Femme fatale 2:the return

Σε χρειαζομαι .

Καθόταν σκεπτική στο δωμάτιο της , χωρίς να ξέρει πως να αντιμετωπίσει όσα συνέβησαν μέσα στη νύχτα . Έριξε μια βιαστική μάτια έξω από το παράθυρο της . Ο ήλιος σύντομα θα άρχιζε να ανεβαίνει , το πρωί θα ερχόταν και τότε θα έπρεπε να αντιμετωπίσει και τους δυο τους . Το πως ήταν αυτό που θα την βασάνιζε . Το πρόβλημα του Νταβίντ είχε επιστρέψει , λες και δεν της έφτανε η αλαζονεία και ο εγωισμός του Νίκολας . Τουλάχιστον ήξερε πως εκείνος δεν θα την πλήγωνε με τετοιο τρόπο που ήθελε να το κάνει ο Νταβίντ . Ή έτσι νόμιζε τουλάχιστον . Μακάρι να ήξερε τότε ποσό λάθος έκανε . Μετά θα ήταν πολύ αργά και για τους δυο τους .
Άκουσε κλειδιά στην πόρτα και έπειτα από λίγα δευτερόλεπτα η φωνή του Γκρεγκορι έφτασε στα αυτιά της . Παραξενεύτηκε που δεν  ακολούθησαν οι φωνές των γονιών της όμως αποφάσισε να σηκωθεί και να κατέβει να τους χαιρετήσει η ίδια . Ακόμη περπατούσε με δυσκολία όμως ήταν σίγουρη πως σε λίγες μέρες θα ήταν οπως πριν . Είχε τραυματιστεί αρκετές φορές κατά την διάρκεια της εκπαίδευσης της . Ίσως παραπάνω από ότι θα έπρεπε . Ο Γκρεγκορι πάντα της έλεγε πως είχε εύθραυστα κόκκαλα . Και η ίδια δεν μπορούσε να διαφωνήσει μαζί του . Πρέπει να είχε σπάσει τα περισσότερα οστά στο σώμα της κάποια στιγμή της ζωής της .
Έπιασε τα μαλλιά της μια ψιλή αλογοουρά πριν αρχίσει να κατεβαίνει τις σκάλες χαρούμενη . Αυτό που λάτρευε από παιδί , μέχρι τώρα που ήταν 18 ήταν να ακούει από τους γονείς της πως είχαν πάει στην αποστολή . Ρουφούσε σαν σφουγγάρι την παραμικρή λεπτομέρεια . Ήξερε πως πάντα κέρδιζε κάτι από αυτό . Μια καινούργια τακτική για την οποία δεν είχε μιλήσει κανένας πριν , ένας τρόπος αποπλάνησης , το οτιδήποτε που θα μπορούσε να φανεί και στην ίδια χρησιμο.
Ωστόσο το πρόσωπο της σκοτείνιασε τον είδε τον Γκρεγκορι γεμάτο αίματα και συννεφιασμένο . Τα βήματα της έγιναν πιο αργά , πλέον δεν ανυπομονούσε να φτάσει κάτω . Έριξε μια βιαστική μάτια γύρω της . Οι γονείς της δεν ήταν πουθενά , δεν άκουγε αλλά βήματα εκτός από τα δικά της . Η καρδιά της άρχισε να χτυπάει γρήγορα . Ένα άσχημο συναίσθημα την κατέκλυσε .
«Γκρεγκορι ;» Ψιθύρισε καθώς έφτανε κοντά του . Εκείνος είχε σκυμμένο το κεφάλι του, όταν όμως την άκουσε το σήκωσε λυπημένος .
«Μικρή ..» της είπε απλά πριν την χώσει στην αγκαλιά του . Εκείνη την ανταπέδωσε παραξενεμενη . Και ίσως φοβισμένη την ίδια στιγμή . Δεν ήξερε γιατί συμπεριφέρονταν έτσι .
«Γιατί κανεις έτσι ; Που είναι οι γονείς μου δεν γυρίσατε μαζί ;»
Τον ένιωσε να τσιτώνετε με τα λόγια της . Το άσχημο συναίσθημα της μόλις είχε γίνει χειρότερο . Με απαλές κινήσεις την απομάκρυνε από κοντά του χαϊδεύοντας στοργικά τα μαλλιά της . Το βλέμμα του έμοιαζε θολωμένο , λες και έκλαιγε πριν από λίγο . Η Σελινα ένιωθε την ανάσα της να κόβεται . Σίγουρα κάτι κακό θα είχε συμβεί . Ο Γκρεγκορι δεν έκλαιγε ποτέ του . Ήταν σίγουρη πως δεν τον είχε δει να το κάνει τόσα χρόνια , κάποια στιγμή πίστευε πως δεν μπορούσε να το κάνει καν .
Τον είδε να παίρνει μια βαθειά ανάσα , σαν να προετοίμαζε τον εαυτό του για κάτι . Εκείνη απλώς περίμενε να ακούσει , να λυθούν οι απορείες της .
«Καλύτερα να καθίσεις μικρή .»
«Το στο καλό συμβαίνει Γκρεγκορι ;! Μίλησε μου επιτέλους !»
«Υπήρξε μια επιπλοκή στην αποστολή ..»
«Τι... τι εννοείς ; Τι ειδους επιπλοκή ; Οι γονείς μου έπρεπε να μείνουν πίσω για να τελειώσουν κάτι ;»
«Ο...όχι ακριβώς . Άφησε με να σου εξηγήσω .»
Η κοπέλα ενευσε καταφατικά . Ωστόσο συνέχισε να παίζει νευρικά με τα δάχτυλα των χεριών της . Όσο περνούσε η ώρα ήταν όλο και πιο σίγουρη πως κάτι είχε πάει στραβά .
« υπήρχε ένας άπειρος στην ομάδα , δεν κάλυψε καλά την δουλειά που έπρεπε να κάνει , χτύπησε ο συναγερμός και μας περικύκλωσαν απευθείας .»
«Χάσαμε αρκετούς ;»
«10 ...» συνέχισε να της λέει με σκυμμένο κεφάλι . Δεν ήξερε πως θα μπορούσε να της ξεστομίσει την συνέχεια . Δεν θα το άντεχε .
«Και οι γονείς μου ; Που είναι εκείνοι ;»
«Σελινα ... Ηρεμισε σε παρακαλώ .»
«Δεν θα μου πεις τι να κάνω ! Σου εκανα μια ερώτηση γαμωτο μου ! Απάντησε μου !»
«Τους κράτησαν ... δεν μπόρεσα να το συνειδητοποιήσω μέχρι να βγούμε έξω κι να παρατηρήσω πως λείπουν .»
Τα λόγια του έπεσαν σαν καρφιά στην καρδιά της . Δεν ήξερε τι να κάνει . Πως να διαχειριστεί αυτό που μόλις είχε ακούσει . Οι γονείς ήταν στα χέρια κάποιων που θα μπορούσαν να τους σκοτώσουν για πλάκα . Και εκείνη δεν έκανε τίποτα για να το εμποδίσει .
Στηρίχθηκε στον τοίχο συγκλονισμένη .
«Πως έγινε αυτό ρε Γκρεγκορι ! Προετοιμαζόσασταν μήνες γι αυτήν την επίθεση ! Όλα θα πήγαιναν βάση σχεδίου .»
«Μια αλλαγή της τελευταίας στιγμή αρκεί Σελινα ...»
«Τι... τι εννοείς ; Ποιος ήταν αυτος που έκανε το λάθος τελος πάντων ;! Σε ποια θέση βρισκόταν ;»
«Αναγκαστήκαμε να τον πάρουμε ενώ ξέραμε πως ήταν άπειρος ..... κάλυπτε την δίκη σου θέση Σελινα .»
«Π...πως ;»
Το σώμα της άρχισε να τρέμει . Ήταν δικό της το λάθος . Φυσικά . Έπρεπε να το φανταστεί πως η απουσία της θα είχε κάποιο αρνητικό αποτέλεσμα . Έπρεπε να είχε επιμείνει κι άλλο .
«Σας το είχα πει γαμωτο μου ! Έπρεπε να ήμουν εκεί !»
«Δεν ξέρουμε ένα θα άλλαζε κάτι εάν ερχόσουν Σελινα . Μην κατηγορείς τον εαυτό σου . Ήσουν τραυματισμένη , και αυτό σημαίνει πιο αργή και αδύναμη . Πάλι θα προκαλούσες πρόβλημα ...»
«Που είναι τώρα ; Ξέρουμε που τους έχουν;»
«Ο...όχι δεν μπορώ να φανταστώ που θα τους έχουν πάει .. θα τους βρω όμως μικρή . Στο υπόσχομαι . Θα βγω τώρα κιόλας έξω να τους ψάξω .»
«Θα έρθω κι εγώ !»
«Να καθίσεις εδώ που είσαι ! Δεν μπορώ να έχω και εσένα στο νου μου μικρή ... σε παρακαλώ μην μου πας και τώρα κόντρα .»
«Μα .. είναι οι γονείς μου γκρεγκ ! Δεν μπορώ να μένω εδώ περιμένοντας ενώ ξέρω ότι μπορώ να κάνω κάτι !»
«Αυτοί οι άνθρωποι είναι πολύ επικίνδυνοι . Έχω δώσει μια υπόσχεση στον πατέρα σου Σελινα , απο την στιγμή που γεννήθηκες και σε κράτησα μωρό ακόμη στην αγκαλιά μου . Θα σε προστάτευα με κάθε κόστος ! Και θα τηρήσω την υπόσχεση μου . Μην με αναγκάσεις να σε κλείδωσω εδώ πέρα . Θέλω να είσαι ασφαλής .»
«Γκρεγκ ...»
«Σε παρακαλώ μικρή .Εμπιστευσου με . Θα φέρω πίσω τους γονείς σου . Όμως μέχρι να γίνει αυτό πρέπει να μείνεις εδώ . Προσπάθησε να μην κινείσαι πολύ .»
«Καλώς ... σε εμπιστεύομαι γκρεγκ ... σε παρακαλώ φέρε πίσω τους γονείς μου .» Του είπε καθώς προσπαθούσε να συγκρατήσει τα δάκρυα της , όμως δίχως να το καταφέρει τελικά . Ο άντρας προσπάθησε να την αγκαλιάσει όμως εκείνη τον έσπρωξε μακρυά της ανεβαίνοντας σαν τρελή τις σκάλες .
Έπιασε το κινητό της ψάχνοντας το νούμερο του . Δεν ήξερε γιατί αλλά ήταν ο μόνος που χρειαζόταν τώρα . Τον είχε τόση ανάγκη .
Χτύπησε δυο φορές μέχρι να ακουστεί η φωνή του .
«Σελινα ; Συνέβη κάτι ;» Την άκουσε να προσπαθεί να ελέγξει το κλαμμα της , χωρίς μεγάλη επιτυχία . Μια παράξενη αίσθηση ανησυχίας τον πλημμύρισε .
«Μπ..μπορείς να έρθεις ;»
«Θα μου πεις τι συνέβη ;»
«Σε ..σε χρειάζομαι .» Την άκουσε να λέει αδύναμα και ήδη είχε σηκωθεί από το κρεβάτι του . Δεν τον ένοιαζε που ήταν ξημερώματα και που μόλις είχε διαλύσει τον ύπνο του . Ήταν η τέλεια ευκαιρία για να την πλησιάσει . Έτσι ήθελε να δικαιπλογησει την αυθόρμητη κίνηση του .
«Έρχομαι .» Της είπε πριν τερματίσει την κλίση και μπει στο αυτοκίνητο του .