Femme fatale 2:the return

Σελινα

23 χρόνια αργότερα . Μιλανο . Βόρεια Ιταλία.
«Σελίνα;» Μια απαλή φωνή ακούγονταν μέσα στον ύπνο της . Δεν μπορούσε. Α καταλάβει εάν ήταν αληθινή ή εάν ανήκε στο όνειρο της . Είχε δει ένα πολύ περίεργο όνειρο .
Ήταν έξω από το σπίτι . Σε έναν σκοτεινό χώρο . Μόνη της . Τα ρούχα που φορούσε ήταν σκισμένα , το πρόσωπο της χτυπημένο . Θυμόταν βα μην μπορεί να κουνήσει το χέρι της . Λες και ήταν σπασμένο , διαλυμένο . Δεν μπορούσε να δει ξεκάθαρα τον χώρο γύρο της . Τα πάντα ήταν πολυ θολά μέσα στον ύπνο της . Ήξερε όμως πως καθόταν πάνω σε ένα μαλακό στρώμα . Ίσως ήταν πάνω σε ένα κρεβάτι . Πάλι δεν ήταν σίγουρη . Ξαφνικά η πόρτα του δωματίου άνοιγε απότομα . Βαριά βήματα ακούγονταν να την πλησιάζουν , μια ογκώδης φιγούρα στεκόταν λίγα μέτρα μακρυά της . Το πρόσωπο του δεν φαινόταν καθαρά . Όμως μπορούσε να διακρίνει την λάμψη στα μάτια του , και εάν σατανικό χαμόγελο . Η καρδιά της χτυπούσε γρήγορα , σε ξέφρενους ρυθμούς , ένιωθε να χάνει τον έλεγχο των αισθήσεων της . Δεν ήξερε τι της συνέβαινε. Όλα έμοιαζαν τόσο αληθινά .
Φώναξε το όνομα της . Μετά ξανά πιο ήρεμα και μετά πι ο αισθησιακά . Δεν ήξερε πως έπρεπε να αντιδράσει . Της φαινόταν πως θα τρελαθεί . Η φωνή του ήταν μέσα στο μυαλό της . Τόσο έντονα που σχεδόν δεν μπορούσε να ξεχωρίσει εάν ήταν όνειρο η πραγματικότητα .
Ήταν πράγματι ένα πολύ περίεργο , αλλωκοτο και ανατριχιαστικό όνειρο . Κάποιος θα το χαρακτήριζε και τρομαχτικό . Όμως εκείνη δεν φοβόταν εύκολα . Ή έτσι πίστευε μέχρι τότε . Δεν είχε αναγκαστεί να αισθανθεί τον φόβο . Κερικες φορες θεωρούσε πως ζουςε μεςα σε μια ροζ φούσκα που σύντομα θα έσκαγε μέσα στι πρόσωπο της προγειωνοτας την σε μια σκληρή πραγματικότητα για την οποία αμφέβαλε εάν θα ξταν έτοιμη . Ακόμη και εάν οι γονείς της προσπαθούσαν να την κρατάνε μακρυά από κάθε σκηνή έντασης , την είχαν εκπαιδεύσει για να αντιμετωπίσει τα χειρότερα . Εάν ποτέ βρισκόταν σε αςχημη θέση . Εκείνη φυσικά θεωρούσε πως κάτι τέτοιο θα ήταν πρακτικά αδύνατον να συμβεί , αφού με το ζόρι κατάφερνε να φύγει από το σπίτι εκτός εάν πρόκειται για δουλειά . Τότε μόνο ο ένιωθε για λίγο ελεύθερη ,ακόμη κι εάν γνώριζε με σιγουριά πως ο πατέρας της είχε δώσει εντολές στους άντρες του να την προστατεύσουν με κάθε κόστος . Έτσι εκείνοι πάντα πήγαιναν μπροστά της , για να είναι σίγουροι πως δεν ήταν πολύ επικίνδυνο .
Και μετά ξαναγύριζε στο σπίτι της , που έμοιαζε περισσότερο με φρούριο . Δεν μισούσε τηβ ζωή της , ούτε την υπρπροστατευτικοτητα των γονιών της . Μετά από όσα είχαν γίνει χρόνια πριν , όταν εκείνη ήταν ακόμη μωρό , δικαιολογούσε κάθε αντίδραση τους . Ήξερε πως ο κόσμος τους ήταν επικίνδυνος . Μόνη της είχε αρνηθεί να πάει σχολείο έξω . Παρακολουθούσε μαθήματα στο σπίτι από πολύ μικρή μέχρι και να τελειώσει . Και σταμάτησε εκεί . Ήξερε πως ήθελε να ακολουθήσει τα χνάρια των γονιών της , να αναλάβει αυτή τα ινια κάποια μέρα . Κι σε αυτή τη ζωή δεν χωρούσαν ούτε σπουδές ούτε φίλοι . Δνε παραπονέθηκε ποτέ . Ούτε ένιωσε μόνη . Οι γονείς της ήταν πάντα στο πλευρό της και όταν εκείνοι δεν μπορούσαν είχε τον Γκρεγκορι κοντά της . Είχε δεθεί από μικρό κοριτσάκι μαζί του . Εκείνος είχε αναλάβει την εκπαίδευση της , φρόντιζε να την καθοδηγεί για να κάνει μόνο το σωστό . Ήξερε πως θα την σταματούσε από κάθε ανοησία που θα τολμούσε να πράξει . Ο Γκρεγκορι ήταν σαν αδερφός για τον πατέρα της . Τον θυμόταν στο σπίτι τους από τότε που ήταν μικρό κοριτσάκι . Σχεδόν ποτέ δεν έφευγε , δεν είχε παντρευτεί , ούτε είχε παιδιά. Κάτι που είχε συμβεί στο παρελθόν τους είχε δέσει πολύ , και ο Γκρεγκορι είχε ορκιστεί να μείνει για πάντα στο πλευρό του πατέρα της . Αυτό ήταν το μόνο που γνώριζε. Δεν της μιλούσαν ποτέ για τα χρόνια πριν από την γέννηση της . Λες και δεν ήθελαν να υπάρχουν .
Ούτε αυτό την ενόχλησε ποτέ . Θαύμαζε τους γίνεις της . Ειδικά την μητέρα της . Όλα της τα παιδικά χρόνια πάλεψε για να γίνει σαν εκείνη . Μια αυτόνομη κοπέλα που δεν υστερούσε σε τίποτα από έναν άντρα . Πολλές φορές την άκουγε να της λέει πως είχε γίνει και καλύτερη της , κάνοντας την να χαμογελάει περήφανα . Και τον πατέρα της τον αγαπούσε . Ακόμη και εάν δεν ήταν τόσο δεμένη μαζί του , ήξερε πως μπορούσε να τρέξει κοντά του όταν ήταν στις μαύρες της . Εκείνος θα την αγκάλιαζε τρυφερά , αποκαλώντας την πριγκίπισσα και θα την άκουγε μέχρι βα του πει όλα της τα προβλήματα . Ήξερε πάντα να την συμβουλεύει σωστά . Λες και είχε μοναδικό ταλέντο σε αυτό .