως ... θα σε προστατεύω ...»
« γιατί ...ΓΙΑΤΙ !!»
« ο ..ο καρλ ;»
« προφανώς τον χτυπησες ... Ει..είναι νεκρός ... μην πεθάνεις ... κρατήσου γκρεγκ σε παρακαλώ πολύ θα σε πάω στο νοσοκομείο ..»
« σσσς πριγκίπισσα .»
Χαμογέλασε μέσα από τα δάκρυα της . Χάιδεψε το χλωμό του πρόσωπο ενώ δεν έλεγε να σταματήσει να πιέζει την πληγή του . Τα χέρια της είχαν ποτιστεί πλέον με το αίμα του , οπως και τα ρούχα της , μα δεν τη ένοιαζε .
« έχεις χρόνια να με πεις έτσι ...»
« πάντα σου πήγαινε .... σου αξίζει η ζωή που δεν μπόρεσε να ζήσει η μητέρα σου μικρή .... μην ...τηβ σπαταλήσεις ...»
« σσς θα είσαι και εσυ εδώ να ..να την ζήσουμε μαζί σε παρακαλώ γκρεγκ ...»
« θέλω να κλείσω τα μάτια μου .....»
« όχι γκρεγκ ! Όχι ! Μείνε ξύπνιος μαζί μου ! Σε αγαπώ !»
« και... εγώ μικρή ... πάντα το εκανα ... να προσεχείς .» Της είπε αδύναμα πριν κλείσει τα βλέφαρα του . Τα χέρια του έπεσαν δίπλα στο σώμα του αδύναμα , δείχνοντας πως ήταν πλέον νεκρός .
« όχι! Ξυπνά γκρεγκ δεν είναι ώρα για αστεία ... σε παρακαλώ ...» του είπε κλαίγοντας ενώ τον αγκάλιασε σφιχτά . Δεν μπορούσε να χάσει και εκείνον , ήταν αδύνατον . Ένιωσε δυο γνώριμα χέρια να τυλίγονται στους ώμους της στοργικά .
« Σελινα .... πέθανε ...» 
« όχι Νίκολας ... όχι δεν πέθανε  πρέπει να τον πάμε στο νοσοκομείο πρέπει ..»
« σσσς Ηρεμισε ... Ηρεμισε ...» την έσφιξε στην αγκαλιά του αφηνοτας την να ξεσπάσει . Το κλαμμα της δυνάμωνε όσο τα δευτερόλεπτα κυλούσαν .
« όχι ... όχι δεν πέθανε σου λέω !»
«Σελινα πρόσεξε !»
Η φωνή του Τομας την έκανε να γυρίσει απότομα προς τα πίσω . Ο Νταβίντ στεκόταν λίγα μέτρα μακρυά της κρατώντας ένα όπλο που σημάδευε προς το μέρος τους . Ένιωσε την οργή να φουντώνει μέσα της . Δίχως δεύτερη σκέψη έπιασε το όπλο του Γκρεγκορι από το πάτωμα και σημαδεύοντας πυροβόλησε τον άντρα πετυχαίνοντας τον στο κεφάλι .
«Όλα τελείωσαν ...»
μουρμούρισε ο Νίκολας προσπαθώντας να την σηκώσει από το έδαφος .
« δεν μπορούμε να τον αφήσουμε εδώ Νίκολας ... π...πρέπει να πάει στο νοσοκομείο πρέπει να ...»
« δεν θα γυρίσει πίσω Σελινα ...»
« όχι .... ΛΕΣ ΨΕΜΜΑΤΑ !»
« μακάρι να σου έλεγα μικρή ... μακάρι ...»
« δεν τον αφήνω .. δεν ...»
ο Τομας πλησίασε προς το μέρος τους κοιτάζοντας σοβαρά τον Νίκολας .
« θα τον πάρω εγώ με τους άντρες . Εσυ πάρε την Σελινα μακρυά από εδώ ... πήγαινε την στο σπίτι σου. Θα είναι καλύτερα εκεί .»
Η άντρας κούνησε καταφατικά το κεφάλι του .
« έχεις δίκιο .... σίγουρα μπορείς να τα καταφέρεις εδώ ;»
« ναι ... μην ανησυχείς για εμένα .... φρόντισε την μικρή σε έχει ανάγκη τώρα ..»
« πρόσεξε .»
« πάντα προσέχω Νίκολας ...»
ο τελευταίος ενευσε καταφατικά πριν σηκώσει την Σελινα που έτρεμε ολόκληρη στα χέρια του πηγαίνοντας προς το πίσω μέρος της αποθήκης .
Την έβαλε να καθίσει προσεκτικά στη θέση του συνοδηγού φιλώντας την τρυφερά στο κεφάλι της . Σκούπισε μερικά από τα  δάκρυα που έτρεχαν στα κλειστά πλέον βλέφαρα της . Είχε χάσει τις αισθήσεις της . Ήταν λογικό από την όλη ένταση .
« στο υπόσχομαι πως από εδώ και πέρα όλα θα πάνε καλά μικρή ... θα το δεις ...»
ψιθύρισε πριν βάλει μπρος στην μηχανή .