Femme fatale 2:the return

Ονειρο ... εφιαλτικης νυκτος

Άνοιξε κουρασμένη τα μάτια της . Ήταν ακόμη πιο δύσκολο να το καταφέρει . Κάθε μέρα γινόταν και πιο δύσκολο , και πλέον δεν ήξερε εάν ήθελε να συνεχίσει να το κάνει . Δεν έβλεπε κάποιο νόημα στο να συνεχίσει να υπομένει όλα αυτά . Κι όμως κάθε φορά που τον έβλεπε , ακόμη και τώρα μετά από όλα αυτά , η καρδιά της χτυπούσε έντονα , λες και θα έβγαινε από την θέση της . Ήταν τρελο . Η δικη της τρέλα που τηβ κρατούσε παραδόξως στη ζωή αντί να την οδηγήσει στην λύτρωση του θανατου . Ήλπιζε πως μια μέρα όλα αυτά θα τελείωναν . Ας τηβ σκότωνε αυτος , δεν την ένοιαζε να πεθάνει από τα χέρια του , μόνο να μην την άφηνε στα χέρια κάποιου άλλοι . Αυτό ήταν που φοβόταν περισσότερο από όλα τα αλλά και εκείνος έχοντας καταλάβει την ανησυχία της , φρόντιζε να της υπενθυμίζει κάθε μέρα που θα κατέληγε στο μέλλον . Θυμάται τον εαυτό της να ουρλιάζει κλείνοντας τα αυτιά της στο άκουσμα των λέξεων . Το μισούσε όλο αυτό . Πραγματικά το έκανε και την ίδια στιγμή δεν είχε την δύναμη να το σταματήσει . Σαν χαζο κορίτσι καθόταν και τον παρακαλούσε , του μιλούσε ήρεμα προσπαθώντας να ξεθάψει το καλό απ ο μέσα του . Δεν είχε καν προσπαθησει να υπερσπιστει τον εαυτό της μετά από εκείνη την νύχτα .
Η πόρτα έκανε έναν έντονο ήχο πριν ανοίξει , κάνοντας την να πεταχτεί από την θέση της . Είχε έρθει ξανά , πάλι αυτή την ημέρα . Ή τουλάχιστον νόμιζε πως είχε περάσει μέρα . Δεν ήξερε . Εκεί μέσα είδε χάσει κάθε συναίσθηση του χρόνου . Δνε γνώριζε εάν ήταν μέρα ή νύχτα , εάν ο καιρός ήταν καλός ή όχι . Είχε παψει να προσπαθεί να μετρήσει τον χρόνο που κυλούσε . Απλώς έκανε τα πράγματα χειρότερα . Καλύτερα να μην σκεφτόταν τίποτα . Ας επικεντρώνονταν στον πόνο σε όλο το κορμί της . Έτσι θα μπορούσε να θυμάται τα λάθη της , μικρά βήματα απερισκεψίας που την οδήγησαν σε αυτή της την θέση . Αυτος έφταιγε. Από την πρώτη γαμημενη νερά ήξερε ότι έπρεπε να είχε μείνει μακρυά του και όμως δεν το έκανε . Όσο και εάν το προσπάθησε , και πραγματικά πάλεψε για να κρατηθεί σε απόσταση από εκείνον , τόσο περισσότερο μιλούσε πάνω του . Ήταν σαν αρρώστια , μια άσχημη μορφή πανούκλας που θα την συνόδευε για την υπόλοιπη ζωή της . Εύχονταν να ήταν σύντομη .

Η μεταλλική πόρτα τελικά άνοιξε αργά , σχεδόν βασανιστικα , τρίζοντας . Αυτος ο ήχος τρυπούσε τα αυτιά της . Ήξερε πως κάθε φορά που τον άκουγε είχε έρθει η ώρα για ένα ακόμη από τα βασανιστήρια της . Ήθελε να ουρλιαξει όμως δεν της είχε μείνει δύναμη ούτε γι αυτό . Έκλεισε ξανά τα βλέφαρα της , για ελάχιστα δευτερόλεπτα π τον μπορέσει να νιώσει την ανάσα του πάνω στο πρόσωπο της . Το επικίνδυνα μεθυστικό του άρωμα εισχώρησε στα ρουθούνια της κάνοντας την να ζαλιστεί .
Κάτι άστραψε μέσα στο απόλυτο σκοτάδι . Το αναγνώρισε αμέσως . Ήταν ακόμη μια ένεση ηρεμιστικού . Της τη έκανε κάθε φορά που δεν ήθελε να δει που θα την πήγαινε . Το κορμί της άρχισε ασυναίσθητα να τρέμει νιώθοντας τι θα ερχόταν . Δνε ήθελε βα πάει πουθενά μαζί του , όχι ξανά . Δεν το άντεχε, απλώς δεν μπορούσε να ξανασυμβεί . Ένιωθε κάθε ίχνος δύναμης να την εγκαταλείπει . Σε λίγο θα γινόταν ακόμη μια κούκλα στα χέρια του , δίχως βούληση ή δύναμη να του αρνηθεί το οτιδήποτε . Δεν ήταν σίγουρη , ίσως να έκανε και λάθος μέσα στην ζάλη της , όμως μπορούσε να διακρίνει το χαμόγελο του μέσα στο σκοτάδι . Πάντα χαμογελούσε , και αυτό την εκνεύριζε . Την εκνεύριζε να νιώθει πως εκείνος ευχαριστιόταν τον πόνο της . Ήθελε να κάνει κάτι , θύμωνε με τον αδύναμο εαυτό της , ετοιμαζόταν βα επιτεθεί , να διεκδικήσει την ελευθερία της , και αμέσως μετά το μετανιωνε και στο τελος δεν έκανε τίποτα . Άκουγε τα βήματα του , καθώς την πλησίαζε όλο και περισσότερο .
«Θα περάσουμε πολύ όμορφα μαζί σήμερα μικρή .» Της είπε ειρωνικά καθώς γέλασε . Και μοβ όταν ο για του τηβ έκαναν να σιχαίνεται τον εαυτό της και να θέλει να πεθάνει εκείνη την στιγμή .
«Σκότωσε με ...» κατάφερε να ψιθυρίσει ήταν όμως σίγουρη πως εκείνος την είδε καουσει πεντακάθαρα .
Πάλι αυτό το ανατριχιαστικό γέλιο .
«Όχι .. όχι Σελινα ... ο θάνατος είναι πολύ εύκολος , πολύ ανοδυνος πραγματικά . Δεν μπορώ να σε αφήσω έτσι . Δεν μπορείς να λυτρωθείς έτσι ! Δεν τους αξίζει ! Θα διαλυθείς ! Θα πονέσεις τόσο που δεν θα σε νοιάζει εάν είσαι ζωντανή ή νεκρή , απλώς θα πονάς ; Αιώνια , για πάντα . Δνε θα σε σκοτώσω Σελινα .» Την ψιθύρισε στο αυτί της . Ένας λυγμός δραπέτευσε από τα χείλη της , το κορμί της έτρεμε πάλι . Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί ήθελε να της τα κάνει όλα αυτά ; Γιατί την κορόιδεψε ; Γιατί όλο αυτό το θέατρο;
«Σε αγαπώ ..» του είπε απλώς χωρίς να διαμαρτυρηθεί για τίποτα άλλο . Τι νόημα είχε να του πει ότι δεν άντεχε άλλο ; Ότι πονούσε την καρδιά της πολύ πειρσσοτερο από το κορμί της , ότι την είχε ήδη διαλύσει ; Εκείνος όπλα σ θα το ευχαριστιόταν περισσότερο . Και δεν το ήθελε αυτό . Δεν ήθελε να του δώσει την χαρά του πόνου της
«Και εγώ μικρή ... και εγώ ..» τον άκουσε να ψελλίζει . Έπιασε το χέρι της με δύναμη και σύντομα ένιωσε την συρριγκα να εισέρχεται στο δέρμα της κ Άι υγρό να ρέει μέσα στις φλέβες της . Τα πάντα γύρω της άρχισαν να μοιάζουν θολά , λίγο πριν χάσει τις αισθήσεις της τον ένιωσε να τηβ σηκώνει στην αγκαλιά του .

Πετάχτηκε όρθια ανασαίνοντας βαριά . Το όνειρο ήταν πιο έντονο από κάθε άλλη φορά , σχεδόν μπορούσε να νιώσει όσα έβλεπε . Πέρασε τα χέρια της πάνω ά Ότο πρόσωπο ο της προσπαθώντας να συνέλθει . Τίποτα . Το οξυγόνο στο δωμάτιο δεν της έφτανε . Πνιγόταν . Έπρεπε να βγει έξω . Δίχως να το σκεφτεί περισσότερο σηκώθηκε από το κρεβάτι της πετώντας στο πάτωμα τα σκεπάσματα . Άνοιξε βιαστικά την πόρτα και κατέβηκε κάτω ,
Δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει που πήγαινε , ήταν τρομαγμένη, ναι έτσι μπορούσε να περιγράψει αυτό που ένιωθε . Τρόμος .
Το σώματι έπεσε πάνω στο σώμα κάποιου άλλου . Δεν άντεξε ούρλιαξε και έσπευσε βα απομακρυνθεί , για βα διακόψει την επαφή . Δυο χέρια τηβ έπιασαν απαλά από τους ώμους για να την ηρεμήσουν . Ξαφνικά ένιωσε ασφάλεια . Σταμάτησε να ουρλιάζει . Άνοιξε τα μάτια της .
Ο Γκρέγκορι στεκόταν απέναντι της τρομαγμένος , και τέρμα ανήσυχος .
«Σελινα ;» Δεν του απάντησε , ήταν ακόμη σε σοκ .
Τηβ ταρακούνησε ελαφρώς για να την επαναφέρει στην πραγματικότητα.
«Σελινα! Με ακούς ;! Σελινα ! Συνήλθε .»
«Γκ.. Γκρεγκορι ;»
«Σσς .. Ηρεμισε .. εγώ είμαι .»
Η κοπέλα έπεσε στην αγκαλιά του δίχως δεύτερη σκέψη .
«Σελινα τρεμεις ... μπορείς βα μου πεις τι συμβαίνει ; Αλλιώς θα πρέπει να ξυπνήσω τους γονείς σου .»
«Όχι ! Όχι  μην .. μην το κανεις σε παρακαλώ .»
«Τότε μιλησε μου μικρή .»
«Το..το όνειρο ...»
«Τι είδες ξανά ;»
«Ναι όμως δνε καταλαβαίνεις Γκρεγκορι ! Ήταν τόσο ζωντανό , πιο ζωντανό από ποτέ άλλωτε .»
«Ένα όνειρο ήταν Σελινα ... δεν θα ξανασυμβεί .»
Η Σελινα όμως δεν τον άκουγε , γιατί είχε μόλις αναγνωρίσει τον άνθρωπο που έβλεπε σαν τον βασανιστή της στα όνειρα της . Και δεν μπορούσε να το πιστέψει .

Το ξέρω πως είπα ότι θα ανέβαζα την Τρίτη όμως τελικά γύρισα απόψε πίσω και το είχα έτοιμο και μου αρέσει αρκετά οπως βγήκε όποτε δεν μπορούσα να περιμένω άλλο 😂
Όμως δεν ξέρω εάν θα καταφέρνω να ανεβάζω κάθε μέρα από εδώ και πέρα , μπαίνω σε μια φάση που θα καθορίσει το μέλλον μου και είναι πολύ σημαντική για εμένα όποτε θέλω να είμαι ξεκούραστη και να μην πιέζομαι για κεφαλαία . Γιατί έτσι μπορεί ν μη ν βγαίνουν και ωραία κάτι που δεν μου αρέσει
Θα βάζω τα δυνατά μου να ανεβάζω κάθε μέρα όμως μπορεί μερικές φορές να μην συμβαίνει αυτό 😔
Θα σας ενημερώνω όποτε είναι βέβαια όποτε μην ανησυχείτε 😘😘
Ελπίζω να απολαύσετε το κεφάλαιο όσο και εγώ ❤️