Femme fatale 2:the return

Ξεροκεφαλο κοριτσι .

Ξύπνησε χωρίς ακόμη να ανοίξει τα μάτια της , λες και κάτι βαρύ την κρατούσε στο κρεβάτι . Προσπάθησε να ψηλαφίσει τον χώρο γύρω της όμως τα πάντα έμοιαζαν άγνωστα , ξένα . Δεν ήταν τα ίδια σκεπάσματα με αυτά που είχε στο δωμάτιο της . Το κεφάλι της πονούσε έντονα , δεν ήξερε σε τι οφείλονταν αυτος ο πόνος , μέχρι που όσα συνέβησαν τη προηγούμενη μέρα ήρθαν στο μυαλό της . Τρομαγμένη άνοιξε τα μάτια της προσπαθώντας να σηκωθεί όρθια όταν δυο αντρικά χέρια της ξάπλωσαν ξανά κάτω .
«Ηρεμισε ... δεν κάνει να κανεις απότομες κινήσεις .» Η βαριά φωνή του Νίκολας έφτασε στα αυτιά της . Θυμόταν αμυδρά να φτάνει στο διαμέρισμα του , εχθές καταρρακωμένη . Και μετά υπήρχε ένα τεράστιο κενό στην μνήμη της . Ήταν ακόμη στο διαμέρισμα του ; Για ποιον λόγο ; Και τι ακριβώς είχε συμβεί ; Προσπαθούσε να θυμηθεί όμως το κεφάλι της πονούσε απλώς περισσότερο , αναγκάζοντας την να παραιτηθεί και να βγάλει μια κραυγή ενόχλησης από το στόμα της .
«Γιατί είμαι εδώ ;» Τον ρώτησε καιως παρατηρούσε τον χώρο γύρω της . Τα πάντα ήταν βαλμένα στις αποχρώσεις του μαύρου και του γκρι , ακόμη και τα έπιπλα ακολουθούσαν το ίδιο μοτίβο . Ήταν περίεργο μέρος , την έκανε να ανατριχιάζει χωρίς να γνωρίζει τον λόγο . Απλώς ένιωθε παράξενα να βρίσκεται εκεί .
Τον είδε να κάνει μια γκριμάτσα ενόχλησης πριν ξεφυσιξει κοιτάζοντας την σοβαρός .
«Ήρθες μέχρι την πόρτα μου , και λυποθυμισες ελάχιστα λεπτά μετά . Εγώ θα έπρεπε να κάνω τις ερωτήσεις εδώ πέρα .» Της είπε ψυχρά αποφεύγοντας να την κοίταξε . Κάτι είχε σπάσει μέσα του καθώς την έβλεπε κυποθυμη στα χέρια του . Όσες ώρες κοιμόταν δεν έφυγε από δίπλα της , φοβούμενος ότι θα ξυπνήσει και θα χρειαστεί κάτι . Ένιωθε τον πόνο της απώλειας που εξέπεμπε . Τον είχε ζήσει και εκείνος , πολλές φορές στην ζωή του για να καταλαβαίνει όταν οι άλλοι περνούσαν το ίδιο . Είχε κάνει αυτος την επιλογή να πεθάνει ο πατέρας της . Ήθελε να τον δει νεκρό , να πληρώσει το ίδιο νόμισμα με τον δικό του πατέρα . Χαιρόταν που είχε επιτέλους πεθάνει , αιας έβλεπε καταρρακωμένη την κοπέλα μπροστά του. Δεν περίμενε πως η μικρή είχε τόσο στενή σχέση με τον πατέρα της . Οι πληροφορίες του , του έλεγαν πως ήταν πιο κοντά με την μητέρα της , εκείνη εμπιστευόταν αν και έτρεφε συναισθήματα αγάπης και σεβασμού για τον άντρα που συνεισφέρει στο να έρθει στον κόσμο .
Στο πίσω μέρος του μυαλό του ένιωθε τις ενοχές να τον πνίγουν . Ποτέ του δεν θα άφηνε ένα παιδί ορφανό , οπως εκείνοι είχαν αφήσει τον ίδιο . Το είχε ορκιστεί , και είχε κρατήσει τον όρκο του μέχρι σήμερα . Ο Έντουαρτ έπρεπε να πεθάνει . Έπρεπε να νιώσει έστω και λίγη λύτρωση . Ή έτσι πίστευε πως θα γινόταν . Η αλήθεια ήταν πως δεν είχε νιώσει καμία ικανοποίηση που έβλεπε την Σελινα να πονάει έτσι . Ίσα ίσα που ήθελε να τραβήξει τον πόνο της , ακόμη και να μην το παραδεχόταν στο εαυτό του .
Την παρατήρησε καθώς έσκυβε το κεφάλι της . Τα μάτια της είχαν γεμίσει ξανά δάκρυα , τα οποία δνε πάλευε για να εμποδίσει από το να τρέξουν στο πρόσωπο της . Δεν την ένοιαζε αυτό , δεν την ένοιαζε τίποτα πλέον .
«Θες να μου πεις τι συνέβη ; Είχες κάποιο νέο από τους γονείς σου ;»
Δεν του μιλούσε . Έμοιαζε με ένα σωμα με νεκρή ψυχή , δίχως βούληση . Παρατήρησε πως είχε αδυνατήσει τρομαχτικά πολύ , τόσες μέρες αρνούνταν να του μιλήσει, να τον δει , δει είχε καμία πρόσβαση στην ζωή της για να ελέγξει την κατάσταση της . Και τώρα που έβλεπε το αποτέλεσμα αντί να χαίρεται , αισθανόταν ένα βάρος πρωτόγνωρο .
«Σελινα.... δεν θέλω να σε πιέζω όμως μικρή δείχνεις άσχημα ... λυποθυμισες .»
Δεν με ενδιαφέρει Νίκολας . Δνε θέλω να δείχνω καλά . Δεν είμαι καλά . Νιώθω κατεστραμμένη ολόκληρη . Σαν κάποιος να θέλησε τόσο πολύ να πάρει το μοναχικό άτομο που ένιωθα τόσο κοντά μου επειδή ζήλευε . Και το πέτυχε .»
«Θα νιώσεις καλύτερα εάν μου μιλήσεις .»
«Δεν υπάρχει κάτι να σου πω Νίκολας ! Η μητέρα μου πέθανε ! Εξαιτίας μου ! Καταλαβαίνεις τι βάρος είναι αυτό ; Πως μπορώ να ξυπνάω και να αναπνέω ξέροντας πως εκείνη το στερήθηκε επειδή εγώ ήμουν ανίκανη να τηρήσω τα καθήκοντα μου ;! Πες μου πως ;!» Φώναξε , τόσο πολύ που νόμιζε πως τα πνευμονία της θα σκάσουν από την πίεση . Το βάρος την πλάκωνε σαν να σήκωνε ένα ολόκληρο σπίτι στους ώμους της . Πλέον έκλαιγε με λυγμούς .
Ο Νίκολας έμεινε να τηβ κοιτάζει εμβρόντητος από τα λόγια της .
«Ποιος .. ποιος πέθανε ;»
«Η μητέρα μου ... τηβ σκότωσαν ... δεν είχαν καθόλου συνείδηση ; Τι τους είχε κάνει;»
Ο άντρας σηκώθηκε απότομα όρθιος πηγαίνοντας προς την πόρτα . Έτρεμε ολόκληρος από την ένταση και τα νεύρα που κλιμακώνονταν.
Η Σελινα τον κοιτάς απογοητευμένη . Τι περίμενε δηλαδή ; Πως θα ερχόταν να την παρηγορήσει; Όχι φυσικά εκείνος δεν νοιαζόταν για εκείνη . Ήθελε απλώς να περάσει την ώρα του . Δεν έπρεπε να είχε έρθει εδώ , όμως δεν είχε και πουθενά άλλου να πάει .
«Που πηγαίνεις ;»
«Να σου φτιάξω κάτι να φας . Μην κουνηθείς από εδώ .» Την πρόσταξε πριν φύγει από την κρεβατοκάμαρα αφηνοτας την μόνη κε τις ενοχές να την πνίγουν .
Μπορούσε να σηκωθεί και να φύγει όμως δεν το ήθελε . Ήθελε μόνο να μείνει κοντά του . Τα πόδια της με το ζόρι την στήριζαν όρθια , δεν είχε την δύναμη να φύγει . Να μείνει μακρυά του . Μόνο να τον περιμένει πίσω μπορούσε .

«Τι στο καλό συνέβη μου λες ;! Γαμωτο σου έδωσα σαφή εντολή να μην πειράξεις την γυναίκα ! Μόνο ο άντρας έπρεπε να πεθάνει ! Και τώρα μαθαίνω πως έγινε το αντίθετο ;»
«Μπήκε μπροστά του Νίκολας ... οι δικοί μου δεν μπόρεσαν να το ελέγξουν . Είπες να μείνει κάποιος απ όρους δυο ζωντανός και έτσι έγινε . Τι σημασία έχει ποιος από τους δυο πέθανε ;»
«Έχει γαμωτο μου ! Έχει ! Τελος πάντων θα σε κανονίσω αργότερα . Τώρα απλώς κανόνισε να μη σε πάρει κανένας χαμπάρι .» Του δήλωσε πριν τερματίσει την κλήση . Οκά πηγαία να λάθος . Πολύ λάθος . Γι αυτό η Σελινα ήταν σκέτος ράκος ... επειδή η μητέρα της είχε χαθεί και θεωρούσε πως είχε την απόλυτη ευθύνη . Δεν ήταν αυτος ο σκοπος του . Ήξερε πως η απώλεια της μητέρα πονάει περισσότερο και δεν ήθελε να διαλύσει την ψυχή της σελινας από τώρα ... υπήρχε άπλετος χρόνος γι αυτό. Τώρα απλώς έπρεπε να μείνει δίπλα της και να κάνει την κάθε κίνηση του προσεκτικά . Το σχέδιο του θα έπαιρνε περισσότερο χρόνο από όσο είδε υπολογίσει . Εκνευρισμένος έβαλε λίγη από την σούπα που ήδη είχε ετοιμάσει σε ένα μπολ επιστρέφοντας κοντά της .
Την είδε να κοιτάζει αδιάφορα τον τοίχο απέναντι της , χωρίς κανένα συναίσθημα .
«Πρέπει να φας .» Προσπάθησε να φανεί όσο πιο ψυχρός γινόταν .
«Δεν πεινάω .. αλήθεια σε ευχαριστώ που νοιάζεσαι όμως δεν πάει τίποτα κάτω .»
«Δεν είναι κατάσταση αυτή μικρή ! Κοιτα πως έχεις γίνει ; Θες να πεθάνεις ; Θα φας τέρμα !»
Της είπε αυταρχικά καθώς κάθισε δίπλα της στο διπλό κρεβάτι . Εάν δεν έτρωγε από μόνη της θα την τάιζε . Το είχε ξανακάνει , αν και είχε περάσει πολύς καιρός από την προηγούμενη φορά .
«Νίκολας ...»
«Μην φέρνεις αντιρρήσεις !» Ο αυταρχικός του τόνος της έκανε να ανατριχιάσει . Δεν είχε την δύναμη η να του αντισταθεί . Τον άφησε να την ταΐσει την ζέστη σούπα .
«Πρέπει να φύγω , οι γονείς μου ... εννοώ ο μπαμπάς μου πρέπει να έχει τρελαθεί .» Είπε τρέμοντας για να μην βάλει ξανά τα κλάμματα ενώ κατάφερε να σταθεί στα πόδια της με δυσκολία .
«Κάτσε ... θα σε πάω εγώ σε λίγο .»
«Καλύτερα όχι . Θα μπλέξουν περισσότερο τα πράγματα . Και πάλι σε ευχαριστώ που με φρόντισες .»
«Ο οποιοσδήποτε θα το έκανε αυτό Σελινα .»
«Για εμένα έχεις σημασία ότι το έκανες εσυ .»
Του είπε αδύναμα πριν χαθεί πίσω απο την εξωτερική πόρτα .
«Ξεροκέφαλο κορίτσι .» Μορμουρισε εκνευρισμένος .
«Που θα πάει έτσι στην κατάσταση της ; Ο καθένας μαλακας θα μπορούσε να την εκμεταλλευτεί .» Ξεφυσιξε κλείνοντας ελάχιστα τα μάτια του . Δίχως δεύτερη σκέψη άρπαξε τα κλειδιά του τρέχοντας από πίσω της για να την προλάβει . Χωρίς να καταλαβαίνει την ξαφνική του παρόρμηση για να την βοηθήσει