Femme fatale 2:the return

Σε βρηκα

5 χρόνια μετά Μαλτα .
Ο αέρας έκανε τα μαλλιά της να ανεμίζουν ανέμελα . Οι απαλές αποχρώσεις του κόκκινου εμπιαζαν να γυαλίζουν κάτω από τον φωτεινό ήλιο .
Τα μάτια της λαμπυρίζαν δίνοντας της μια πρωτόγνωρη ομορφιά , κάνοντας την να μοιάζει με κάτι εξωτικό , μυθικό πέρα από αυτόν τον κόσμο .
Έκλεισε το βιβλίο της  αναστενάζοντας απαλά . Η μελαγχολία είχε πλημμυρίσει το πρόσωπο της αυτές τις μέρες . Δνε ήξερε γιατί μετά από τόσα χρόνια είχε ξαφνικά πεθημισει εκείνον . Γιατί ενώ είχε αποφασίσει να τον θάψει μια για πάντα , εκείνος κατάφερνε να ξεφυτρώνει παντού , στις σκέψεις και τα όνειρα της . Της ήταν αδύνατον να του ξεφύγει λέω και θα την κυνηγούσε για πάντα .
Η γαλάζια θάλασσα απλωνόταν απέραντη μπροστά της τηβ έκανε να ηρεμεί αλλά και να τον νοσταλγεί ταυτόχρονα . Τις ημέρες που είχε φουρτούνα σκεφτόταν την ταραγμένη και εύθραυστη ψυχή του , ενώ τις ημέρες με νηνεμία μπορούσε να δει στα νερά την πλευρά του εαυτού του που αποφάσιζε να δείξει μόνο σε εκείνη .
Κούνησε απογοητευμένη το κεφάλι της . Γιατί δεν μπορούσε επιτέλους να τον ξεχάσει ; Γιατί δεν μπορούσε να δεχθεί πως την είχε αφήσει , πως δεν την επέλεξε τότε ; Πως δεν γύρισε ποτέ σε εκείνο το δωμάτιο να παραδεχθεί τα συναισθήματα του ; Γιατί ήταν ένας δειλός που φοβόταν να ζήσει μαζί της . Του είχε δώσει μια επιλογή , και εκείνος διάλεξε τον λάθος  δρόμο για ακόμη μια φορά . Αφηνοτας την διαλυμένη και πονεμένη με την απουσία του . Κόντευε τα 28 και ακόμη δεν μπορούσε να φτιάξει την ζωή της μακρυά του . Ένιωθε πως θα τον πρόδιδε , θα πρόδιδε τον ίδιο της τον εαυτό εάν έπλαθε μια πλαστή ουτοπική ευτυχία κάπου που δνε ανήκε . Η καρδιά της ήταν δοσμένη σε εκείνον για πάντα , θα ήταν σκέτη κοροϊδία να προσπαθησει να το αρνηθεί .
Είχε δυο χρόνια που είχε εγκατασταθεί πλέον μόνιμα στην μαλτα , έχοντας αποσυρθεί από ότι είχε να κάνει σχέση με την συμμορία , αφοσιώθηκε στο επάγγελμα της ως γιατρός , και πλέον ήταν ογκολόγος σε ένα από τα μεγαλύτερα ερευνητικά νοσοκομεία της Μαλτας . Μακρυά από ότι την είχε βλάψει στο παρελθόν . Πίστευε πως είχε βρει την ηρεμία της , ήταν όμως πάντα μισή .
Έκανε πολύ καιρό να ξεπεράσει τον θάνατο του Γκρεγκορι , και ακόμη περισστερο να δεχθεί το γεγονός πως έπρεπε να μείνει μακρυά από τον πατέρα της για να μπορέσει να προχωρήσει . Όμως πλέον ήταν εδώ , μόνη αλλά ήρεμη , πλήρης αλλά με ένα μεγάλο κενό στην καρδιά της.
«Έλα βρε Σελινα ακόμη κάθεσαι  και χαζεύεις ; Υποτίθεται πως πρέπει να είμαστε στην γκαλερί σε μια ώρα  και εσυ είσαι ακόμη με τις πιτζάμες σου .»
Η κοπέλα γύρισε να κοιτάξει την Μαρτινα , την φίλη της με την οποία συγκατοικούσαν τα τελευταία χρόνια . Χαμογέλασε αυθόρμητα . Την είχε γνωρίσει εντελω τυχαία στο αεροπλάνο , ενώ προσπαθούσε να την ηρεμίσει από μια μίνι κρίση πανικού που είχε πάθει . Και από τότε έδεσαν σαν μαγνήτης . Αν και φαινόταν τελείως διαφορετικοί άνθρωποι , στην πραγματικότητα αυτό της έκανε να κολλήσουν , η Μαρτινα ήταν φωτογράφος , και φέτος έκανε την Τετάρτη συνεχόμενη έκθεση σε μια απ οτις πιο γνωστές γκαλερί της χώρας . Είχε γίνει πραγματικά ανάρπαστη , και η Σελινα χαιρόταν με τον υπέρμετρο ενθουσιασμό της .
« δεν χρειάζομαι καμία ιδαιτερη ετοιμασία , εξάλλου ξέρεις πως δεν μου αρέσουν πολύ αυτά . Κάτι απλό θα βάλω και θα έρθω .»
« δεν υπάρχει περίπτωση ! Δεν θα με κανεις ρεζίλι . Θα σε ετοιμάσω εγώ ! Λοιπόν σήκω δεν έχουμε καιρό !»
Της είπε καθώς την σήκωνε από την καρέκλα της σπροχνωτας την άγαρμπα μέσα στο σπίτι .