Femme fatale 2:the return

Δεν εχεις να φοβασαι τιποτα

Είχε βυθιστεί τόσο πολύ στις σκέψεις της και στις αναμνήσεις του παρελθόντος που είχε ξεχάσει εντελως την παρουσία του στον χώρο . Πονούσε , ακόμη δεν μπορούσε να ξεπεράσει εκείνη την νύχτα , το ποσό ευάλωτη και εκτεθειμένη είχε νιώσει τότε . Είχε μισήσει τον εαυτό της , εκείνον , κάθε άντρα . Ήσαν μια πολύ σκοτεινή περίοδος που δεν ήθελε να θυμάται , όμως ήταν σίγουρη πως θα στοιχειώνε την  υπόλοιπη ζωή της . Εξαιτίας του δεν μπορούσε να αφεθεί σε καμία σχέση , ποτέ της δεν θα μπορούσε . Είχε χάσει την εμπιστοσύνη στους ανθρωπους , είχε κλειστεί τόσο πολύ στον εαυτό της που απολάμβανε την μοναξιά της όσο οτιδήποτε άλλο . Ήταν ασφαλής μόνη . Ήταν η μόνη της σταθερά .
Το σώμα της έτρεμε και μόνο στην σκέψη των όσων είχαν συμβεί και των όσων θα μπορούσαν να είχαν συμβεί τελικά εκείνη την νύχτα . Τι θα ήταν τώρα εάν ο Νταβίντ δεν σηκωνόταν από πιάνω της , εάν δεν την άφηνε μόνη της . Δεν ήξερε εάν θα μπορούσε να το αντέξει .
«Σελινα ;» Η φωνή του την έκανε να επανέλθει απότομα στην πραγματικότητα . Σήκωσε το βλέμμα της από την κουπα με τον αχνιστό καφέ για να τον κοιτάξει . Το βλέμμα του έμοιαζε ανήσυχο .
«Είσαι καλά ; Σου μιλάω τόση ώρα και εσυ απλώς κοιτούσες παγωμένη το κενό .»
«Ν...ναι ... ήμουν απλώς αποροφημενη στις σκέψεις μου .»
«Σου είπα πως θέλω να μου μιλήσεις .»
«Δεν ...δεν μπορώ . Θα με θεωρήσεις τόσο ... τόσο άθλια , θα με μισήσεις .»
Σηκώθηκε από τον καναπέ γονατίζοντας μπροστά της για να είναι συο ίδιο ύψος . Τα χέρια του αγκάλιασαν τρυφερά το πρόσωπο της αναγκάζοντας την να έχει το βλέμμα της πάνω του .
«Σσσς μην το λες  αυτό ...»
«Εάν ήξερες ...»
«Πες μου τότε ! Τι σου συνέβη και σε έκανε τόσο θλιμμένη και απόμακρη ;»
«Δεν ήμουν πάντα ετις ξέρεις .... εάν με έβλεπες πέντε χρόνια πριν , θα έβλεπες μια νεαρή έφηβη γεμάτη όνειρα και ελπίδες να ξεφύγει από το χρυσό κλουβί που την είχαν κλείσει . Ήθελα να καταφέρω να σπουδάσω και να απαλλαχθώ από το επάγγελμα των γονιών μου ... ήθελα να γνωρίσω τον κόσμο . Ήμουν ανόητο κορίτσι πράγματι . Είχα εξιδανικεύσει τα πάντα , ακόμη το κάνω . Βλέπω μόνο το καλό στους άνθρωπος , τους εμπιστεύομαι και μετά διαλύομαι .»
«Και γιατί δεν σπούδασες ;»
«Ε...έγινε κάτι ... και η πριγκίπισσα έπεσε από το ροζ συννεφάκι της στην σκληρή , απότομη πραγματικότητα .» Έκανε μια παύση χαμογελώντας θλιμμένα .
«Μετα μου κόπηκε η όρεξη για σπουδές και βλακείες ... έχασα κάθε όρεξη  να βγω από το σπίτι . Από παιδί έγινα ενήλικας ξαφνικά , και όλα άρχισαν να γκρεμίζονται .»
«Μην σταματάς μωρό μου .. μιλά μου , θα νιώσεις καλύτερα πίστεψε με .»
«Δεν ...δεν γίνεται να σου πω . Εάν το μάθει ...»
«Ποιος να μάθει τι ;»
«Τίποτα . Κανε λες και δεν άκουσες τίποτα σε παρακαλώ .»
«Δεν θα σε πιέσω όμως δνε θα το αφήσω έτσι τόσο απλά ... να το ξέρεις αυτό . Θα κοιμηθείς εδώ απόψε ;»
« όχι .. δεν γίνεται να καταλάβουν ότι λείπω από το σπίτι .»
«Και ποιος σου είπε ότι θα το καταλάβουν;»
«Ο καρλ θα γυρίσει μόνος του σπίτι και ...»
«Ο καρλ θα μείνει σε ξενοδοχείο σήμερα και θα γυρίσετε μαζί αύριο .» Είπε απλά και σηκώθηκε όρθιος καθίζοντας δίπλα της .
«Τι ; Πως ..»
«Το ξέρω ; Είναι απλό , εγώ το κανόνισα . Είχες δίκιο τελικά , δεν είναι κακό παιδί , προθυμοποιήθηκε μια χαρά να μας βοηθήσει . Όποτε θα μείνεις ;»
Η Σελινα χαμογέλασε πλατιά και έσπευσε να νευσει καταφατικά . Ο Νίκολας την έχωσε απευθείας στην αγκαλιά του , χαϊδεύοντας απαλά τα μαλλιά της . Έπειτα από λίγα λεπτά την ένιωσε να χαλαρώνει  και ο ιδιος ηρεμούσε . Αυτή η γυναίκα ήταν πραγματικά επικίνδυνη . Του ξυπνούσε πτυχές του εαυτού του που νόμιζε πως είχαν πεθάνει . Σχεδόν αισθανόταν λύπη για όσα θα της έκανε . Όμως δεν υπήρχε καμία περίπτωση να κάνει πίσω .
«Τι ήθελες να σπουδάσεις ;»
«Θα με πεις χαζή .»
«Όχι ... καθόλου , κανένα επάγγελμα δεν είναι για γέλια .»
«Ήθελα να γίνω γιατρός ... καρδιοχειρουργός .»
«Ουαου αυτό ήταν όντως κάτι που δεν περίμενα να ακούσω από γυναίκα .»
«Θεωρείς πως δεν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω ;»
«Αντιθέτως , θεωρώ πως ο κλάδος έχασε μια πολύ δυναμική παρουσία .» Της είπε χαμογελαστά αφηνοτας ένα πεταχτό φιλί στα χείλη της .