Femme fatale 2:the return

Θα σου μαθω να πονας !

«Μπορείς να ηρεμήσεις ; Θα μας ακούσουν όλοι .»
«Χεστηκα ! Τι πάει να πει παντρεύεσαι ;»
«Τι σε νοιάζει Νίκολας ;! Εξάλλου για ένα πήδημα με ήθελες ! Το δεν θα σου κάτσω και θύμωσες ; Μήπως πληγώθηκε ο εγωισμός σου ; Μην ανησυχείς .. τόσες τσούλες υπάρχουν για να ικανοποιήσεις τις ορέξεις σου !»
«Πρόσεξε σε ποιον μιλας με αυτόν τον τρόπο μικρή !»
«Γιατί τι θα μου κανεις ;!»
«Μακάρι να σου έδειχνα αυτή την στιγμή αλλά εχε χάρη που πρέπει να περιμένω .» Μουρμούρισε τόσο ψιθυριστά που η Σελινα δεν κατάφερε να τον ακούσει.
«Τι είπες ;»
«Τίποτα ! Να μην σε ενδιαφέρει . Λοιπόν αυτος ο γάμος δνε θα γίνει . Τέρμα !»
«Εάν θέλω να γίνει ;»
Του είπε σταυρώνοντας τα χέρια της κάτω από το στήθος της . Ύψωσε το βλέμμα της θυμωμένα πάνω του . Πως κατάφερνε να την φέρνει στα όρια της από την μια στιγμή στην άλλη ;
Το σώμα του κόλλησε περισσότερο πάνω στο δικό της , τόσο πολύ που μπορούσε να νιώσει την καρδιά του να χτυπάει δυνατά . Η ανάσα του έπεφτε πάνω στο δέρμα της κάνοντας την να καίγεται ολόκληρη .
«Θες Σελινα ;» Της ψιθύρισε αισθησιακά στο αυτί της . Προσπάθησε να του μιλήσει όμως ένιωθε τα λόγια την να κόβονται . Πσο βρισκόταν μπροστά της δεν μπορούσε να μιλήσει καθαρά , λες και μπέρδευε το μυαλό της.
«Έτσι συμπέρανα και εγώ .» Είπε εισπρατωντας την σιωπής της ως αρνητική απάντηση και με μιας απομακρύνθηκε από κοντά της , επιτρέποντας της να αναπνεύσει ξανά .
«Έλα πάμε .»
«Που ; Είσαι τρελός ο πατέρας μου είναι κάτω .»
«Νομίζεις πως με ενδιαφέρει τιγράκι ;»
« εάν θες την ζωή σου θα έπρεπε να σε ενδιαφέρει Νίκολας! Δεν έχεις ιδέα τι είναι ικανός να κάνει . Έχει σκοτώσει πολλές φορές στο παρελθόν και δεν θα διστάσει να το κάνει και τώρα .»
«Πιστεύεις πως τον φοβάμαι Σελινα ;»
«Θα έπρεπε εάν δεν είσαι χαζός !»
«Ούτε χαζός είμαι ούτε τον φοβάμαι . Ο πατέρας σου προφανώς θα έχει αφοσιωθεί τόσο στην συντήρηση του και το ποτό ου που έχει ξεχάσει πως είσαι μαζί του . Δεν θα προσέξει πως θα λείψουμε για λίγο .»
Η κοπέλα ξεφυσιξε αγχωμένα . Δεν ήθελε να πάει κόντρα στον πατέρα της ξανά . Όχι πριν τον καταφέρει να ηρεμίσει και να σκεφτεί λογικότερα για τον φαν τόση .
«Που θες να πάμε Νίκολας ;»
«Εκεί που τα αστέρια αγγίζουν την γη μικρή .»
Δεν ήξερε τον λόγο όμως τα λόγια του έκαναν την καρδιά της να φτερουγίζει . Σήκωσε το βλέμμα της για να τον κοιτάξει στα μάτια , έλαμπαν κάτω από το φως του φεγγαριού κάνοντας την να τον ερωτευτεί περισσότερο απ σ θα μπορούσε να πιστέψει .
«Δεν ... δεν ξέρω . Δεν Νομζιω πως είναι καλή ιδέα ... αν μας καταλάβει ...»
«Δεν σε είχα για δειλή Σελινα .» Της είπε σηκώνοντας ειρωνικά το φρύδι του . Ήξερε πως να παίξει τα χαρτιά του , σε ποια σημεία έπρεπε να πατήσει για να την κάνει να τον ακολουθήσει .
«Δεν είμαι !» Διαμαρτυρήθηκε η κοπέλα σταυρώνοντας τα χείρα της κάτω από το μπούστο της .
«Απόδειξε το τότε ! Έλα μαζί μου !»
«Νίκολας .. είναι άλλο πράγμα το να είσαι τολμηρός και το να κανεις βλακείες . Παίζονται πολλά πράγματα από την συμπεριφορά μου . Έχω ένα μέλλον που θα διακινδυνέψω εάν έρθω μαζί σου ! Πιστεύεις πως θέλω να επίσπευσω τον γάμο μου ;»
«Δεν χρειάζεται να επισπεύσεις κάτι που δεν πρόκειται να γίνει .»
«Τι εννοείς ;»
«Όσο αναπνέω τιγράκι , κανένας δεν πρόκειται να σε αγγίξει εκτός από εμένα. Κανένας μπάσταρδος δεν θα σε αποκαλέσει γυναίκα του .»
«Είσαι τρελός .»
«Όχι ..πχι μωρό μου . Δνε είμαι απλώς τρελός , έχω περάσει κάθε όριο . Πάμε τώρα .»
Το χέρι του έπιασε κτητικα το δικό της , μπερδεύοντας τα δάχτυλα τους με τέτοιο τρόπο που η ίδια δεν μπορούσε παρά μόνο να τον ακολουθήσει τυφλά .
Πέρασαν ενωμένοι μέσα από την πολυκοσμία , και προς έκπληξη της ο Νίκολας είχε απόλυτο δίκιο . Κατάφερε να εντοπίσει τον πατέρα της στην άλλη άκρη του χώρου , να μιλάει με άλλους και να πίνει το ένα ποτό μετά το άλλο . Ήταν μάλλον ασφαλές να φύγει για λίγη ώρα . Τι θα μπορούσε να συμβεί;
Βγήκαν στον παγωμένο αέρα . Κανένας δεν βρισκόταν έξω , παραμονο τα σταθμευμένα αμάξια .
Η Σελινα συνέχισε να περπατάει αμήχανα πίσω από τον Νίκολας , μέχρι να φτάσουν στο αμάξι του, και όταν το έκαναν τον παρατήρησε να της ανοίγει την πόρτα βοηθώντας την να περάσει μέσα . Τον ευχαρίστησε σιωπηλά , με ένα νεύμα πριν εκείνος επαναλάβει τος κινσεις της καθίζοντας στην θέση του οδηγου . Η μηχανή του αυτοκινήτου έκανε έναν μικρό βρηχιθμο μέχρι το όχημα να ξεκινήσει την πορεία του .
«Χωρίς πλάκα όμως Νίκολας που πάμε ; Είναι μακρυά ;»
«Όχι Σελινα . Μάθε να έχεις υπομονή . Θα δεις σύντομα .» Της απάντησε ξερά ενώ επικεντρώθηκε στο δρόμο μπροστά του . Αυτές οι αλλαγές στην διάθεση του την έκαναν να θυμώνει μαζί του . Δεν μπορούσε να τον καταλάβει , να καταλάβει τα συναισθήματα του , εάν είχε κάποια τελος πάντων .
Δεν τόλμησε να του ξαναμιλήσει στην υπόλοιπη διάρκεια της διαδρομής . Προτίμησε να στρέψει το βλέμμα της προς τον δρόμο και να χαζέψει τα όμορφα κτήρια . Η αρχιτεκτονική του μιλανου πάντα την μάγευε . Πάλαι πίστευε πως ζούσε σε μια πόλη που ζούσαν μόνο πριγκίπισσες . Μέχρι που έμαθε από μόνη  η της πως τέτοια σαχλά παραμύθια είναι μόνο για να παραπλανούν τα μικρά παιδιά . Η ίδια δεν έβρισκε νόημα σε όλο αυτό .
«Κατέβα» η βαριά φωνή του την έκανε να βγει απότομα από τις σκέψεις της . Μόνο τότε κατάλαβε πως είχαν σταματήσει κοντά στο Naviglio Grande  το ξακουστό κανάλι του Λέοναρντο Νταβιντσι .
Χωρίς να φέρει καμία αντίρρηση ακολούθησε την έντοκη του βγαίνοντας έξω απ Ότο μαύρο αμάξι . Περπάτησε προς το μέρος του . Εκείνος ήδη είχε στηρίξει το σώμα του στα λεπτά κάγκελα της γέφυρας , κοιτάζοντας τον ουρανό .
Ήταν πράγματι γεμάτος αστέρια και το συγκεκριμένο σημείο ήταν ιδανικό για οποιον ήθελε να τα δει καθαρά , καθώς ήταν το λιγότερο οικοδομημένο σημείο της πόλης .
«Είναι πανέμορφα .» Του εξομολογήθηκε καθώς στάθηκε δίπλα του . Εκείνος απλώς γύρισε να την κοιτάξει χαμογελώντας αχνα . Τύλιξε το χέρι του γύρω από την λεπτή της μέση φέρνοντας την πάνω στο σώμα του , κόβοντας της την ανάσα .
Με επιδέξιες κινήσεις την γύρισε προς το μέρος του , τραβώντας προς τα πίσω μερικές τούφες από τα μαλλιά της που είχαν πέσει στο πρόσωπο της .
Την κοίταξε για λίγο στα μάτια , πριν βάλει το χέρι του στο σβέρκο της παρασέρνοντας την ακόμη σε ένα παθιασμένο φιλί .
«Έχω τόσα πολλά να σου μάθω μικρή .»
Τον κοίταξε σηκώνοντας το φρύδι της .
«εκπαιδεύομαι μια ζωή . Τι μπορείς να μου μάθεις ;»
«Θα σου μάθω να πονάς . Όλα τα αλλά είναι ασήμαντα .»
«Δνε σε καταλαβαίνω .»
«Μόνο ο πόνος σε κάνει δυνατό . Όλα τα αλλά θα σε αφήσουν να λυγίσει , να σε πατήσουν .» Της είπε ο σοβαρά καιως την φιλούσε ξανά , με μάρτυρες τα άστρα .
Τουλάχιστον ας το απολάμβανε για όσο κρατούσε .

Ελπίζω να το απολαύσετε τα λέμε την Τρίτη εκτός εάν καταφέρω να γράψω άλλο κεφάλαιο ενδιάμεσα 💕