Femme fatale 2:the return

Ποτισμενος με μισος

Μιλανο 14 χρόνια πριν .

«Σήκω ξανά !» Η τραχεία φωνή αντήχησε παντού στον άδειο χώρο .
Ο Νίκολας με δυσκολία κατάφερε να υπακούσει στις εντολές του και να σταθεί στα πόδια του . Σκούπισε βιαστικά το αίμα που είχε αρχίσει να τρέχει από την μύτη του . Τα πνευμονία του πονούσαν σε κάθε του απόπειρα να αναπνεύσει .
«Δεν ... δεν μπορώ άλλο σήμερα .» Ψέλλισε ξεψυχισμενα . Το μόνο που ακούγονταν στον χώρο ήταν βαριά του ανάσα , τα χέρια του καλυμμένα με αίμα και πληγές , οπως και τα υπόλοιπα μέρη του σώματος του . Είχε συνηθίσει τις καθημερινές του προπονήσεις , όμως κάθε φορά ο πόνος γινόταν χειρότερος . Ο τζιαν κάθε βράδυ που γευμάτιζαν μαζί του έλεγε ότι ο πόνος είναι καλός . Ότι σου δίνει κίνητρο για να συνεχίσεις , σου δίνει σκοπό ή σου θυμίζει διαρκώς τον σκοπό σου . Του έλεγε και πως ο ιδιος πριν φτάσει σε αυτό το επίπεδο είχε περάσει από πολύ πόνο . Είχε αγαπήσει και είχες προδοθεί οπως και ο Νίκολας .
Είχε περάσει ένας χρόνος από τότε που άρχισε να μένει μαζί του. Ένιωθε ευγνωμοσύνη για τον άντρα που του έδωσε την ζωή και δέχθηκε να τον αναθρέψει και ας μην ήταν δικός του γιος . Ήταν ο μόνος που ένιωθε πως μπορεί να εμπιστευτεί , ενώ ύψωνε ένα τοίχος γύρω από όλους τους υπόλοιπους , ένα τοίχος που αργότερα θα γινόταν τόσο απροσπέλαστο που θα εγκλώβισε την καρδιά του για πάντα στο σκοτάδι . Είχε χάσει πλέον κάθε ελπίδα του για το καλό στον κόσμο . Όσο και εάν πίστευε στην καλοσύνη των ανθρώπων παλιότερα , η ζωή του είχε δείξει πως πρέπει να νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του . Να κάνει τα πάντα για να επιβιώσει , να είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού , γιατί τα απλά πιόνια απλώς ποδοπατούνταν όποτε ο αρχηγός το αποφασίσει . Ο τζιαν τον είχε ρωτήσει εάν θα ήθελε μια ζωή να είναι πιόνι ή εάν ήθελε να φτάσει όσο πιο ψηλά γινόταν , πιο ψηλά από τον καθένα .
Δεν το σκέφτηκε περισσότερο από πέντε λεπτά , ίσως και λιγότερα . Είχε απαντήσει ναι , και από τότε ακολουθούσε πίστα κάθε συμβουλή του προστάτη του . Άρχισε μαθήματα για να περάσει στο πανεπιστήμιο όταν φτάσει στην κατάλληλη ηλικία και το πρωί εκπαιδευοταν σε πολεμικές τέχνες . Οι δάσκαλοι του ήταν σκληροί όμως θα τον έφταναν ψηλά , όταν κανένας δεν θα τον άγγιζε θα ένιωθε πλέον ασφαλής . Ακόμη τα βραδιά ξυπνούσε έντρομος ότι εκείνοι που προσπάθησαν να τον σκοτώσουν θα γυρνούσαν πίσω , ότι δνε θα κατάφερνε να υπερασπιστεί τον εαυτό του ότι θα έβλεπε εκείνη και θα ξεχνούσε κάθε μίσος που είχε μέσα του . Πάντα μαλάκωσε μπροστά της για να μην την τρομάζει . Ήταν τόσο εύθραυστη . Ένιωθε την ανάγκη να της τα δώσει όλα , και εκείνη τα πήρε και τον διέλυσε , τον πρόδωσε με τον χειρότερο τρόπο . Προφανώς κάθε θυλικο ήταν έτσι . Ο τζιαν του είχε πει πως πρέπει να τις προσέχει τις γυναίκες . Είναι τόσο πανούργες σαν μάγισσες , που σε ξεζουμίζουν και μετά σε αφήνουν να ψάχνεις την χαμένη σου περιφανεια .
Και έτσι το μίσος του για το άλλο φύλο άρχισε να γεννιέται και να μεγαλώνει μέσα του , μέχρι που τώρα έναν χρόνο αργότερα δεν ήθελε να δει γυναίκα μπροστά του  και να μην επιτεθεί πάνω της .
«Δεν είσαι καθόλου συγκεντρωμένος σήμερα μικρέ !»
«Δεν ... δεν καραφερα να κοιμηθώ καλά .»
«Πόσος με ενδιαφέρει ! Εάν είσαι έτσι οι αντίπαλοι σου θα σε ισοπεδώσουν . Μάθε να ελέγχεις τον εαυτό σου ! Να τον Πειθαρχείς για να μπορείς μετά να ελέγξεις στρατιές ολόκληρες . Η αυτοκριτική και η αυτοσυγκράτηση είναι το κλειδί .»
«Το ξέρω ... μου το έχεις πει τόσες φορές .» Απάντησε εκνευρισμένα προσπαθώντας να ρυθμίσει την αναπνοή του . Είχε βαρεθεί να τα ακούει όλα αυτά . Δεν έβρισκε καμία ουσία στο να μάθει να ελέγχει το πόνο του , το μίσος που ξεχυκιζε από μέσα του ;

Το μυαλό του έτρεξε στην συζήτηση που είχε με τον τζιαν λίγου μήνες πριν . Ήταν από τις ελάχιστες φορές που τον έβλεπε ο τόσο σοβαρό . Ήξερε από την αρχή πως αυτή η κουβέντα θα πλήγωνε κάποιον απ όρους δυο και δνε είχε άδικο . Μόνο που δεν περίμενε πως ο ιδιος θα έβγαινε πληγωμένος , για ακόμη μια φορά .
Τον είχε καλέσει στο γράφειο του αργά το βράδυ , συνήθως ώρα που έπρεπε να κοιμάται . Ο Νίκολας παραξενεμενος δεν έφερε καμία αντίδραση και βρέθηκε να χτυπάει την βαριά ξύλινη πόρτα που ήταν ακριβώς δίπλα από το δικο του δωμάτιο .
«Περάστε .» Η βαριά φωνή του τζιαν τον ανατρίχιασε ακόμη , όμως δεν έχασε καιρό και πέρασε μέσα .»
«Με ζητήσατε ;»
«Ναι Νίκολας πέρασε μέσα... και είπαμε να με φωνάζεις στον ενικό . Εμείς οι δυο είμαστε καλοί φίλοι .»
«Ναι έχετε ...δηλαδή έχεις δίκιο .» Είπε το αγόρι διστακτικά . Δεν είχε ακόμη συνηθίσει την καλοσύνη του τζιαν απέναντι του . Και ας είχαν περάσει 4 μήνες από τότε που ξύπνησε σε ένα από τα δωμάτια αυτού του σπιτιού .
«Καλύτερα έτσι . Κάθισε .»
Με το χέρι του τον προέτρεψε να καθίσει σε μια από τις πολυθρόνες μπροστά από το γραφείο του και το αγόρι έσπευσε να καθίσει φοβούμενο πως θα τοιμωρηθει  εάν δεν υπάκουγε .
«Τι θέλεις να μου πεις ;»
«Νομίζω πως αξίζει να ξέρεις όλη την αλήθεια  πλέον Νίκολας. Δεν θέλω να χτίζουμε μια σχέση μέσα στα ψέματα . Το ψέμα δεν είναι καλό .»
«Τι ...τι εννοείς ;»
«Πως πέθανε ο πατέρας σου και ο αδερφός σου Νίκολας ;»
Η καρδιά του μικρού αγοριού σφίχτηκε . Είχε σχεδόν ξεχάσει τους δικούς του , την αληθινή του οικογένεια , ήταν μια πληγή που δεν ήθελε να σκαλίζει , και όμως τώρα είχε έρθει στην επιφάνεια . Για ακόμη μαι φορά και πονούσε το ίδιο με την πρώτη .
« τους σκότωσαν ...αυτοί που πήραν και εμένα υποθέτω .» Απάντησε ξύνοντας νευρικά το κεφάλι του . Η αλήθεια ήταν πως δεν είχε ιδέα ποια ήταν η μοίρα τους , εάν πράγματι εκείνοι που τον κρατούσαν τόσα χρόνια είχαν σκοτώσει τον πατέρα του ή όχι .
«Και εάν σου έλεγα πως δεν είναι έτσι ;»
«Τι ;»
«Ο πατέρας σου και ο φέρεις σου πέθαναν αλλιώς . Άλλος είναι αυτος που τους σκότωσε .»
«Γιατί ; Τι του είχε φταίξει .»
«Αυτος ανήκει στην μαφία αγόρι μου . Δεν υπάρχει λόγος να σκοτώσεις κάποιον μέσα σε αυτά τα κυκλώματα .»
«Μα ο αδερφός μου δνε εκανα τίποτα .»
«Ήθελε να τους σταματήσει να καλέσει την αστυνομία και να τους χώσει όλους μέσα ... και αυτό σήμαινε πω έπρεπε να βγει από την μέση .»
«Μα ... αυτό είναι άθλιο πως μπόρεσαν !»
«Έτσι είναι η ζωή Νίκολας . Δνε χαρίζεται σε κανέναν . Εάν είσαι ο αδύναμος κρίκος τότε θα πεθάνεις .»
«Θέλω να ξέρω ποιος είναι .»
«Και γιατί να βασανίζεις το μυαλουδάκι σου μικρό μου ;»
«Γιατί θέλω να τον σκοτώσω ! Είπες πως θα με κανεις ανίκητο . Θέλω να είναι αυτός ο πρώτος από τα θύματα μου .»
«Δνε χρειάζεται να τον σκοτώσεις για να πάρεις την εκδίκηση σου .»
«Μα πως αλλιώς ;»
«Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να διαλύσεις κάποιον , και μερικές φορές είναι χειρότεροι από τον θάνατο . Μείνε δίπλα μου και θα σου δείξω τα πάντα . Θα τα κάνουμε μαζί όλα .»
«Θα το κάνω !» Δήλωσε αποφασιστικά νιώθοντας το πρωτόγνωρο συναίσθημα του μίσους να κατακλύζει κάθε σημείο του κορμιού του σαν ασθένεια .